Και ποιος δεν είχε παίξει έξω σε αλάνες και πεζοδρόμια προτού γίνουν πάρκινγκ, αυλές προτού γίνουν πολυκατοικίες ή σε δρόμο της γειτονιάς προτού γίνει θορυβώδης λεωφόρος, προτού οι τηλεοράσεις τα βιντεοπαιχνίδια και τα ρομπότ εισβάλουν στις ζωές μας με βία, μετατρέποντας την παιδική ηλικία σε μια εικονική «πραγματικότητα» άγευστη, άοσμη και μοναχική.
Θα ήθελα πολύ οι επόμενες γενεές να μη δέχονται μόνο προσκλήσεις στο Facebook για να ξεφουσκώσουν ψηφιακές μπουρμπουλήθρες, να ποτίζουν γλάστρες με μπαμπού σε βλαχοαιγυπτιακά μπαρόκ ψηφιακά εστιατόρια και να γίνουν μέλη σε ομάδες που δηλητηριάζουν τα τρυγόνια, αλλά να βγουν έξω σε πάρκα, παραλίες και δάση με τους γονείς τους, να απολαύσουν τα χρόνια που δεν θα ξανάρθουν, να ταΐσουν τα πουλιά, να μάθουν τον σεβασμό στη φύση, να παίξουν πραγματικά, με χειροπιαστά παιχνίδια, με παιχνίδια που οι γονείς θα ευφυολογήσουν για να δημιουργήσουν, να μάθουν τα παιδιά να σκέφτονται.
Σπασμένο τηλέφωνο, Σχοινάκι, Το κρυφτό, Το κουτσό, Η κολοκυθιά, Μακριά Γαϊδούρα, Τυφλόμυγα, Το κυνηγητό, Τρίλιζα, Γύρω γύρω όλοι, Κορώνα ή γράμματα,Η σβούρα, Περνά περνά η μέλισσα, Το κυνήγι του χαμένου θησαυρού, τα μήλα και
άλλα πολλά….
Σκεφτείτε το…
