Το Ημερολόγιο μιας Μητέρας…της Βάλιας Πάτσιου
Το μέγεθος του πόνου βέβαια έχει άμεση σχέση με το πόσο λεπτός ή όχι θα είναι τρόπος που θα χειριστεί την κατάσταση το ζευγάρι. Θέλω να πω πως, σε καμία περίπτωση, δεν είναι ευχάριστο, αλλά δεν είναι και ανάγκη να γίνει τραυματικό για το παιδί. Αν το ζευγάρι αφήσει τους εγωισμούς και την πικρία που νιώθει στην άκρη, το παιδί, ανάλογα με την ηλικία, μπορεί να βιώσει και να συνηθίσει με αγάπη και μεθοδικότητα τη νέα πραγματικότητα.
Θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε πως ό,τι και να έχει συμβεί μεταξύ των γονιών, πάνω απ’ όλα υπάρχει ένα παιδί που θέλουμε να είναι καλά και ευτυχισμένο.
Ας πλακωθούμε στους ψυχολόγους, ας βριζόμαστε στα τηλέφωνα (πάντα όταν εκείνο κοιμάται), ας το μοιραστούμε με τις/τους φίλους μας (πάντα όταν το παιδί δεν ακούει), ας λείψουμε ένα ΣΚ να κλάψουμε με την ησυχία μας, ας κουρευτούμε γουλί, ας κάνουμε, τέλος πάντων, ό,τι είναι καλό για εμάς χωρίς να το ξέρει το παιδί και ας μεθοδεύσουμε μια κατάσταση σε συνεργασία με τον πρώην μας, για να είναι το μέλλον όλων αρμονικό και χωρίς περισσότερες δυσάρεστες εκπλήξεις.
Όσο και να μην έχουμε εμπιστοσύνη στον πρώην μας (εκτός αν μιλάμε για ειδικές περιπτώσεις) δεν πρέπει να επιτρέψουμε να διακοπεί η επικοινωνία του με το παιδί. Τα παιδιά έχουν ανάγκη τον μπαμπά τους όσο έχουν κι εμάς. Ας μην παρασυρθούμε από την υπερπροστατευτική μαμαδίστικη ξερολίαση και ας αφήσουμε το παιδί να αποφασίσει αν και κάθε πότε θέλει να βλέπει τον μπαμπά του, ενώ αν είναι μικρότερο ας προωθήσουμε την ιδέα του να περνάει χρόνο και να πηγαίνει βόλτες μαζί του. Στην αρχή μπορεί να είναι δύσκολο, μετά θα το αναζητάει και μόνο του! Μπαμπάδες είναι κι αυτοί!
Φιλώ σας. Β.
