του Γιώργου Μπίλιου
…κάνοντας μια περιστροφή γύρω από τη στεφάνη καταλήγει εκτός καλαθιού, ενώ εκείνος κερδίζει φάουλ πάνω στο σουτ. Όλο το γήπεδο κρέμεται από τις 2 βολές του. Στήθηκε στη γραμμή των βολών και ετοιμάστηκε να σουτάρει. Η εικόνα του Αργύρη Καμπούρη να φυσάει την μπάλα σαν να ήταν ζεστή σούπα, έπαιζε στα μάτριξ του μυαλού του. Η περιγραφή του Φίλιππα Συρίγου ακουγόταν στη διαπασών. «Τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά. Η πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα.»
Καθαρίζει το μυαλό του από τις σκέψεις και ξεκινά για την πρώτη βολή. Μέσα! Το πλήθος παραληρεί – το «παραληρεί» στην αγγλική version. Ετοιμάζεται για την δεύτερη. Κοιτάει τον Fredο οποίος έχει γίνει κατακόκκινος και του κάνει με νόημα ότι έχει κλείσει η φωνή του. Χαμογελά και σουτάρει για δεύτερη φορά. Μέσα και πάλι! Απομένουν 2’’ για τη λήξη και η πιεστική άμυνα αναγκάζει τους αντιπάλους να χάσουν την μπάλα. “Done in one! “ “Done in one !”. Δε θυμάται ποιο “Done in one! “ ήταν. Πέμπτο ή έκτο; Το μόνο σίγουρο ήταν ότι η μπύρα έρεε βαθιά μέσα στο αίμα του, εδώ και ώρες. Η νίκη της ομάδας είχε αγγλική μετάφραση «πίνουμε μπύρες μέχρι να μαζέψουνε τα κομμάτια μας οι σερβιτόροι». Ολόκληρα pints καταβροχθίζονταν με μιας στο όνομα ενός ανούσιου διαγωνιστικού παιχνιδιού. Ο John,μισός Άγγλος και μισός Βέλγος, παραμιλώντας μέσα στη μέθη του ανακαλύπτει την ειδοποιό διαφορά μεταξύ Άγγλων και Ελλήνων στο φλέρτ. «Εμείς πίνουμε για να μπορέσουμε να μιλήσουμε σε μια γκόμενα και όταν έχουμε πιει αρκετά δεν μπορούμε να βγάλουμε άχνα. Το μόνο που μπορούμε να βγάλουμε είναι όλη την μπύρα που έχουμε πιει». Χαμογελάει. Το ίδιο και ο Μιχάλης.
O Fred δίπλα του έχει βαλθεί να ξεπεράσει τον Τραβόλτα, με περίτεχνες φιγούρες. Αναψοκοκκινισμένες Αγγλίδες με μίνι σε διαστάσεις μικρότερες του εσωρούχου, αγγίζονται μεταξύ τους με σαφή ερωτική διάθεση, προκαλώντας ντελίριο στον ανδρικό πληθυσμό του μπαρ. Η μία εξ’ αυτών αρπάζει ξαφνικά έναν από την παρέα και τον φιλάει παθιασμένα. Στο δεκάλεπτο είχε εξαφανιστεί μαζί με την φίλη της. Συνειρμικά το μυαλό του πήγε στο ότι σήμερα λόγω του αγώνα δεν άνοιξε το γράμμα της.
Ήταν περίεργος να δει τι ήταν αυτό που έκρυβε αυτή τη φορά. Πάντα είχε μια έκπληξη φυλαγμένη η αλληλογραφία τους. Κι αυτό ήταν που κρατούσε τις αναμνήσεις ζωντανές. Κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό, κρατούσε το ενδιαφέρον αμείωτο. Και οι δύο είχαν την ίδια θέρμη να συμμετάσχουν σ’ αυτό το «πείραμα». Last orders, ακούστηκε, μαζί με το κλασσικό καμπανάκι. 11 η ώρα είναι το κομβικό σημείο της νύχτας. Κάπου εκεί κλείνει η κάνουλα για να αποτρέψει τους Άγγλους από τον αλκοολισμό. «Πάμε για κινέζικο» είπε κάποιος απ΄το βάθος. Εκείνη την εποχή όπου οι νέες γεύσεις δεν είχαν και την τιμητική τους στην Ελλάδα, η λέξη «κινέζικο» ακουγόταν μάλλον «κινέζικη» για μας. Με γρήγορες, σχετικά κινήσεις κατευθυνθήκαμε στο κινέζικο «Βρώμικο», όπου μπορούσες να επιλέξεις από έναν μπουφέ σχεδόν τα πάντα με ελάχιστα χρήματα. Ο πιο μυημένος σ’ αυτή την κουζίνα πρότεινε πιάτα στους αδαείς.
Εκεί ήταν που ένας νέος ορίζοντας άνοιξε κι ήταν εξαιρετικά αποκαλυπτικός. Το 3μηνο κόντευε να τελειώσει και μάλλον τον προβλημάτιζε το γεγονός ότι έπρεπε να επιστρέψει. Πάνω που είχε συνηθίσει και του άρεσε. Σιχαινόταν τις προσαρμογές. Λάθος. Σιχαινόταν τις περιόδους προσαρμογής. Θεωρούσε ότι χανόταν πολύτιμος χρόνος. Κάπου εκεί λοιπόν στο τέλος της περιόδου παραμονής του, ήρθε ένα κλασσικό παράδειγμα αγγλικής κουλτούρας. Ένας τυπάκος με γκρίζα μακριά μαλλιά, κοτσίδα, γιλέκο και καουμπόικες μπότες μπήκε στην τάξη και συστήθηκες ως ο αντικαταστάτης του Perkins. O κύριος Scriven έγινε αυτομάτως το πρότυπο του καθηγητή. Χιούμορ, αυτοσαρκασμός, γνώσεις, μεταδοτικότητα, φλέγμα, μετρημένη φιλαρέσκεια. Στο μάθημά του δεν έπεφτε καρφίτσα. Εκτός αυτού, κάθε μέρα ήταν μια στυλιστική πρόταση. Άλλο γιλέκο, άλλες μπότες, αλλά πάντα συνδυασμένες.
“Freeed! Miiikeeee!” ακούστηκε μια φωνή απ΄την κουζίνα. Ήταν ο David που φώναζε χαμογελαστά. Όπως κατεβαίνανε τη σκάλα τους σταμάτησε. Συνομωτικά έκανε νόημα να περπατήσουν στις μύτες των ποδιών τους για να πάνε στο σαλόνι. Με άνοιγμα των χεριών του, παρουσίασε το υπερθέαμα. Κοιτάζονταν αποσβολωμένοι για να βεβαιωθούν ότι βλέπουν το ίδιο πράγμα…Στη θέση της μεγάλης τραπεζαρίας βρισκόταν ένα τραπέζι μπιλιάρδου. Στημένο!
Με μπάλες και δυο στέκες να μας περιμένουν. “It was undercover” είπε σαν παιδάκι που μόλις έχει φάει γλυκό από το βάζο και το τσακώσανε. Εντάξει είναι εμπειρία να παίζεις snooker ανάμεσα σερβίτσια, σεμέν, γυαλικάα και 2 Άγγλους να παίρνουν το απογευματινό τους τσάι… Κοιτώντας πλέον από το παράθυρο του αεροπλάνου αναγνώρισε την εικόνα. Ήταν η ίδια που είχε όταν έφτανε πριν 3 μήνες.
Μόνο που έλεγε στον εαυτό ότι «τότε ήταν UK, τώρα είναι MyK…”.
Η Ιστορία – UK- ολοκληρώθηκε, από το επόμενο τεύχος μία νέα Puzzled ιστορία.
