Βασίλης Χαραλαμπόπουλος
«Στο θέατρο είμαστε ταξιδιώτες»

Συνέντευξη: Γιώτα Τέσση, Φωτογραφίες: George Alexandrakis Photography

Μπαίνοντας στο καμαρίνι του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου καταλαβαίνεις αμέσως αυτό που εκπέμπει και στη σκηνή: ότι διαθέτει στόφα θεατρίνου και ανεξάντλητο ταλέντο σε συνδυασμό με μια αθώα γλυκύτητα.

Στην πορεία και όσο η συνέντευξη προχωράει δεν μπορείς παρά να παρασυρθείς από το εφηβικό κέφι με το οποίο απαντάει σε κάθε ερώτηση του CityCode Paper για την «Κατάρα της Ίρμα Βεπ» -την παράσταση στην οποία φέτος συμπρωταγωνιστεί με τον Φάνη Μουρατίδη στο θέατρο «Βρετάνια»– και όχι μόνο.

– «Η κατάρα της Ίρμα Βεπ» είναι κάτι διαφορετικό για σας φέτος αλλά και για το κοινό.

Ναι, αυτή τη φορά κάνουμε θέατρο χωρίς βαθύτερα νοήματα και μηνύματα. Νιώσαμε μια ανάγκη επιστροφής στα πρώτα χρόνια της Σχολής, θελήσαμε να αισθανθούμε ελεύθεροι και να αυτοσχεδιάσουμε πάνω στη σκηνή ό,τι και αν συμβεί. Να περάσουμε εμείς καλά αλλά και ο κόσμος με αυτά που συμβαίνουν στους δύο ηθοποιούς – ακόμα και με τις «γκάφες» στην ταχύτατη αλλαγή των κουστουμιών. Πενήντα εννέα φορές αλλάζουμε, ε, όλο και κάτι ξεχνάμε…

– Και μπερδεύονται όλα όμορφα σ’ ένα θεατρικό έργο με στοιχεία χιτσκοκικά, με κάτι από «Ρεβέκκα», «Τζέιν Εϊρ», Αίγυπτο και μούμιες…

Είναι σκέτη τρέλα, κι εμείς σαν παιδιά να ταξιδεύουμε σ’ ένα «ανάκατο» παραμύθι. Στο θέατρο, άλλωστε, ταξιδιώτες είμαστε, μπαίνουμε σ’ ένα διαστημικό λεωφορείο κι αρχίζουμε ένα υπέροχο ταξίδι. Ξεχνιόμαστε. Κι όταν με το τέλος της παράστασης επιστρέφουμε, λέμε «ευτυχώς θα ταξιδέψουμε και αύριο».

– Βγαίνει αβίαστο πάντως το γέλιο των θεατών…

Και εμείς οι ίδιοι γελάμε, κι ας παίζουμε το έργο έξι φορές την εβδομάδα – τα Σάββατα έχουμε διπλή παράσταση. Ίσως το είχαμε ανάγκη, άλλωστε όλα από μια ανάγκη έρχονται. Είπαμε να μη ζορίσουμε τον θεατή, να ανασάνει, να γελάσει και να μη βγει προβληματισμένος αλλά μ’ ένα χαμόγελο – αυτό θέλαμε και αυτό προσπαθήσαμε. Ούτως ή άλλως έχουμε πολλά στην καθημερινότητά μας για να κατσουφιάζουμε.

– Πολλές παραστάσεις φέτος και «κράχτες» πρόσωπα από την τηλεόραση. Τι σημαίνει αυτό για το θέατρο;

Το θέατρο είναι αυτόφωτη δύναμη, δεν εξαρτάται από την τηλεόραση, ποτέ δεν εξαρτιόταν. Οποιοσδήποτε έχει το δικαίωμα να δοκιμαστεί ως ηθοποιός και ίσως είναι μια «λύση» για τον παραγωγό που θέλει στη σκηνή του αναγνωρίσιμα πρόσωπα για εισπρακτικούς λόγους. Τώρα, αν αξίζει ή όχι, θα φανεί γρήγορα γιατί το θέατρο είναι από τα τελευταία οχυρά της αξιοκρατίας. Όμως δεν μπορείς να απαγορεύσεις σε κανέναν να δοκιμάσει και να δοκιμαστεί. Το πρώτο ανοιχτό επάγγελμα ήταν του ηθοποιού.

– Η υπουργός Πολιτισμού, που είναι και ηθοποιός, νοιάζεται;

Α, είναι συμπαθέστατη. Ως ηθοποιό τη θαυμάζω, αλλά ως υπουργό Πολιτισμού δεν την παρακολουθώ και δεν μπορώ να γνωρίζω. Πάντως αν κατέχεις μια θέση όπως αυτή, και να θες, δεν μπορεί να κάνεις πολλά πράγματα αν δεν σου διαθέσουν οικονομικούς πόρους. Οπότε είναι δώρον άδωρον να σχεδιάζεις και να εξαγγέλλεις.

Για να κρίνουμε αν κάποιος κάνει καλά τη δουλειά του ή όχι θα πρέπει να του δίνεται το πλαίσιο, να μπορεί να διοχετεύσει οικονομικές παροχές για τη θεατρική και καλλιτεχνική δημιουργία. Το έργο της Λυδίας Κονιόρδου εξαρτάται άμεσα από τους οικονομικούς πόρους που όμως δεν υπάρχουν ή δεν διατίθενται για τον πολιτισμό.

– Αγαπάς την τηλεόραση;

Ναι, αν και τα πράγματα που έχω κάνει είναι λίγα –πέντε ή έξι σειρές στα 17 χρόνια της πορείας μου- προσπάθησα να είμαι επιλεκτικός και ήθελα ό,τι κάνω να είναι αξιώσεων. Και γυρνώντας κάθε φορά πίσω να δω αν είναι σε καλή ευθεία τα χνάρια μου, νιώθω ικανοποιημένος, δεν έχω να μετανιώσω για πολλά και νομίζω ότι τίμησα τη σχέση μου με τον κόσμο.

Πάντως στην πορεία του ένας ηθοποιός πιθανόν να εντοπίσει πράγματα για τα οποία μετανιώνει. Το θέμα είναι σε ποια στιγμή της καριέρας του το κάνει. Καμιά φορά στα πρώτα βήματα, όταν είσαι άγνωστος, αποδέχεσαι και δουλειές που αργότερα δεν θα τις δεχόσουν επ’ ουδενί. Όμως με κάποιον τρόπο στην αρχή πρέπει να σε γνωρίσουν.

Μετά, από τη στιγμή που έχεις τη δυνατότητα να επιλέγεις, είσαι απόλυτα υπεύθυνος για τις επιλογές σου. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείς να είσαι πάντα σίγουρος για ό,τι έχεις διαλέξει και να αισθάνεσαι ασφαλής. Και βέβαια ποτέ δεν έχεις εξασφαλισμένη την επιτυχία.

– Πώς είναι η σχέση με το κοινό;

Οι ηθοποιοί έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη από την ενέργεια του κοινού. Την καταλαβαίνουμε, τη νιώθουμε, τη διαβάζουμε. Κι αυτό που λένε ότι το κοινό είναι ο συμπαίκτης μας για να βγει ένα καλό αποτέλεσμα πάνω στη σκηνή είναι μεγάλη αλήθεια.

Βέβαια, υπάρχει και μια σκληράδα. Πολλές φορές το κοινό είναι σαν να κρατά ένα τηλεκοντρόλ έτοιμο να σε «σβήσει». Είναι στιγμές που νιώθουμε -μιλάω και για τον Φάνη- ότι έχει χαθεί η μαγεία της συνεύρεσης του κοινού με το θέατρο. Εχει χαθεί ο σεβασμός που υπήρχε κάποτε για τους ηθοποιούς πάνω στη σκηνή. Σαν να υπάρχει μια ισοπέδωση σε όλα. Ολο αυτό προσπαθούμε να το «καλμάρουμε» μέσα μας γιατί ζούμε μια περίεργη εποχή, στην οποία κάτι βράζει, κάτι κοχλάζει.

Info παράστασης

Από Παρασκευή 20 Απριλίου 2018 στην Θεσσαλονίκη

Η συνέντευξη και περισσότερο φωτογραφικό υλικό κυκλοφορεί στο CITY CODE paper, σε πολιτιστικές εστίες της Ελλάδας.