Ρούντολφ Νουρέγιεφ
(17 Μαρτίου 1938 – 6 Ιανουαρίου 1993)
Η 17η Μαρτίου 1938 σηματοδότησε τον ερχομό του Rudolf Nureyev, του τέταρτου παιδιού και μοναχογιού της οικογένειάς του. Η είσοδός του στον κόσμο έγινε μέσα στα όρια ενός βαγονιού του τραίνου Trans-Siberian, καθώς η μητέρα του διέσχιζε τη διαδρομή προς το Βλαδιβοστόκ, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε στον Κόκκινο Στρατό. Μεγαλωμένος στην Ούφα, την πρωτεύουσα της Δημοκρατίας του Μπασκορτοστάν, η κληρονομιά του Νουρέγιεφ ανάγεται σε μουσουλμανικές ρίζες ταταρικής καταγωγής.
Ήταν στις 24 Αυγούστου 1955 όταν ξεκίνησε το ταξίδι του στον κόσμο του χορού, καθοδηγούμενος από τα επιδέξια χέρια του Αλεξάντερ Πούσκιν, ενός διακεκριμένου δασκάλου χορού που ήταν υπεύθυνος για την καλλιέργεια του ταλέντου όχι μόνο του Νουρέγιεφ αλλά και του Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ και άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών.
Καθώς ξεφυλλίζουμε τις σελίδες του ημερολογίου φτάνουμε στο 1958, ο Νουρέγιεφ κοσμούσε τα μπαλέτα του Κίροφ, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για το ντεμπούτο του στο μαγευτικό βασίλειο της Λίμνης των Κύκνων. Ωστόσο, ήταν το 1961 που είδε τη ραγδαία άνοδό του στο προσκήνιο, με μια σαγηνευτική παράσταση στο Palais Garnier. Σε μια τολμηρή κίνηση, ο Νουρέγιεφ ζήτησε πολιτικό άσυλο κατά τη διάρκεια μιας κρίσιμης στάσης στο αεροδρόμιο, μια απόφαση που άλλαξε την πορεία της ζωής του. Τα Μπαλέτα Marquis de Cuevas έγιναν το νέο καλλιτεχνικό του σπίτι, το οποίο συμπληρώθηκε από μια συνάντηση με τον Δανό χορευτή Eric Brun, μια αγάπη που χρωμάτισε τον καμβά της ζωής του.
Το 1962 υλοποιήθηκε ως μια χρονιά υψίστης σημασίας, που σημαδεύτηκε από τη μαγνητική απεικόνιση της Ζιζέλ από τον Νουρέγιεφ στο πλευρό της επιφανούς Μαργκότ Φοντέν και του Βασιλικού Μπαλέτου στο Κόβεντ Γκάρντεν. Η εμπλοκή αυτή τον ανέδειξε σε προσκεκλημένο χορευτή, έναν ρόλο που διατήρησε μέχρι το 1977. Καθώς εκτυλίχθηκε το 1963, το παγκόσμιο αποτύπωμα του Νουρέγιεφ επεκτάθηκε, το ταλέντο του τον οδήγησε σε όλες τις ηπείρους για να συνεργαστεί με αξιόλογες ομάδες μπαλέτου, ενώ η ακόρεστη δίψα του για ποικίλα στυλ χορού ήταν εμφανής σε κάθε του βήμα.
Οι Έλληνες θεατές έγιναν μάρτυρες της ευφυΐας του Νουρέγιεφ, μαζί με την Margot Fontaine, μια καλλιτεχνική σύμπραξη που έμεινε χαραγμένη στη μνήμη όσων είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις τους, στο Φεστιβάλ Αθηνών.
Από το 1983 έως το 1989, η θητεία του ως διευθυντή του Μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού ενίσχυσε την κληρονομιά του. Την εποχή εκείνη ανέβασε περισσότερες από 25 παραγωγές μπαλέτου, αφήνοντας ανεξίτηλο το στίγμα του σε έργα όπως η “Ζιζέλ”, ο “Δον Κιχώτης”, η “Αντιγόνη”, η “Μαργαρίτα”, η “Λίμνη των κύκνων”, ο “Καρυοθραύστης” και ο “Ρωμαίος και Ιουλιέτα”.
Το πέρασμα του Νουρέγιεφ στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο τη δεκαετία του 1970 διεύρυνε περαιτέρω τον καλλιτεχνικό του ορίζοντα. Φώτισε τις οθόνες με την παρουσία του στην κινηματογραφική απόδοση του “Δον Κιχώτη” και ενσάρκωσε το πνεύμα του Rudolfo Valentino σε μια κινηματογραφική απεικόνιση. Η δυναμική του πορεία τον οδήγησε σε διάφορες ομάδες μπαλέτου, αφήνοντας ανεξίτηλο το σημάδι του σε κάθε καμβά που κοσμούσε.
Σε μια οδυνηρή κατάληξη της αξιοσημείωτης διαδρομής του, ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ άφησε την τελευταία του πνοή στις 6 Ιανουαρίου 1993, σε ηλικία 55 ετών. Η τελευταία του κατοικία βρίσκεται στο ρωσικό νεκροταφείο στο Παρίσι, απόδειξη μιας ζωής που έζησε καλά και μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας που συνεχίζει να αντηχεί μέσα στο χρόνο. Η κληρονομιά αυτού του υπερβατικού χορευτή χρησιμεύει ως απόδειξη της απεριόριστης δύναμης της καλλιτεχνικής έκφρασης, ως έμπνευση για όσους χορεύουν στη ζωή με πάθος και σκοπό.
