της Ηλέκτρας Λήμνιου
Ξεφεύγοντας από τον κόσμο του facebook και του διαδικτύου εν γένει, όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο, συνειδητοποίησα ότι πράγματι η ζωή μας βρίσκεται μακριά από υπολογιστές, wi-fi και chat. Κάτι τόσο φυσιολογικό και μη δεδομένο παράλληλα. Από το 2008 μπορώ να πω πως ήμουν από τους φανατικούς του facebook. Ήμουν μία από εκείνους που είναι σχεδόν όλη μέρα online, που συζητάνε ακατάπαυστα μέσω chat, που γνωρίζουν κόσμο, που υπό διαφορετικές συνθήκες δεν θα είχαν ασχοληθεί καν μαζί τους, και όλα αυτά τα σχετικά. Πλέον μπορώ να χρησιμοποιώ με περηφάνια το “ήμουν”. Είναι ωραία η εικόνα και ο ήχος ταυτόχρονα, έτσι; Ακόμα πιο ωραία, όμως, είναι η απτική επαφή.
Θυμήσου πόσο κοινωνικός ήσουν πριν γίνεις μέλος αυτής της ιδιαίτερης και διαφορετικής κοινότητας.
Με τον τρόπο σου ήσουν σίγουρα περισσότερο κοινωνικός από ότι είσαι σήμερα, πίσω από την πολύωρη παραμονή σου μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σου ή του τεχνολογικά εξελιγμένου κινητού σου. Συναντούσες ανθρώπους πιο συχνά, γελούσες δυνατά μαζί τους σχηματίζοντας στο πρόσωπό σου τεράστιες ρυτίδες από τα χαμόγελα, τους ακουμπούσες χωρίς λόγο, απλά και μόνο επειδή ήταν μια αυθόρμητη κίνησή σου. Ακόμα και σήμερα μπορεί να το κάνεις και βεβαίως χρειάζεται να το κάνεις. Είσαι άνθρωπος κι όχι ρομπότ. Θες να εκφράζεσαι με κάθε δυνατό τρόπο.
Ο υπολογιστής είναι απλά ένα βολικό υποκατάστατο για τους μη τολμηρούς και βολεμένους, θα έλεγα. Ήμουν μία από τους βολεμένους. Το θεωρούσα φυσιολογικό να αρνηθώ μια βόλτα είτε γιατί είχα δουλειά είτε γιατί ήταν περισσότερο οικείο σε εμένα να μείνω σπίτι και να «διασκεδάσω» μέσω internet. Δεν ξόδευα και χρήματα μιας και διανύουμε περίοδο κρίσης. Δικαιολογίες πάμπολλες. Πέρασα, λοιπόν, από το στάδιο της αδρανοποίησης και υπήρξα ο πιο αντικοινωνικός άνθρωπος στον κόσμο. Οι μέρες και οι ώρες μέσω internet κυλούσαν ταχύτατα και έχασα τα αυγά και τα πασχάλια.
Πρόλαβα να μην χάσω φίλους και την ενέργειά μου. Θα πω ότι συνήλθα. Και μπήκα στην διαδικασία να γνωρίσω ξανά κόσμο. Να συζητήσω αληθινά μαζί του. Να γνωριστούμε. Στην αρχή ένιωσα λίγο “έξω από τα νερά μου”, αλλά “αγαθά κόποις κτώνται”.
Μπορεί να σου φαίνεται αστείο, αλλά είναι αληθινά άσχημα να αρέσκεται κανείς σε μία κατάσταση όπως την προαναφερθείσα.
Και δεν τα περιγράφω για να φανώ “κάπως”. Ο σκοπός είναι πως αν αναγνωρίσεις κάποια από τα παραπάνω στον εαυτό σου …ξύπνα! Πλέον προτιμώ, όταν θέλω να επικοινωνήσω, να πάρω ένα σύντομο τηλεφώνημα ή να συναντηθώ σαν άνθρωπος με τους φίλους μου. Θα γελάσω πραγματικά μαζί τους και δεν θα μοιράζω άδεια “χαχαχα”.
Κι αν είσαι από αυτούς που λένε πως δύσκολα κάνεις φίλους και είναι μια πιο εύκολη δίοδος, θα εκφράσω την απόλυτη αντίθεσή μου και θα σου πω πως πρόκειται απλά για εύκολες λύσεις και δικαιολογίες.
