Πέντε νέοι ηθοποιοί ανεβαίνουν στη σκηνή του Ιδρύματος Κακογιάννη σε ρόλους εφήβων στο θεατρικό έργο “Η αληθινή σου ιστορία;” της Χρύσα Σπηλιώτη και σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μάριζα, ένα έργο για εφήβους.

Ζητήσαμε και από τα πέντε ταλαντούχα παιδιά να απαντήσουν 8 απλές ερωτήσεις, χωρίς ο ένας να ξέρει τι θα απαντήσει ο άλλος. Oι τέσσερις ηθοποιοί αποφάσισαν να μας απαντήσουν και ευχαριστούμε πολύ τον Ηλία Βογιατζηδάκη, τη Δήμητρα Βήττα, τον Κωνσταντίνο Αρνόκουρο και την Ηλέκτρα Αρσενίδου.

Ποια αφορμή/πρόσωπο/παράσταση σας γέννησε την επιθυμία της υποκριτικής;

Ηλίας Βογιατζηδάκης: Όταν κατάλαβα ότι μέσα απ’το θέατρο μπορώ να εκφραστώ απενοχοποιημένα, να επικοινωνήσω αυτό που έχω να πω και να μη με νοιάζει τίποτα άλλο. Αυτό συνέβη πρώτη φορά στο δημοτικό, όταν με τη θεατρική ομάδα του σχολείου ανεβάσαμε μια παράσταση. Ένιωθα ότι ανέπνεα σε κάθε πρόβα, περνούσα πολύ όμορφα. Αργότερα, σαν θεατής, που ζήλευα αυτό που έκαναν οι ηθοποιοί στη σκηνή κι είπα «αυτό θέλω να κάνω κι εγώ». Κάποια στιγμή είχα έναν φίλο που είχε τελειώσει δραματική σχολή και δούλευε ως ηθοποιός στο θέατρο. Τότε του είπα ότι θέλω κι εγώ να γίνω ηθοποιός κι έτσι με ενημέρωσε για τις κινήσεις που έπρεπε να κάνω. Έδωσα εξετάσεις το επόμενο καλοκαίρι.

Κωνσταντίνος Αρνόκουρος: Η ενασχόλησή μου με το θέατρο ξεκίνησε από όταν ήμουν μαθητής του δημοτικού και συνεχίστηκε μετέπειτα σε διάφορους ερασιτεχνικούς θιάσους. Το μικρόβιο του «επαγγελματία» μου το μετέδωσε ο κύριος Μενέλαος Ντάφλος, σκηνοθέτης μου επί χρόνια στην ερασιτεχνική ομάδα του δήμου Βούλας, τον οποίο ευχαριστώ πολύ.

Δήμητρα Βήττα: Το διαβολάκι υπήρχε μέσα μου ανέκαθεν, αλλά ο άνθρωπος που με ενέπνευσε και με βοήθησε στο να το βγάλω από τη σκοτεινιά του ήταν ο δάσκαλός μου στο θεατρικό εργαστήρι κθεθ, όπου και ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με την Τέχνη του ηθοποιού. Ονομάζεται Βαγγέλης Οικονόμου και χαίρομαι πολύ που βρέθηκε στον δρόμο μου.

Ηλέκτρα Αρσενίδου: Το έναυσμα μου αποτέλεσε η παράσταση που οργάνωσε μια καθηγήτρια του πανεπιστημίου μου. Μου φάνηκε τόσο συναρπαστική η διαδικασία που, ύστερα, μου ήταν αδύνατον να μην ασχοληθώ με αυτό.

Μια αστεία ή αμήχανη στιγμή από την οντισιόν μέχρι και σήμερα;

Ηλίας Βογιατζηδάκης: Είχα πάει σε μια οντισιόν όπου έξω απ’το θέατρο περίμενε άπειρος κόσμος. Ήταν εννιά το πρωί, αναρωτιόμουν πώς ήταν δυνατόν να προλάβουμε να μπούμε όλοι. Είχε έρθει και ένα κανάλι να κάνει ρεπορτάζ για την ανεργία των ηθοποιών. Κάποια στιγμή το βράδυ, όταν πια μας έβαζαν είκοσι-είκοσι στη σκηνή για να μας δει ο σκηνοθέτης, μας λέει «ευχαριστώ για την υπομονή σας, θα χρειαστώ όμως μόνο το παιδί με την καφέ μπλούζα». Δεν κατάλαβα ότι εννοούσε εμένα, γιατί η μπλούζα που φορούσα εγώ ήταν μαύρη, όχι καφέ!

Κωνσταντίνος Αρνόκουρος: Ευτυχώς, κανείς από τους συναδέλφους, στη συγκεκριμένη παράσταση, δεν στερείται χιούμορ, επομένως οι αστείες στιγμές είναι πολλές και διάφορες και στοιχηματίζω πως θα προκύψουν άλλες τόσες.

Δήμητρα Βήττα: Ποτέ δεν υπήρξαν αμήχανες στιγμές, γιατί από πολύ νωρίς έχουμε βρει έναν κοινό κώδικα μεταξύ μας. Τώρα, οι αστείες στιγμές δίνουν και παίρνουν, αλλά, ευτυχώς, υπάρχουν οι σκηνοθέτες μας που κρατάνε πάντα το μέτρο.

Ηλέκτρα Αρσενίδου: Σε μια από τις πρώτες μου οντισιόν μου ζητήθηκε να πω ένα τραγούδι. Δεν είχα ετοιμάσει κάτι κι έτσι πολύ γρήγορα μου ήρθε στο μυαλό ένα τραγούδι που λέγαμε συνεχώς για πλάκα με μια φίλη μου. Στο ρεφρέν του συνήθιζα να ανεβαίνω μια οκτάβα πάνω. Δυστυχώς, εκείνη την ημέρα έκανα ακριβώς το ίδιο. Εκεί που τραγουδούσα ωραία και καλά, στο ρεφρέν έβγαλα μια αδικαιολόγητη τσιρίδα. Ο σκηνοθέτης και το συνεργείο έμειναν να με κοιτούν έκπληκτοι.

Πώς ήταν η πρώτη φορά που συναντήσατε τον υπόλοιπο θίασο και πώς εξελίχθηκε η αναμεταξύ σας σχέση;

Ηλίας Βογιατζηδάκης: Θυμάμαι, την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε με όλον το θίασο, καθόμασταν σε ένα μπαλκονάκι και πάνω στο τραπέζι είχε κείμενα, μπισκότα, τσουρεκάκια, καφέδες. Είπαμε τα ονόματά μας και λίγο μετά ξεκινήσαμε να διαβάζουμε το έργο. Όταν φεύγαμε συνειδητοποίησα ότι δεν θυμόμουν κανενός το όνομα. Με τον καιρό γνωριστήκαμε καλύτερα και, ενάμιση μήνα μετά, νιώθω πια πολύ οικεία με όλους, γίναμε ωραίο παρεάκι.

Κωνσταντίνος Αρνόκουρος: Η περίπτωσή μου είχε μια μικρή ιδιαιτερότητα, καθώς εμφανίστηκα ως «αντικαταστάτης», παρόλα αυτά όμως οι υπόλοιποι ηθοποιοί με υποδέχτηκαν εξ αρχής με εξαιρετικά ευχάριστη και ζεστή διάθεση και τους ευχαριστώ πολύ. Τολμώ να πω ότι πια είμαστε μια πολύ δεμένη ομάδα.

Δήμητρα Βήττα: Από την πρώτη συνάντηση μέχρι και σήμερα είχα να κάνω με ανθρώπους συνεργάσιμους και συνεννοήσιμους, πράγμα που εύχομαι να συναντάω πάντα μπροστά μου.

Ηλέκτρα Αρσενίδου: Ήταν όλοι τους πολύ ζεστοί και συνεργάσιμοι. Εξακολουθούμε να έχουμε ένα φιλικό και δημιουργικό κλίμα.

 Ποιον ρόλο υποδύεσαι; Υπάρχουν κοινά στοιχεία με τη ζωή σου;

Ηλίας Βογιατζηδάκης: Στο έργο είμαι ο Εξυπνοφών. Είναι ο νερντ έφηβος που τα ξέρει όλα, έχει σπυράκια και ανασφάλειες, στις πιο άκυρες στιγμές βγάζει χάρτη απ’ την τσέπη του, για να βρίσκει τον προσανατολισμό του, όταν ο κόσμος δίπλα του μπορεί να καίγεται. Ίσως το κοινό στοιχείο με μένα να είναι το «χάσιμό» του.

Κωνσταντίνος Αρνόκουρος: Ο κύριος ρόλος (καθότι κατά τη διάρκεια της παράστασης μεταμορφωνόμαστε όλοι σε διάφορους ρόλους) που υποδύομαι ονομάζεται Υπερβολέας και είναι ακριβώς αυτό που καταλαβαίνει κανείς από το όνομά του. Αναφορικά με ‘μένα τώρα, δεν κρύβω πως μοιάζουμε στην υπερβολή, μιας και μου αρέσει κι εμένα να «βάζω σάλτσα στα πράγματα», αν μου φαίνονται συνηθισμένα ή «άνοστα».

Δήμητρα Βήττα: Υποδύομαι τον Απληστίσκο, ένα αγόρι του εδώ και τώρα, που δρα, κατά κύριο λόγο, με το ένστικτό του, αγαπά τους φίλους του και είναι ο αλητάκος της παρέας, όπως λέει και το όνομά του. Δανείστηκα από μένα για να τον φτιάξω σίγουρα, αλλά πρόσθεσα και στοιχεία εντελώς ξένα προς εμένα. Επιπλέον υπάρχουν κι άλλοι μικρότεροι ρόλοι που τους μοιραζόμαστε μεταξύ μας.

Ηλέκτρα Αρσενίδου: Τον Αφασίδημο, που είναι ένας τύπος αυθόρμητος, έξυπνος, λιγάκι στον κόσμο του (εξού και το όνομα), ομαδικός και παράξενος. Σίγουρα έχω βρει.

Πρεμιέρα παράστασης με κυρίως εφηβικό κοινό. Πώς αισθάνεστε γι’ αυτό;

Ηλίας Βογιατζηδάκης: Πολύ όμορφα, μιας και θα ’ναι η πρώτη φορά που παίζω σε παράσταση για εφήβους. Εύχομαι αυτό που κάνουμε να τους αγγίξει, να δουν κάπου τον εαυτό τους, να προβληματιστούν και να τολμήσουν να το σκάσουν κι εκείνοι απ’ ό,τι τους καταπιέζει.

Κωνσταντίνος Αρνόκουρος: Άγχος να αποτυπωθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όσα δουλεύουμε στις πρόβες τους τελευταίους μήνες, καθώς και προσμονή για να αναμετρηθούμε με το πιο ειλικρινές κοινό, κατά τη γνώμη μου, που είναι οι έφηβοι.

Δήμητρα Βήττα: Είναι πρόκληση. Οι έφηβοι, με τόσες προσλαμβάνουσες που έχουν σήμερα, εντυπωσιάζονται ή, πιο σωστά, πείθονται πολύ δύσκολα. Επιπλέον μιλάμε για ολοκληρωμένες προσωπικότητες αναπτυγμένης κρίσης, που επιζητούν την αλήθεια και μόνο, την οποία καλούμαστε να τους πούμε.

Ηλέκτρα Αρσενίδου: Τέλεια! Οι έφηβοι ακροβατούν ανάμεσα στον παιδικό αυθορμητισμό και την ωριμότητα της επερχόμενης ενηλικίωσης. Απαιτητικό, αλλά ειλικρινές κοινό.

Εκτός από το δικό σου ρόλο, ποιον άλλο ρόλο θα ήθελες να υποδυθείς στο έργο;

Ηλίας Βογιατζηδάκης: Νομίζω πως έχω αγαπήσει πολύ το ρόλο μου και δεν θα ‘θελα να ’μαι κάποιος άλλος.

Κωνσταντίνος Αρνόκουρος: Όλους. Έχει ο καθένας τους πολύ όμορφα στοιχεία και δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιον.

Δήμητρα Βήττα: Κάθε ρόλος έχει πράγματα να ζηλέψεις, το πιο όμορφο σε αυτό το έργο όμως είναι η γρήγορη εναλλαγή ρόλων και συνθήκης από τη μία στιγμή στην επόμενη.

Ηλέκτρα Αρσενίδου: Χμ… Νομίζω τον Υπερβολέα. Αν και τον έχω αγαπήσει τον Αφασίδημο, όποτε δεν θα τον άφηνα εύκολα.

 Ένα επίθετο που χαρακτηρίζει τον κάθε ηθοποιό της ομάδας ξεχωριστά;

Ηλίας Βογιατζηδάκης: Σπύρος, ο σοβαρός. Κωνσταντίνος, ο αναλυτικός. Ηλέκτρα, ήρεμη δύναμη. Δήμητρα… τσαχπνινογαργαλιαροχαχανοσαλουφομεγάλοσκαραγκιόζης.

Κωνσταντίνος Αρνόκουρος: Μμμμμ… Θα προτιμήσω να κρατήσω τα επίθετα εντός της ομάδας…

Δήμητρα Βήττα: Είναι η Ηλέκτρα, ο Κωνσταντίνος, ο Σπύρος κι ο Ηλίας καθένας με τις χάρες του!

Ηλέκτρα Αρσενίδου: Θα πω επίθετα που μας χαρακτηρίζουν λίγο πολύ όλους στην ομάδα: Εργατικοί, ομαδικοί, παθιασμένοι.

Ποιος είναι ο δικός σου ιερός σκοπός στο θέατρο;

Ηλίας Βογιατζηδάκης: Να καταφέρνω να επικοινωνώ αυτό που έχω να πω με τους θεατές και να προσπαθήσω να τους μετατοπίσω.

Κωνσταντίνος Αρνόκουρος: «Ιερό σκοπό» δεν ξέρω αν έχω, σίγουρα έχω στόχο να συνεχίσω να βρίσκομαι μέσα στο θέατρο και, με το πέρασμα του χρόνου, να εξακολουθήσω να συνεργάζομαι με ανθρώπους που «με πάνε παρακάτω..».

Δήμητρα Βήττα: Θα προτιμήσω τη λέξη στόχο, λέγοντας πως επιθυμώ να κάνω δουλειές που με εξελίσσουν καλλιτεχνικά και προσωπικά, να συνεργαστώ με ανθρώπους που σέβομαι και εκτιμώ και να μπορώ να λέω όχι σε κάτι που με προσβάλει. Θεωρώ πως, στη συγκεκριμένη δουλειά, από τη δική μου πάντα οπτική, ένα όχι μπορεί να είναι πολύ σημαντικότερο από κάποιο ναι.

Ηλέκτρα Αρσενίδου: Όσο κοινότυπο κι αν ακουστεί η επικοινωνία. Αυτό δεν ζητάμε άλλωστε από την Τέχνη?

«Νέα παιδιά με όραμα, ταλέντο, ευγένεια αλλά και επαγγελματισμό, από τα μικρά εκείνα που δεν τα παρατηρείς μέσα σε μία σκηνή.»