Εδώ στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό… Ανθρώπινες φιγούρες γεμάτες σκοτούρες σε προσπερνάνε με βήμα ταχύ και βλέμμα χαμένο. Λες κι αν χάσουν τον συρμό δεν θα περάσει άλλος. Λες και η ζωή μας όλη εξαρτάται από ένα βαγόνι.
Έχει παραγίνει θλιβερός ο κόσμος αυτός. Σε ποιο μυστικό μέρος κρύφτηκαν η αγάπη και η συμπόνοια; Σε ποιον λαβύρινθο έχασε το δρόμο της η αισιοδοξία; Πού χάθηκε το φως;
Και τρέχουμε,κι αγχωνόμαστε και μαυρίζουμε την ψυχή μας. Άνθρωποι – μηχανές σε μια πόλη ζούγκλα. Χωρίς να γυρνάμε το βλέμμα, σκυθρωποί, μέσα στο στρες, τρέχουμε να προλάβουμε. Τι άραγε; Τα μη ουσιώδη έχουν γίνει τρόπος ζωής πλέον. Βλέπουμε μόνο το δέντρο και χάνουμε ολόκληρο δάσος. Και κάπου εκεί αναβάλλουμε να ζήσουμε. Κι ας ακούμε συνέχεια για το «κακό» εκεί πέρα και εδώ δίπλα μας. Συνεχίζουμε να τρέχουμε και να μιζεριάζουμε.
Μέχρι που έρχεται το αναπάντεχο,αυτό που σταματημό δεν έχει…Τι να τα κάνεις τώρα, χαζέ άνθρωπε, τα μαθήματα ζωής; Όσο έχεις την υγεία σου, σταμάτα να αγχώνεσαι τόσο, πάρε ανάσα και δες την ομορφιά ακριβώς δίπλα σου.
Πρέπει να αναβάλλονται λιγότερα σ’αυτήν τη ζωή. Όχι στο τόσο άγχος και στην τόση πίεση, μωρέ! Ναι, υπάρχουν πολλά θέματα που σε στρεσάρουν και σε χαλάνε. Πάρε βαθιές ανασούλες, απαρίθμησέ τα και δες την ασημαντότητά τους! Μετά ρίξε και καμιά μούτζα, και δυο και τρεις αν θες, στον εαυτό σου κι εκτονώσου. Μην αφήσεις όμως αυτό που σε τρώει να χορτάσει. Μην τρελαίνεσαι για κανέναν και για τίποτα! Όσο υπάρχει αυτή, η υγεία, βάλε το πιο λαμπερό σου χαμόγελο και βγες εκεί έξω. Να βγαίνεις, να βρίσκεσαι με πλάσματα αγαπημένα, εκεί που πίνατε κι απόψε να τα πιείτε. Να χορεύεις,να τραγουδάς κι ας σε λένε τρελό αυτοί οι άλλοι, οι σκυθρωποί. Όπου ακούς πολλά τραγούδια να πηγαίνεις. Οι κακοί δεν τραγουδάνε. Η αληθινή ζωή είναι εκεί έξω κι είναι όμορφη, αυτό πάντα να θυμάσαι. Παρέες, φαγητό, παγωτά, τσιπουράκια, γέλια, αγκαλιές κι αγάπη. Πολλή αγάπη.
Μείνε σε ό,τι σ’ ανεβάζει. Σταμάτα να κυνηγάς τρένα και συρμούς, πάντα έρχεται ο επόμενος! Πιο άδειος για να τον γεμίσεις εσύ.
Να ζήσουμε όπως ακριβώς μας αξίζει. Άρχισε να χαμογελάς ξανά! Χαμογελάτε ρε, ακόμα και μέσα στη μαυρίλα αν αρχίσουμε όλοι μαζί ένα βροντερό, δυνατό, βγαλμένο από την καρδιά γέλιο, η ελπίδα θα ξαναγεννηθεί.
Και χαμογελάκι και τσιπουράκι, στην υγειά μας! Σαν κι αυτήν τίποτα!
