Σπάνια μιλάω για τη συγκεκριμένη. Αυτό που έχει καταφέρει να κάνει τα τελευταία χρόνια είναι αξιοσημείωτο (άλλοι θα το πείτε και αξιοθαύμαστο). Δεν αναφέρομαι μόνο στον χώρο της μουσικής κι εν γένει των καλλιτεχνικών δρώμενων, αλλά πολύ περισσότερο στον χώρο αυτόν που ονομάζεται κοινωνία.
της Ηλέκτρας Λήμνιου
Lana del Rey ή Elizabeth Woolridge Grant. Ας μείνουμε στο Lana. Πράγματι, ξεκίνησε την καριέρα της το 2005. Το 2012 έκανε το μεγάλο μπαμ, κυκλοφορώντας αυτό το διαφορετικό, για τα δεδομένα της μουσικής βιομηχανίας εκείνης της περιόδου“Video Games”, το οποίο άρεσε μέχρι και σε ‘μενα (το ξεπέρασα). Μετά άρχισε να σχολιάζεται θετικά, μετά αρνητικά, μετά περπατούσα στον δρόμο και έβλεπα παντού Lana del Rey. Ακόμα βλέπω δηλαδή. Ό,τι τραγούδι και να κυκλοφορούσε ως επίσημο single, γινόταν επιτυχία. Οι θαυμαστές της είναι πολλοί. Πάρα πολλοί. Είναι παντού και φαίνεται ότι είναι θαυμαστές της.
Το 2013 ήρθε στην Ελλάδα. Κλάμα και κακό από τους fans. Το θέμα είναι ένα. Αυτή η γυναίκα, που τη λες κι εκκεντρική, και μπράβο της, κατάφερε να γίνει πρότυπο (καλώς ή κακώς ), λάνσαρε κάτι “διαφορετικό”. Και το κατάλαβα μπαίνοντας εκείνο το απόγευμα του Ιουλίου στο Terra Vibe Park και όλες οι πιτσιρίκες φορούσαν ψηλόμεσα jeans, κοντά (πολύ κοντά) shorts (λίγο περισσότερο δηλαδή από ό,τι “πρέπει”), κοντά μπλουζάκια, είχαν ξέπλεκα μαλλιά και κορδέλες με λουλούδια. Ένα καρμπόν. Και το κατάφερε με την μουσική της (μας αρέσει ή δεν μας αρέσει).
Δεν υπάρχει κάποια κατακλείδα για το συγκεκριμένο άρθρο και ούτε θέλω να υπάρχει. Συνειδητοποίησα μόνο τι έχει συμβεί με το όνομά της μετά από δύο χρόνια. Το μόνο που εύχομαι, ακριβώς επειδή είναι πρότυπο κι έχει κάνει τόσο “θόρυβο”(παρόλο που έχουμε καιρό να ακούσουμε κάτι νέο για αυτή), το μόνο που εύχομαι, λοιπόν, για όλους εκείνους που ακούνε τη μουσική της είναι να μην γεμίζουν με αρνητικά συναισθήματα τις ψυχές τους. Το παθαίνω κάθε φορά που τυχαίνει να την ακούσω.
Αυτά.
P.S. Τελικά, υπάρχει ένα νέο που την αφορά. Συναυλία σε νεκροταφείο έμαθα για τον Οκτώβρη.
