Η Lori Nix δεν είναι μια παραδοσιακή φωτογράφος.

Εμπνευσμένη από τη ζωγραφική φύσης και την επιθυμία της για δημιουργία από το μηδέν, χτίζει τους δικούς της χώρους-μινιατούρες, κόσμους εγκαταλελειμμένους που έχουν υποστεί φθορά, και, κατόπιν, τους συλλαμβάνει με την κάμερά της.

Έργα της έχουν φιλοξενηθεί σε γνωστά περιοδικά όπως Time και New York magazine.

Βλέποντας τη δουλειά σας, από το “The City” (Η πόλη) με τα εγκαταλελειμμένα και κατεστραμμένα μέρη και ερείπια, μέχρι το “Some Other Place” (Κάποιο άλλο μέρος), μου δίνεται η εντύπωση ότι η επιθυμία σας για έναν καλύτερο κόσμο αποτελεί ίσως μια πηγή έμπνευσης.

Φυσικά και επιθυμώ έναν καλύτερο κόσμο, και αυτός ενδεχομένως να είναι ένας κόσμος χωρίς ανθρώπους. Έχω φανταστεί μια πόλη του μέλλοντος, όπου είτε κάτι φυσικό είτε κάτι που προέρχεται από τον άνθρωπο έχει αδειάσει την πόλη από τους κατοίκους της. Μουσεία, θέατρα του Broadway, δημόσια πλυντήρια και bars δεν λειτουργούν πια. Οι τοίχοι είναι φθαρμένοι, οι οροφές πέφτουν και τα θεμέλια με δυσκολία κρατιούνται, ωστόσο η Μητέρα φύση αναλαμβάνει σταδιακά. Αυτά τα μέρη είναι γεμάτα χλωρίδα και έντομα, η φύση ανακτά ό, τι ήταν δικό της, πριν την καταπάτηση του ανθρώπου. Η φύση είναι ανθεκτική και ξέρει μόνο να προχωράει μπροστά και να επιβιώνει.

Με ενδιαφέρει η απεικόνιση του κινδύνου και της καταστροφής, αλλά την μετριάζω με μια αίσθηση του χιούμορ. Πέρασα την παιδική μου ηλικία σε ένα αγροτικό μέρος των ΗΠΑ, γνωστό όσο κανένα άλλο μέρος για τις φυσικές καταστροφές. Γεννήθηκα σε μια μικρή πόλη στο Kansas όπου κάθε εποχή έφερνε το δικό της δράμα. Από χειμερινές χιονοθύελλες, ανοιξιάτικες καταιγίδες και ανεμοστρόβιλους, μέχρι παρασιτώσεις εντόμων και ξηρασία. Ενώ οι περισσότεροι ενήλικες αντιμετωπίζουν με θυμό της εποχιακές αυτές αναστατώσεις, για ένα παιδί είναι κάτι συναρπαστικό. Τα ξεριζωμένα δέντρα, η λάσπη, ακόμη και οι πυρκαγιές, έφερναν ενθουσιασμό στην καθημερινή, κοσμική ζωή.

Επίσης πέρασα τα περισσότερα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας, παρακολουθώντας ταινίες του ’70, γνωστές ως ταινίες καταστροφής, κάτι που επηρέασε την φωτογραφική μου δουλειά. Θυμάμαι να παρακολουθώ με δέος, καθισμένη στο σκοτάδι, ταινίες όπως οι Towering Inferno, Earthquake, Planet of Apes. Οι ίδιοι κίνδυνοι που είχα ζήσει μικρή, υπήρχαν σε μεγέθυνση στις ταινίες που προβάλλονταν σε μεγάλες οθόνες, με Χολιγουντιανό τρόπο. Η σειρά “Accidentally Kansas” εξερευνούσε τις εμπειρίες της παιδικής μου ηλικίας, σε σχέση με τις φυσικές καταστροφές. Το έργο “The City” υποθέτει πως θα ήταν να ζει κανείς σε μια πόλη χωρίς ανθρώπους, όπου ο άνθρωπος άφησε το σημάδι του στην αρχιτεκτονική, αλλά που η Μητέρα Φύση πήρε τα μέρη της πίσω.

Αποκαλείτε τον εαυτό σας μη παραδοσιακή φωτογράφο, εφόσον σκοπός σας δεν είναι να συλλάβετε αυτό που υπάρχει ήδη εκεί έξω, αλλά να δημιουργήσετε το δικό σας μίνι σκηνικό και φυσικό χώρο πάνω σε ένα τραπέζι. Τι υπάρχει πίσω απ’ αυτή τη διαδικασία και πως εμπνέεστε για τις περισσότερες ιδέες;

Πάντα δούλευα με το ύφασμα στις φωτογραφίες μου. Από επεξεργασία σε σκοτεινό θάλαμο, σε εγκαταστάσεις κλίμακας δωματίου και σε σκηνές πάνω σε επιφάνεια τραπεζιού. Η δύναμή μου κρύβεται στην ικανότητά μου να χτίζω και να οικοδομώ τον κόσμο μου, παρά να ψάχνω για έναν ήδη υπάρχων κόσμο. Η έμπνευση έρχεται διαβάζοντας την καθημερινή εφημερίδα, τους New York Times, οπισθόφυλλα με σενάρια επιστημονικής φαντασίας και άρθρα σε περιοδικά.

Η καθημερινότητα επίσης αποτελεί πηγή έμπνευσης, όταν θυμάμαι να ψάξω αυτό που με περιβάλλει. Σημειώνω τις ιδέες στο κινητό μου. Μερικές φορές αφήνω να περάσουν μήνες προτού ξεκινήσω μια δουλειά, άλλες φορές ξεκινάω κατευθείαν. Μερικές φορές μπορώ να φανταστώ κατ’ ευθείαν την τελική εικόνα, άλλες πάλι κάνω αρκετή έρευνα προτού αρχίσω να φτιάχνω το μοντέλο. Όταν είμαι έτοιμη για την καινούρια εικόνα, ψάχνω στο ίντερνετ σχετικά με την ιδέα μου, αγοράζω βιβλία και αρχίζω να σκιτσάρω το διόραμά μου. Κατόπιν, συγκεντρώνω τα υλικά που χρειάζονται και ξεκινάω.

Αφού τα σκηνικά σας δεν υπόκεινται ψηφιακή επεξεργασία, ποια η άποψή σας για αυτά τα νέα δεδομένα στην τέχνη της φωτογραφίας, όπου οι φωτογραφίες επεξεργάζονται σε μεγάλο βαθμό και σε πολλές περιπτώσεις αποκλίνουν κατά πολύ από το αρχικό υλικό;

Πραγματικά δεν έχω κάποια άποψη σχετικά με τη ψηφιακή επεξεργασία. Κάποιοι καλλιτέχνες το κάνουν αρκετά καλά.

Πότε συνειδητοποιήσατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε με τη φωτογραφία και πως προέκυψαν οι μακέτες;

Ξεκίνησα την καριέρα μου ως φωτογράφος στο κολλέγιο, δουλεύοντας για την εφημερίδα της φοιτητικής εστίας. Αρχικά τύπωνα στον σκοτεινό θάλαμο και τελικά ανέλαβα τη σύνταξη φωτογραφίας. Ως συντάκτης, ήταν πια φανερό ότι δεν ήμουν ο άνθρωπος για να κάνει δημοσιογραφική φωτογραφία. Δεν είχα το χάρισμα να βρίσκομαι στον σωστό τόπο για να φωτογραφίζω έκτακτες ειδήσεις. Επίσης είμαι πολύ κακή στα πορτραίτα αφού το βρίσκω αδύνατον να βρω την ουσία του φωτογραφιζόμενου. Στο κολλέγιο σπούδασα κεραμική και φωτογραφία. Στην κεραμική, πάντα φτιάχνεις το αντικείμενο από την αρχή. Αυτό είχε επίδραση στις σπουδές μου στη φωτογραφία, όπου επιθυμία μου ήταν να φτιάχνω μια εικόνα παρά να βρίσκω μια ήδη υπάρχουσα.

Τι υλικά χρησιμοποιείτε για τα έργα σας και πόσος χρόνος χρειάζεται για το τελικό αποτέλεσμα;

Χρησιμοποιώ σχετικά βασικά υλικά, εξωθημένο αφρώδες χαρτόνι, ένα χαρτόνι που ονομάζεται Taskboard, ένα είδος ξύλου, μπογιά και άλλα. Μου παίρνει περίπου εφτά μήνες για το φτιάξιμο και τη φωτογράφηση ενός διοράματος. Συνήθως δουλεύουμε δύο άτομα, εγώ και η συνέταιρός μου, η Kathleen.

Έργα σας έχουν γίνει εξώφυλλο σε γνωστά περιοδικά όπως το TIME, το New York magazine κλπ. Πως νιώσατε όταν σας το πρότειναν πρώτη φορά; Πως νιώθετε κάθε φορά που η σκληρή δουλειά σας επιβραβεύεται;

Έχω εκμεταλλευτεί τις ικανότητές μου, πράγματα που έμαθα δημιουργώντας τις φωτογραφίες μου, κάνοντάς τες επάγγελμα. Η συνέταιρός μου κι εγώ είμαστε κατασκευαστές μακετών κτιρίων. Έχουμε αφήσει την καθημερινή μας δουλειά για τη δημιουργία σκηνικών για ταινίες stop-motion, βίντεο και εκτυπώσεις. Λατρεύουμε τη δημιουργία διοραμάτων, καθώς συνεχώς μαθαίνουμε νέες τεχνικές και υλικά. Είναι μεγάλη επιβράβευση το να πληρώνεσαι κάνοντας αυτό που αγαπάς.

Αυτή είναι η πρώτη σας παρουσίαση σε ελληνικό περιοδικό. Αν σας ζητούσαμε να δημιουργήσετε ένα φανταστικό σκηνικό για την Ελλάδα που περνάει δύσκολα, τι θα φτιάχνατε;

Νομίζω θα έφτιαχνα μια τράπεζα που έχει καταστραφεί από θυμωμένους πολίτες. Ανησυχώ πολύ για τη χώρα σας και με στεναχωρούν οι οικονομικοί μπελάδες. Η Ελλάδα έχει να πάρει δύσκολες αποφάσεις.

Έχετε σκεφτεί ποτέ να συνδυάσετε ρεαλιστικές εικόνες και να τις συμπεριλάβετε στους φανταστικούς σας κόσμους;

Δεν έχω συνδυάσει ρεαλιστικές εικόνες με τους φανταστικούς μου κόσμους, επειδή δεν είμαι τόσο καλή στον χειρισμό προγραμμάτων του υπολογιστή. Προτιμώ να κάθομαι στον πάγκο στο στούντιό μου παρά σε έναν υπολογιστή. Αισθάνομαι πως αυτό που φτιάχνω, προσδίδει κάτι μοναδικό στις φωτογραφίες μου. Δεν είμαι σίγουρη πως αυτό θα μπορούσε να είναι εφικτό με τον συνδυασμό ρεαλισμού και φανταστικού.

Ποια η γνώμη σας για τους καλλιτέχνες των social media που επενδύουν περισσότερο σ’ αυτούς που τους ακολουθούν και λιγότερο στην τέχνη τους;

Ο κόσμος της τέχνης βρίσκεται σε μια συνεχή ροή. Φαίνεται πως οι καλλιτέχνες με το υψηλότερο κοινωνικό στάτους, είναι αυτοί για τους οποίους διαβάζουμε στα περιοδικά και που τιμούνται σε φεστιβάλ τέχνης. Ευελπιστώ πως κάποια στιγμή, εμείς που συμμετέχουμε λιγότερο στα social media, να αφήσουμε ένα δυνατότερο στίγμα στην ιστορία, εφόσον αυτό που θα μας εκπροσωπεί θα είναι η δουλειά μας και όχι οι ‘ακόλουθοί’ μας στο διαδίκτυο.

Είστε μια καλλιτέχνης που δεν διστάζει να ονομάσει αγαπημένους καλλιτέχνες, ωστόσο έχει διαλέξει το δικό της μοναδικό μονοπάτι στην τέχνη της φωτογραφίας. Ποιος είναι ο προσωπικός σας στόχος ή στοίχημα;

Ο προσωπικός μου στόχος είναι να συνεχίσω να έχω πάθος γι’ αυτό που κάνω. Θέλω να συνεχίσω να ξυπνάω με ενθουσιασμό το πρωί, γ’ αυτό που θέλω να καταφέρω την εκάστοτε ημέρα.

Καθώς η δουλειά σας περιλαμβάνει κυρίως εικόνες αστικού τοπίου και τοπίων γενικότερα, υπάρχει κάποιο μήνυμα που θα θέλατε να περάσετε;

Πιστεύω πως το μέλλον της ανθρωπότητας βρίσκεται σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην ελπίδα και στην απόγνωση. Ευτυχώς για μένα, είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος.

LORI NIX

http://www.lorinix.net/

Lori Nix is a-non traditional photographer.

Inspired by landscape painting and her desire for creating from scratch, she designs and constructs her own miniature spaces, abandoned and decayed worlds that she captures with her camera.

Her work has appeared in prestigious magazines such as Time and New York magazine.

Going through your work, from ‘The City’ collection of abandoned, destroyed places and ruins to the ‘Some Other Place’ collection, I get the feeling that your desire for a better world might be a source of inspiration…

I do desire a better world, and that might be a world without humans. I have imagined a city of our future, where something either natural, or as the result of mankind, has emptied the city of it’s human inhabitants. Art museums, Broadway theaters, laundromats and bars no longer function. The walls are deteriorating, the ceilings are falling in, and the structures barely stand yet Mother Nature is slowly taking them over. These spaces are filled with flora, fauna and insects, reclaiming what was theirs before man’s encroachment. Nature is resilient and only knows to go forward and survive.

I am interested in depicting danger and disaster, but I temper this with a touch of humor. My childhood was spent in a rural part of the United States that is known more for it’s natural disasters than anything else. I was born in a small town in western Kansas, and each passing season brought it’s own drama, from winter snowstorms, spring floods and tornados to summer insect infestations and drought. Whereas most adults viewed these seasonal disruptions with angst, for a child it was euphoric. Downed trees, mud, even grass fires brought excitement to daily, mundane life.

I also spent much of my childhood watching 1970s films known as “disaster flicks”, and that greatly influenced my photographic work. I remember watching Towering Inferno, Earthquake, Planet of Apes and sitting in awe in the dark. Here was the same type of dangers I had experienced day-to-day being magnified and played out on the big screen in a typical Hollywood way. The series ‘Accidentally Kansas’ explored my personal experience with the natural disasters of my childhood. ‘The City’ postulates what it would be like to live in a city that is post mankind, where man has left his mark by the architecture, but Mother Nature is taking back these spaces.

You call yourself a non-traditional photographer as your aim is not to capture what is given out there but to create your own mini setting and natural space on a table top. What is in the process till the final outcome and how are the main ideas usually conceived?

I have always worked with fabrication in my photography. From darkroom manipulations, to room sized installations to my current table top sized scenes. My strength lies in my ability to build and construct my world rather than seek out an existing world. Inspiration comes from reading the daily newspaper, The New York Times, science fiction paperbacks and magazine articles. Day to day life is also full of inspiration, when I remember to look up and take in my surroundings. I keep my ideas on my phone. Sometimes I let months pass before beginning work, other times I start immediately. It all depends on how fully defined the image is in my head. Sometimes I see the final image immediately, other times I do a lot of research before committing to building the model. When I’m finally ready to tackle a new image, I research my ideas on the internet, buy reference books, then start sketching out the diorama. I collect the materials I’ll be using to build the diorama, and then begin.

As your settings do not go through digital manipulation, what is your opinion about this new level in the art of photography where photos are illustrated to a great extent and in many cases go far beyond the raw material?

I really have no opinion when it comes to digital manipulation. I think some artists use it quite well.

When did you first realize that you wanted to be a photographer and how did the maquettes occur?

I began my photography career in college, working for the campus newspaper. I started out as the darkroom printer and eventually became the photo editor. As the editor, it became quickly obvious that I was not much of a photojournalist. I didn’t have the gift of being at the right place to capture breaking news. I’m also horrible at portraiture as I am unable to capture the essence of the sitter. In college I studied ceramics and photography. With ceramics, you’re always building the object from scratch. This translated well in my photo studies, where my desire was to construct the image rather than find an existing one.

What are the materials you use to create your artwork and how long does it take to reach the final stage?

I use pretty basic materials, extruded foam board, a paperboard called Taskboard, basswood, paint, and other materials. It takes about seven months to build and photograph a diorama. There are usually two of us working, myself and my partner Kathleen.

Some of your artwork pieces has become the cover of the world known magazine TIME, New York magazine etc.How did you feel when they proposed it to you? How do you feel every time your hard work is rewarded?

I have turned the skills I have learned creating my art photographs into a career. My partner Kathleen and I are model builders for hire. We left our day jobs to start a company that creates sets for stop-motion film, video and print. We love creating dioramas because we are always learning new techniques and materials. It’s very rewarding to earn money doing what you love.

This is your first presentation in Greece through our magazine. If we asked you to create a setting for Greece which is going through a rough time at the moment, what would you create?

I think I would create a bank lobby that has been destroyed by angry citizens. I’m very worried for your country and feel sad about your economic troubles. Your country has hard decisions to make.

Did you ever think of combining realistic images and include them in your imaginary worlds?

I haven’t combined realistic images with my imaginary worlds because I am not very good with the computer programs that could do this. I prefer to sit at my studio table than at a computer. I feel like what I build gives my photographs a unique look. I’m not sure I would be able to achieve this combining real with fake.

What do you think about social media artists who invest more on their followers and less on their art?

The art world is completely in flux. It seems the artists with the most social status are the ones we read about in magazines and are celebrated at art festivals. At some point, I hope those of us with less social media will be remembered best in history, because we will have our artwork to represent us, rather than how many social media followers we have.

You are an artist who does not hesitate to name favourite living artists and who has chosen her own unique path in the art of photography. What is your own personal goal or bet?

My personal goal is to continue to be passionate about what I do. I want to keep waking up in the morning being excited about what I want to accomplish that day.

As your work mainly involves city images and landscapes, is there a general message you would like to convey?

I feel like the future of humanity is on the precipice between hope and despair. Lucky for me, I’m a hopeful person.