Τον Νεκτάριο Λουκιανό τον γνωρίσαμε στο Νησί. Με την εξαιρετική του ερμηνεία και το ταλέντο του, κατάφερε μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα να γίνει αγαπητός από το κοινό. Θεατρικά, τον παρακολουθήσαμε στο έργο “Υπό το μηδέν”, σε σκηνοθεσία Λίνας Ζαρκαδούλα. Τον χαρήκαμε επίσης στο πλευρό της Ελένης Ράντου, στην κινηματογραφική ταινία “Πεθαίνω για σένα”, καθώς και στην τηλεοπτική σειρά “Εργαζόμενη γυναίκα”, στο ρόλο του Ψαραδέλλη. Φέτος, πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση “Το Κουρδιστό Πορτοκάλι”, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, στο θέατρο “Αποθήκη”.
CC: Μέσα στο γενικότερο κλίμα που υπάρχει, εσύ τι κάνεις για να αλλάξει, έστω και κάτι γύρω σου; Τι είναι πιο σημαντικό σήμερα;
Προσπαθώ κάθε μέρα να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερος μπορώ σε σχέση με μένα. Δεν θα μιλήσω για το περιβάλλον, γιατί δεν ξέρω το κατά πόσο το καταφέρνω και για την κοινωνία, ωστόσο θεωρώ ότι δεν ενοχλώ, παρόλο που μπορεί να μη βοηθάω όσο πραγματικά θα μπορούσα, τουλάχιστον δεν επιβαρύνω, ίσως να είναι και αυτό ένα «ελαφρυντικό». Το πιο σημαντικό για μένα είναι να έχω τους ανθρώπους που αγαπώ δίπλα μου υγιείς.
CC: Ταχυδακτυλουργός ή ηθοποιός;
Ηθοποιός με γνώσεις ταχυδακτυλουργικής. Μου άρεσε από παιδί και έτσι ασχολήθηκα, πολύ πιο έντονα στην εφηβική μου ηλικία σε φάση «τρέλας», 24ωρες το 24ωρο να έχω νομίσματα στα χέρια μου, ξυπνούσα και ασχολούμουν. Πήρα ό,τι είχα να πάρω, τον τρόπο σκέψης, την τεχνική και κάποια ψυχικά οφέλη το να ξεφεύγεις μέσα από αυτό. Οπότε αποκομίζοντας αυτήν την εμπειρία το έχω και σαν εφόδιο, αν μου χρειαστεί στο θέατρο.
CC: Η ευτυχία βρίσκεται στα χρήματα;
Σίγουρα τα οικονομικά βοηθούν σε κάποια κομμάτια, αλλά η ευτυχία, αν δεν την έχεις μέσα σου, ακόμη και χρήματα να έχεις δεν σε κάνουν ευτυχισμένο. Ωστόσο βοηθούν σε μία ποιότητα ζωής και σου δημιουργούν ένα ευχάριστο περιβάλλον, αλλά ευτυχισμένος ή είσαι ή δεν είσαι.
CC: Τι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει να θυμώσεις;
Πλέον θυμώνω δυσκολότερα. Θυμώνω όμως με πράγματα τα οποία θεωρώ αυτονόητα, αλλά κάποιοι άλλοι δεν τα θεωρούν το ίδιο. Επίσης το να μην σέβεσαι τους συνανθρώπους σου.
CC: Τι σε κάνει χαρούμενο;
Με κάνει χαρούμενο ότι η οικογένεια μου έχει υγεία, ότι οι φίλοι μου είναι καλά. Ότι έχω ανθρώπους που τους καταλαβαίνω και με καταλαβαίνουν.
CC: Ποιο σημείο στην πόλη σου αρέσει; Αισθάνεσαι ασφαλής;
Μου αρέσει εκεί που είναι γραφικά, στο Μοναστηράκι και στην Πλάκα, και επειδή είναι κοντά και στο θέατρο, βρίσκω την ευκαιρία να πιω το τσάι μου πριν ξεκινήσει η παράσταση. Μου αρέσει το Χαλάνδρι που μένω και αισθάνομαι ασφαλής εκεί. Γενικότερα αισθάνομαι ασφαλής αν και σε ορισμένες περιοχές είμαι λίγο επιφυλακτικός.
CC: Τηλεόραση, Κινηματογράφος, Θέατρο. Τι σε ιντριγκάρει στο κάθε μέσο;
Τηλεόραση: Η εμπειρία που είχα στο Νησί ήταν εξαιρετική, περάσαμε πολύ όμορφα στην Κρήτη στα γυρίσματα. Ως μέσο μου αρέσει, αρκεί να γίνεται ποιοτική δουλειά, αλλά με προβληματίζει η αναγνωρισιμότητα που μπορεί να έρθει μέσα από αυτήν.
Κινηματογράφος: Έχω συνεργαστεί με την Ελένη Ράντου, αποκτώντας μία όμορφη εμπειρία. Ως μέσον δεν το ξέρω ακόμη τόσο, αλλά όσο μεγαλώνω μαθαίνω γύρω από αυτήν την Τέχνη, αρχίζω και συνειδητοποιώ κάποια πράγματα. Μπήκα στα βαθιά νερά και έμαθα κολύμπι, στην ουσία, την πρώτη φορά που συμμετείχα σε κινηματογραφική ταινία. Αλλά είναι ένα μέσο που με αφορά και είναι ενδιαφέρον το πώς διηγείται μία ιστορία.
Το Θέατρο είναι η δουλειά του ηθοποιού, πιο συγκεκριμένα του Έλληνα ηθοποιού, γιατί στο εξωτερικό υπάρχουν και ηθοποιοί για ταινίες, θέατρο, τηλεοπτικές σειρές. Στην Ελλάδα συνήθως όλοι κάνουμε και θέατρο και αυτό δεν σημαίνει ότι ειναι και κακό, γιατί αποκτάς διαφορετική εμπειρία. Μου αρέσει γιατί καθημερινά δίνεις εξετάσεις στο κοινό, βάζεις στοίχημα με τον εαυτό σου για το αν θα τα καταφέρεις καθημερινά, η συγκέντρωση και η ενέργεια που χρειάζεται και η εκτόνωση που σου προσφέρει και όλη αυτή η δημιουργία με τις πρόβες, που θα βρεθείς με νέους ανθρώπους, που συνήθως δεν γνωρίζεις, για να φτιάξετε κάτι ομαδικό, να ιδρώσετε και να βγει ένα αποτέλεσμα το οποίο έχετε μοχθήσει για αυτό.
CC: Τι σε ενοχλεί σήμερα;
Με ενοχλούν πάρα πολλά πράγματα, αλλά το πιο πολύ που με ενοχλεί είναι το φαινόμενο της αιθαλομίχλης, το οποίο δεν επιτρέπεται να υπάρχει, να μην μπορείς σε αυτήν τη χώρα να αναπνεύσεις ακόμη και καθαρό οξυγόνο. Όταν καις μια πλαστική κούκλα ή ξύλα με χημικά και βερνίκια μπορεί να το καταλάβω ότι θέλεις να ζεστάνεις το παιδί σου για μία μέρα, αλλά, παράλληλα, δημιουργείς πρόβλημα στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, ακόμη και για το ίδιο σου το παιδί, αλλά και για άλλα παιδιά με τις συνέπειες της αιθαλομίχλης. Πρέπει να κρατήσουμε τη λογική και να το δούμε πιο μακροπρόθεσμα.
CC: Ποιος είναι ο ιδανικός φίλος για σένα;
Ο φίλος εκείνος που μπορώ να τον καταλάβω και μπορεί και με καταλαβαίνει, γιατί έχω μικρά προς μεγάλα ελαττώματα και μπορεί και με αντέχει. Ευτυχώς έχω φίλους τους οποίους θα πω ιδανικούς για αυτόν τον λόγο, γιατί με αποδέχονται με τις ιδιοτροπίες μου και τις σέβονται.
CC: Εσύ δέχεσαι τις ιδιοτροπίες ενός φίλου ή απλά αυτό ισχύει μόνο για σένα;
Ναι, φυσικά και τα δέχομαι, αν κάτι δεν μου αρέσει απλά το λέω. Έχω φίλους πολύ καλούς που με αγαπούν για αυτό που είμαι και τους αγαπώ.
CC: Υποδύεσαι τον ρόλο ενός εφήβου στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι». Έχει κοινά στοιχεία με τον Νεκτάριο;
Υποδύομαι πολλούς ρόλους και διαφορετικούς, αλλά ο βασικός μου ρόλος είναι ενός εφήβου μιας συμμορίας που ηγείται ο Άρης Σερβετάλης, με ό,τι κακό δημιουργεί μία συμμορία. Είναι ένας κόντρα ρόλος φαινομενικά αλλά όλοι στην εφηβεία μας, νομίζω έχουμε κάνει τρέλες.
CC: Γιατί κάποιος να παρακολουθήσει την παράσταση “Το Κουρδιστό Πορτοκάλι”;
Η παράστασή μας θεωρώ ότι σέβεται και δεν κοροϊδεύει τον θεατή. Σε κάθε παράσταση όλοι μας δίνουμε τον εαυτό μας και βάζουμε καθετί προσωπικό στην άκρη και εκτός θεάτρου, προκειμένου να διαχειριστούμε τον ρόλο με απόλυτο σεβασμό στο κοινό που μας επέλεξε. Το έργο είναι πολύ δυνατό, η σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα και ο πρωταγωνιστής Άρης Σερβετάλης και οι ηθοποιοί είναι έμπειροι και το έχει δείξει η πορεία τους. Πιστεύω ότι είναι μια δουλειά που αξίζει να την παρακολουθήσεις .
CC: Γιατί κάποιος να πάει θέατρο σήμερα;
Σε αυτές τις δύσκολες εποχές, που η επικοινωνία γίνεται με πλήκτρα, έρχεσαι σε άμεση επαφή με ανθρώπους, το οποίο έχει και ένα δημιουργικό υπόβαθρό το να δεις ένα έργο το να σκεφτείς πάνω σε αυτό, δεν είναι μόνο να περάσουμε καλά, αλλά έχει και συνέχεια μετά το θέατρο, το να το σχολιάσεις, να το επεξεργαστείς, να σκεφτείς και να προβληματιστείς με θετικό τρόπο.
CC: Το τεύχος είναι αφιερωμένο στην Τέχνη. Ποιο έργο Τέχνης είναι το αγαπημένο σου; Ποιος καλλιτέχνης; Σε ποια εποχή θα ήθελες να ζήσεις και να βιώσεις το αντίστοιχο ρεύμα-κίνημα;
Το κίνημα του Σουρεαλισμού είναι από τα πιο αγαπημένα, γιατί νομίζω ότι μέσα από την Τέχνη μπορεί να αναδειχθεί και να υπάρξει μέσω ενός γενικότερου καμβά δημιουργίας (βιβλίο, ζωγραφικός πίνακας κ.ο.κ.). Συνδέει πράγματα και καταστάσεις ασύνδετες και με αυτόν τον τρόπο μας κρατάει σε εγρήγορση, για να κατανοήσουμε το νόημα (ο καθένας το δικό του), το οποίο στο τέλος σου ξεφεύγει. Αγαπημένο έργο «Η Μεταμόρφωση του Νάρκισσου» του Salvatore Dali.
Βίντεο απο παλιότερες Θεατρικές δουλειές με τον Νεκτάριο.
