γράφει η Παμπ Χρυσή
Δεκέμβριος, κάποια μόλις χρόνια κι όχι κάποιες αιωνιότητες πριν.
Παγωμένες μέρες, με ζεστές καρδιές.Περίσσευε το κέφι, τραγούδια και φωνές ακούγονταν παντού. Αμέτρητα λαμπιόνια, φωτεινές επιγραφές, γεμάτα καταστήματα, στολισμένα δέντρα και ψυχές. Όμορφη εορταστική ατμόσφαιρα που σε τίποτα δεν θυμίζει τη σημερινή μουντή, γκρίζα, χωρίς παλμό, άδεια πόλη. Ακόμα κι εκείνα τα παραφορτωμένα μπαλκονάκια με κόκκινα, κίτρινα, μπλε φωτάκια, που, ενίοτε, χαρακτηρίζαμε κιτς, έκρυβαν τελικά μαγεία! Κι αν χλευάζα το κιτς της τόσης λάμψης, φέτος το αναζητώ.
Κάθε πέρσι και καλύτερα ή κάθε φέτος και χειρότερα. Όλο και λιγοστεύουν τα φώτα, όλο και περισσότερο σκοτάδι, σκοτάδι εντός κι εκτός μας.
Θέλω στολισμένα μαγαζιά και δρόμους, θέλω τεράστια οικολογικά χριστουγεννιάτικα δέντρα, θέλω φωνές και τραγούδια, θέλω κόσμο να γιορτάζει.
Θέλω παιδιά ξεχυμένα στους δρόμους να παίζουν και να τραγουδάνε, χωρίς αμέτρητους φόβους να μας νικάνε πάλι, θέλω τραπέζια γιορτινά κι αγαπησιάρικα, θέλω μελομακάρονα και δίπλες, που μας κάνους διπλούς σε κιλά, αλλά και σε χαρά!
Θέλω παρέες όλο θόρυβο να σπάσουν τη σιωπή αυτής της πόλης. Θέλω την ανεμελιά και την εορταστική ατμόσφαιρα και πάμε σαν άλλοτε.
Θέλω φωτάκια παντού, φως εκτυφλωτικό.
Καμιά παραπάνω αναμονή! Πάω να ανεβάσω το δεντράκι μου. Αρκετά έμεινε κλειδωμένο και ξεχασμένο σε μια αποθήκη.Το άψυχο θα αποκτήσει αμέσως ζωή. Λαμπιόνια, μπάλες, χρώμα και δεν θα ‘χει γκρίζο πουθενά να κοιτάς. Να στολίσουμε ξανά τη ζωή, μωρέ!
Και προετοιμασίας χαμογελάκι στολιδάκι!
