Με αφορμή την παράσταση «Νίνα» που έχει ανέβει στο θέατρο 104 σε σκηνοθεσία Νίκου Πασχίδη, μιλήσαμε με τον εκ των πρωταγωνιστών Θανάση Ισιδώρου για το ρόλο του, τη μέχρι τώρα πορεία του αλλά και τα επερχόμενα σχέδιά του.
Φωτογραφίες: George Alexandrakis Photography © City Code Magazine/2017
Πότε ξεκίνησε η επαφή σου με το θέατρο και πού τοποθετείς χωροχρονικά την απόφασή σου ν’ ασχοληθείς μ’ αυτό;
Ξεκίνησε στις 17/6/1996 ακριβώς! Ήμουν κατασκήνωση και ήταν η μέρα που κληρώθηκα για να υποδυθώ τον τύπο που έκανε αέρα με ένα φύλλο σε έναν φύλαρχο για το διαγωνισμό παντομίμας. Από τότε… πάνε και τα μπάσκετ και τα ποδόσφαιρα και όλα. (γέλια)
Με την αποφοίτησή σου από τη Δραματική Σχολή συνεργάστηκες με τη Mapped productions του Central Saint Martins College στην Αθήνα. Τι εμπειρίες αποκόμισες;
Ναι, αυτή είναι η θεατρική ομάδα που δημιουργήθηκε στα πλαίσια ενός Master προγράμματος του Saint Martin’s, και έκανε δυο έργα στην Αθήνα εκείνη τη περίοδο, εκ των οποίων, το ένα το παρουσιάσαμε και στο δικό τους θέατρο στο Λονδίνο. Από όλο αυτό έχω κρατήσει πάνω απ’ όλα ότι μπορεί οι Ευρωπαίοι σύγχρονοι καλλιτέχνες να είναι πιο οργανωμένοι, πιο καλά εκπαιδευμένοι, πιο προστατευμένοι από το κράτος, πιο ελεύθεροι και πολλά άλλα ”πιο”, στην ουσία όμως, δεν έχουμε να ζηλέψουμε κάτι από την τέχνη τους. Ούτε όλα αυτά τα ”πιο”. Οι Έλληνες καλλιτέχνες λειτουργούν σε ίδια, και για το δικό μου γούστο, ανώτερα επίπεδα χωρίς λεφτά, χωρίς οργάνωση και πολύ συχνά χωρίς κανένα μέσο. Αυτό κάτι σημαίνει. Απλά φαίνεται να μας γοητεύει το ξένο, το μοντέρνο, το ”πειραματικό” για πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Στο έργο «Νίνα», ο τίτλος του οποίου είναι δανεισμένος από τον «Γλάρο» του Τσέχοφ, η νεαρή πρωταγωνίστρια αφήνει τον Τρεπλιέφ για έναν μεγαλύτερο και φημισμένο συγγραφέα… Σημεία παντός καιρού; Ως προς τι δικαιολογείς τη Νίνα για την επιλογή της αυτή;
Φυσικά είναι σημεία παντός καιρού! Το έργο θέτει το ζήτημα τέλεια με μόνο μια λέξη: Νιάτα
Ποιοί θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι οι σύγχρονοι Τρεπλιέφ στην κοινωνία, ποιος τους ωθεί κυρίως σε τέτοιες πράξεις;
Όλοι οι νέοι καλλιτέχνες κουβαλάμε τα ελαττώματα του Τρέπλιεφ. Δε φταίει κάτι. Φταίει κυρίως η ίδια η απειρία μας. Έχουμε έντονες και απόλυτες απόψεις και μια τρομερή νεανική τεμπελιά που μας εμποδίζει να ψάξουμε, να μάθουμε, να σταματήσουμε να θεωρούμε και να ξεκινήσουμε να βιώνουμε την αλήθεια. Αν κάποιος δε σταθεί τυχερός, μπορεί να περάσει εύκολα τη ζωή του όπως ο Τρέπλιεφ. Και θα φταίει μόνο ο ίδιος.
Αισθάνεσαι «τυχερός» που μετά την αποφοίτησή σου εργάζεσαι συνεχώς; Από την άλλη πλευρά, ποιες οι συνθήκες για έναν νέο ηθοποιό που μπορεί να κάνει 2-3 θεατρικές δουλειές αλλά με δυσκολία μπορεί να τα βγάλει πέρα;
Αισθάνομαι πολύ τυχερός! Είναι πολύ καλύτερα και πολύ πιο εύκολα από ότι περίμενα στην αρχή! Κανείς δε σου εγγυάται ούτε την επιτυχία, ούτε την ευτυχία όταν βγαίνεις στο χώρο του θεάτρου. Όσο για τις τρεις δουλειές και τη δύσκολη επιβίωση, είχα δει ”Τα Φιλαράκια” πριν γίνω ηθοποιός. Και τους ”Δυο ξένους”.
Τι είναι εκείνο που σε φοβίζει σε σχέση με το θέατρο και την πορεία σου σ’ αυτό;
Ίσως, ότι κάποια στιγμή θα θελήσω να κάνω οικογένεια και το θέατρο δεν είναι αυτό που σου προσφέρει οικονομική ασφάλεια για ένα τέτοιο βήμα.
Πώς φαντάζεσαι τα επόμενα επαγγελματικά σου βήματα;
Μόλις τελειώσει η ΝΙΝΑ και το “Στα σκοτεινά Making Movies” σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά (Τεχνοχώρος Cartel), θα είμαι στους ”Γαμπρούς της ευτυχίας”, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου. Πέρα από αυτά θα ήθελα να συνεχίσω να εξελίσσομαι, να μαθαίνω ακόμα περισσότερα, να πειραματίζομαι και να μάθω να παίζω όσο καλύτερα γίνεται. Αυτό θέλω!
