Συνέντευξη: Γιώργος Μπίλιος
Όταν ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική του Theodore ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Είχε λίγο από την μικρότητα που ένιωσα όταν είχα ακούσει πρώτη φορά το «AtomHeartMother» των Floyd. Ένα blend λυρικότητας και αγριάδας σε δοσολογίες κατάλληλες για καθήλωση. Ένας κοινός φίλος ήταν απλά η αφορμή να τον αναζητήσω (κάπου μεταξύ Λονδίνου και Αθήνας) για να κάνουμε μια μικρή κουβέντα…
Πες μας λίγα πράγματα για σένα. Που γεννήθηκες; Πότε ξεκίνησε να σ’ απασχολεί η μουσική; Ποιες ήταν οι πρώτες μελωδίες που σφηνώθηκαν στο μυαλό σου;
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1992. Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική ήταν στα 3 μου χρόνια όταν άρχισα να κάνω μαθήματα πιάνου. Μεγαλώνοντας ασχολήθηκα με διάφορα μουσικά όργανα και ενώ ποτέ δεν ήμουν μαθητής που μελετούσε πάρα πολύ, καθόμουν ώρες στο πιάνο μου και έφτιαχνα τις πρώτες μου μελωδίες.
Ζεις και εργάζεσαι στο Λονδίνο. Γιατί επέλεξες να κρατήσεις το όνομά σου στα αγγλικά παρόλο που μπορεί να είναι δύσκολο στην προφορά για τους αγγλοσάξωνες;
Το επίθετο μου, που καλλιτεχνικά δεν χρησιμοποιώ, θα ήταν ακόμα πιο δύσκολο αλλά ήθελα να κρατήσω ένα στοιχείο της ταυτότητας μου.
Οι επιρροές σου είναι ποικίλες και αυτό φαίνεται στο ξεδίπλωμα των συνθέσεών σου. Αν είχες να αναφέρεις τις 3 πιο σημαντικές εξ’ αυτών ποιες θα επέλεγες;
Άμα εξαιρέσουμε τους κλασσικούς συνθέτες που ήταν πάντα η μεγαλύτερη μου επιρροή, σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της μουσικής μου προσωπικότητας έχουν παίξει ο Χατζηδάκις, οι PinkFloyd και οι SigurRos.
Πώς βιώνει την κρίση ένας Έλληνας του εξωτερικού;
Το να γυρίζω στην Ελλάδα και να βλέπω κατεβασμένα κεφάλια είναι πάντα δυσάρεστο. Είμαι αρκετά απομονωμένος και εργάζομαι για να κάνω αυτό που αγαπώ με τον καλύτερο τρόπο, θεωρώντας ότι αυτή είναι η λύση για να μην υπάρχει η έννοια κρίση στο κεφάλι και στο μέλλον κάποιου.
Πόσο αλλάζει η μουσική καθημερινότητά σου από το Λονδίνο στην Αθήνα;
Το Λονδίνο είναι ο χώρος που μπορώ να δουλέψω, είναι τα όνειρα μου, αλλά η Αθήνα είναι το σπίτι μου. Είναι μικρότερος αλλά οικείος ο χώρος, έχει φως, είναι πιο ανθρώπινα. Παρόλ’ αυτά η μουσική καθημερινότητα μου δεν αλλάζει, προσπαθώ να κάνω αυτό που αγαπώ ανεξαρτήτως χώρας, και η σκληρή δουλειά μεταφέρεται μαζί μου ανάλογα με το πού βρίσκομαι.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου μουσικό όργανο και γιατί.
Το πιάνο γιατί σε αυτό μπορώ να εξωτερικεύσω πράγματα που δεν μπορώ με άλλα μέσα. Παρόλα αυτά, όταν άκουσα το κουαρτέτο εγχόρδων να παίζει τη μουσική μου στο στούντιο, ήταν από τις πιο μαγευτικές στιγμές της ζωής μου.
Αν είχες τη δυνατότητα ν’αλλάξεις τις ζωές των ανθρώπων τι θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα έκανες;
Θα άλλαζα τον τρόπο που συνεργάζονται μεταξύ τους για να πετύχουν κοινούς στόχους. Αυτό που με δυσαρεστεί πιο πολύ στην Ελλάδα είναι ότι δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τις κοινές αναφορές και τα κοινά συμφέροντά μας και ο ένας προσπαθεί να φάει τον άλλον.
Περιοδείες, συναυλίες, ταξίδια, νέα μέρη, νέοι άνθρωποι. Τι είναι το πιο συναρπαστικό κομμάτι όλων αυτών;
Είναι πολύ συναρπαστικό να ταξιδεύω σε νέα μέρη με τους μουσικούς και συνεργάτες μου και όλοι μαζί να μοιραζόμαστε τη στιγμή που επικοινωνούμε με κάτι τόσο όμορφο όπως η μουσική.
