Συνέντευξη: Αμαρίλντο Τοπάλης
Με τον όρο «βιογραφικό DNA» ο Ολλανδός Michael Mapes αποκωδικοποιεί την μεγάλη σχολή των Ολλανδικών δασκάλων της ζωγραφικής με τελείως ξεχωριστό και μοναδικό τρόπο. Γεφυρώνει, δίνει νέα πνοή και εμπλουτίζει με την μοντέρνα ματιά του, την καλλιτεχνική υποθήκη της πατρίδας του. Στη νέα του δουλειά «τεμαχίζει» το pin up της Αμερικής του 1920 με εξίσου μεγάλη φινέτσα.
Απολαύστε τα έργα και του και για περισσότερα επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του. http://www.room62.com/
Πώς εμπνεύστηκες την ιδέα του να «κόψεις» τα έργα του Rembrandt και άλλων μεγάλων ζωγράφων με τέτοιο μοναδικό τρόπο;
Είχα δοκιμάσει αυτήν την προσέγγιση και με άλλα πορτρέτα. Όμως, τα προηγούμενα αντικείμενα ήταν ζωντανοί άνθρωποι και έκοψα φωτογραφίες και σχέδιά τους. Έχοντας κάνει αρκετές τέτοιες δουλειές κατά το πέρασμα των ετών, φιλοδοξούσα να συνδέσω τη δουλειά μου πιο άμεσα με την αφηγηματική ιστορία της Τέχνης. Επίσης, ήθελα να αποφύγω θέματα που αφορούσαν σε διασημότητες. Υποθέτω πώς η ιδέα προέκυψε από αυτή την εξίσωση. Επιλέγοντας τα πορτρέτα των Ολλανδών δασκάλων, υπάρχει μεν ο ανθρώπινος παράγοντας, αλλά το πραγματικό αντικείμενο είναι ο ίδιος ο πίνακας. Όσον αφορά στη διασημότητα οι ολλανδικοί πίνακες είναι αρκετά γνωστοί, αλλά τα αντικείμενά τους, αν και γνωστά στις μέρες τους, είναι ανώνυμα στην παρούσα κουλτούρα.
Πιστεύεις ότι η δουλειά σου γεφυρώνει το πλούσιο καλλιτεχνικό παρελθόν της Ολλανδίας με τον σύγχρονο κόσμο; Στοχεύεις σ’ αυτό;
Πιστεύω ότι η δουλειά μου συνδέει τη δουλειά του παρελθόντος με του παρόντος. Η ερώτηση είναι… πόσο επιτυχώς. Ο στόχος μου ήταν να επανεξετάσω παλιότερες σημαντικές δουλειές. Όμως, προκειμένου να γίνει αυτό, ήθελα η δουλειά μου να είναι ευδιάκριτα δική μου. Φυσικά, εύχομαι να είχα ζωγραφίσει εγώ αυτά τα έργα τν Ολλανδών δασκάλων και να «έκοβα» τους δικούς μου ζωγραφικούς πίνακες. Παρόλα αυτά, σκέφτομαι ότι υπάρχει μια όμορφη ισορροπία στην εκτίμηση αυτών των ζωγραφικών έργων και στην προσέγγισή τους με τη δική μου σφραγίδα.
Χρησιμοποιείς πολύτιμα ανακυκλώσιμα υλικά. Γοητεύεσαι από την ποικιλία τους… (ελαφρά επαναδιατυπωμένη) Χρησιμοποιείς μια ποικιλία από διαφορετικά υλικά. Γοητεύεσαι από την ποικιλία τους;
Μία από τις πλευρές που μου αρέσουν στο να δουλεύω με ποικιλία μέσων είναι ότι δεν υπάρχουν όρια προς το μέτριο. Ενώ έχω τα βασικά μου υλικά, όπως βελόνες εντόμων, μεγεθυντικά κουτιά, φωτογραφίες και εκτυπώσεις, είμαι ελεύθερος να χρησιμοποιήσω οτιδήποτε θεωρώ σχετικό με τη δουλειά μου. Σε πρώιμο στάδιο επινόησα τον όρο «βιογραφικό DNA». Εμπνέομαι από τα υλικά, αληθινά και φανταστικά. Που έχουν δημιουργηθεί, στην προσπάθεια να το απεικονίσουν με οπτικούς όρους. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει πραγματικά, υπαρκτά υλικά, όπως μαλλιά, νύχια, βλεφαρίδες ή τεκμήρια, όπως ακτίνες Χ, χειρόγραφα δείγματα ή τύπους αίματος. Λαμβάνω ιδιαιτέρως υπόψιν το περιεχόμενο, καθώς σχετίζεται με το συγκεκριμένο θέμα.
Ποιες είναι οι σκέψεις σου για την αλόγιστη χρήση στο διαδίκτυο φωτογραφιών χωρίς αναφορά στους δημιουργούς τους; Επηρεάζει αυτό τη δουλειά σου;
Δούλεψα για πολλά χρόνια, προτού αρχίσω να αναζητώ τη δουλειά μου στο διαδίκτυο ως καλλιτέχνης. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα να δω μιας μικρής κλίμακας ενδιαφέρον από τα μέσα για τη δουλειά μου. Χρειαζόμουν την προβολή. Αλλά όσο περνούσε ο καιρός, αναγνώριζα την ανάγκη να παρέχω πιο υψηλής ποιότητας φωτογραφίες, προκειμένου να εκτοπίσω τη δυνατότητα χρήσης κακών φωτογραφιών των έργων μου από διάφορες εκθέσεις. Όσον αφορά στα credits, αυτό δεν αποτελεί θέμα για μένα, καθώς η συμφωνία που έχει γίνει για τις φωτογραφίες των έργων μου είναι να μη δημοσιεύονται με credits. Βέβαια, αυτή η συμφωνία είναι εύκολο να γίνει, καθώς κι εγώ κι ο φωτογράφος γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε και ιδιαίτερο έλεγχο πάνω σ’ αυτό το θέμα. Δεν θα έλεγα ότι αυτό επηρεάζει δυσμενώς τη δουλειά μου. Χαίρομαι να εκτίθεμαι στα διαδικτυακά μέσα, καθώς αυτό, θεωρητικά, φέρει κέρδος.
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έχει, επίσης, τεράστιο αντίκτυπο στην Τέχνη. Πώς είναι τα πράγματα στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτήν τη στιγμή; Μπορεί ένας καλλιτέχνης πλήρους απασχόλησης να επιζήσει;
Δεν θα μπορούσα να είμαι καλή πηγή για μια τέτοια απάντηση. Στην πολύ ταπεινή κοινότητα Τέχνης που συχνάζω, αυτή η ερώτηση διατυπώνεται συνεχώς. Επίσης ορίζουμε τον όρο «επιβίωση». Ευτυχώς, εγώ δεν χρειάζεται να βασιστώ στην πόλη που μένω για να κερδίσω τα προς το ζην. Δουλεύω οπουδήποτε και στέλνω τη δουλειά μου σε διάφορα μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και εκτός. Οπότε στην ερώτηση αν μπορώ να επιζήσω ως καλλιτέχνης πλήρους απασχόλησης, η απάντηση είναι ναι. Όσο φευγαλέα κι αν είναι αυτή η απάντηση.
Εμπνέομαι όμως να κάνω μία δεύτερη ερώτηση… Μπορεί ένας καλλιτέχνης να επιβιώσει προτού γίνει καλλιτέχνης πλήρους απασχόλησης; Για την εντύπωση και μόνο, σπάνια λέγεται τι πρέπει να κάνουν οι καλλιτέχνες για να επιβιώσουν, προτού αρχίσουν να πουλάνε αρκετά έργα Τέχνης. Και αυτή η ιστορία είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από το να ακούς για καριέρες.
Τι γνωρίζεις για την ελληνική Τέχνη, σε οποιονδήποτε τομέα;
Αυτή η ερώτηση μοιάζει με ερώτηση εξετάσεων και σίγουρα θα έπαιρνα πολύ χαμηλό βαθμό. Έκανα πολλά μαθήματα ιστορίας της Τέχνης στο κολλέγιο. Χωρίς έκπληξη, αυτά που σπούδασα για την ελληνική Τέχνη είναι πολύ περισσότερα από αυτά που γνωρίζω. Αλλά μπορώ να καυχηθώ ότι έχω βασικές γνώσεις για τη ελληνική Τέχνη, αρχιτεκτονική και φιλοσοφία. Και αυτή η εκτίμηση αυξάνεται, καθώς αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο τη σχέση ανάμεσα στα ενδιαφέροντά μου και το σύνδεσμό μου με την ιστορία. Και οι Έλληνες σίγουρα έχουν ιστορία.
Κάποια συγκεκριμένα σχέδια για το μέλλον;
Επί του παρόντος, δουλεύω σε μία καινούρια σειρά, για ένα επικείμενο show στην Opera Gallery του Hong Kong, στις 18 Ιουνίου. Ονομάζεται «Ανατομία της Μούσας» και εξετάζει τη γυναίκα στα πορτρέτα. Καθώς θα παρουσιάσω μόνο 9 κομμάτια, έχω περιορίσει το επίκεντρο. Πολλές δουλειές εστιάζονται στις pin up φωτογραφίες από τα μέσα του 1920 στην Αμερική. Αυτοί ήταν διαφημιστικοί πίνακες που τώρα συλλέγονται για το καλλιτεχνικό τους προτέρημα. Αλλά το αρχικό τους μήνυμα ήταν να δημιουργήσουν διαφημιστική έλξη σε μια αγορά, της οποίας οι ευαισθησίες για τις γυναίκες συχνά ενημερώνονταν από αυτές τις εικόνες. Άλλες δουλειές στη σειρά περιλαμβάνουν πίνακες με ξαπλωμένα ή όρθια γυμνά, τεμαχισμένα και αναμειγμένα με άλλα είδη-όπως εκτυπώσεις άλλων πινάκων από το παρελθόν έως το παρόν.
Για να δείτε περισσότερα έργα του Καλλιτέχνη περιηγηθείτε στο Τεύχος Μαϊου
(EN)
Interview: Amarildo Topalis
With the term “biographical DNA” Dutch Michael Mapes decodes the great school of Dutch masters of painting with a totally unique and one of a kind way. He bridges, gives a fresh breath and enriches with a modern eye the artistic heritage of his country. In his current work he “cuts up” the 1920 American pin ups with the same great finesse.
Enjoy his art and visit his site.
How did you come up with the idea of ‘cutting up’ Rembrandt and other great painters in such a unique way?
I’ve taken this approach with earlier portraiture work. However, previous subjects have been living humans and I cut apart photographs and prints of them. Having done a number of these works over the years, my ambition was to connect my work more directly with the art historical narrative. Also, I wanted to avoid celebrity subjects. I suppose the idea came out of this equation. In choosing Dutch Master portraiture, there is a human subject but in concert with the actual painting as the subject. As for celebrity, the Dutch paintings are quite well known and yet the subjects, though well known in their day, are anonymous in present culture.
Do you think that your work bridges the rich artistic past of the Netherlands and the contemporary world? Do you aim for that?
I believe my work does make a connection to past and present work. The question is … to what success? My aim was to re-examine significant older works. However, in doing so, I wanted my work to be distinctly mine. Of course, I wish I had painted those Dutch Master works and could cut up my own paintings. But, I do think there’s a nice balance in appreciating the paintings and my signature approach.
You use valuable recycled materials. Are you intrigued by the variety of them? …. (slightly restated) …. You use a variety of different materials. Are you intrigued by the variety of them?
One of the aspects I quite like about working in mixed media is the fact there are no boundaries to the medium. While I do have my core materials, such as insect pins, magnifying boxes photographs and prints, I’m free to incorporate whatever I believe to be relevant to the work. Early on, I coined the term “biographical DNA”. I’m inspired by the materials, both real and imagined, that are generated in trying to depict this in visual terms. This might include actual materials, such as hair, eyelashes, fingernails … or documentation such as x-rays, handwriting samples, and blood types. I strongly consider the content as it relates to the specific subject.
What are your thoughts about the uncontrolled use of photographs with no credits on the internet? Is it something that affects your personal work?
I worked for years before doing any web-forensics regarding my work as an artist. I was pleasantly surprised to see some small scale press interest in my work. I needed the exposure. But as time passed, I recognized the need to provide higher quality photos to displace the potential for use of poor photos of my work from exhibitions. As for credits, it’s not an issue with me as the photos that are taken of my work are done so with the agreement they won’t be credited. Of course, this is an easy agreement to make as both photographer and myself know that we have no control in the matter. I wouldn’t say this adversely affects my work. I’m happy to get exposure in exchange for internet media, in theory, getting profit.
The financial crisis in Greece has a great impact on art, as well. How are things in the United States at the moment? Can a full-time artist survive?
I’m not a good gauge or source for this answer. In the very modest art community I frequent, this question is perpetually asked. We also define “survive”. Thankfully, I don’t happen to rely on the city where I live to actually make my living. I work wherever and I ship my work to different places in the US and abroad. And to the extent I’m surviving as a full-time artist, I suppose my answer has to be yes. Fleeting as that answer might be.
I’m inspired to ask a second question … Can an artist survive before they can become a full-time artist? For the sake of perception, seldom is said about what artists do to make money before selling enough art. That story is often far more interesting than hearing about art careers.
What do you know about the Greek art, in any field?
This question sounds like an exam essay question for which I would score very poorly. I took a good deal of art history courses as an undergraduate and graduate student in college. To no surprise, what I studied about Greek art is far more than what I actually know. But I can quietly boast a fundamental knowledge for Greek art, architecture and philosophy. And that appreciation is growing as I recognize more and more the relationship between my contemporary interests and my connection to history. And the Greeks certainly have history.
Any particular plans for the future?
I’m currently working on a new series for an upcoming show with Opera Gallery in Hong Kong opening June 18. Titled “Anatomy of the Muse”, this series examines females in portraiture. As I’m only producing nine pieces, I’ve narrowed the focus. Several works focus on pin-up paintings from the mid 20th century in the US. These were very good commercial paintings, now collected for their artistic merit. But their initial message was that of commercial appeal to a market whose sensibilities about females were often informed by these kinds of images. Other works in the series include paintings of reclining and standing nudes, dissected and blended with other specimens – such as prints of other paintings from past to present.
