500.000.000 ζώα έχουν χαθεί στις πυρκαγιές στην Αυστραλία. Ανυπολόγιστη η ζημιά που έχει προκληθεί στα δάση και στους ανθρώπους. Αυστραλία, Αμαζόνιος, Σιβηρία, δεν είναι μακρυά είναι δίπλα μας, είναι η ίδια μας η ζωή.
Η φύση για άλλη μια φορά θύμα όλων εκείνων που κυβερνούν αλλά και όλων εμάς που σιωπούμε. Ανούσιες δαπάνες και δεν έγινε το πιο σημαντικό η προστασία του περιβάλλοντος. Η πρόληψη των πυρκαγιών, η άμεση κατάσβεση τους από ένα σύστημα που δεν θα επιτρέπει την εξάπλωση τους.
Μην με ρωτάτε για συστήματα, πρόληψης και καταστολής με όποιες καιρικές συνθήκες, σίγουρα υπάρχουν εκατομμύρια επιστήμονες που θα μπορούσαν να βρουν την λύση, αν δεν την έχουν ήδη βρει και απλά περιμένουν εκείνους τους γραφειοκράτες για να τους την εγκρίνουν. Το κόστος μηδαμινό μπροστά στα οφέλη, το να παραμείνει η χλωρίδα και η πανίδα ζωντανή.
2020 και ακόμα αισθάνομαι ότι βρίσκομαι το 1990 εκεί που η είδηση για φωτιές στα δάση φαινόταν ως μία απλή είδηση που περνούσε στα ψιλά και εμείς συνεχίζαμε την ζωή μας, ξοδεύαμε αλόγιστα χωρίς να μας ενδιαφέρει για το τι συμβαίνει στον κόσμο, έναν κόσμο που και εμείς οι ίδιοι ζούμε, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και θα τους αφήσουμε αποκαΐδια και εκείνα στα δικά τους αν φυσικά προλάβουν να κάνουν τα δικά τους παιδιά…αλλά τουλάχιστον θα έχουμε ηλεκτρικό αυτοκίνητο για να μην μολύνουμε το περιβάλλον, θα κλείνουμε μία ώρα το χρόνο το ηλεκτρικό για την κλιματική αλλαγή αλλά θα αγοράζουμε από εκείνα τα εργοστάσια που μολύνουν αλόγιστα τον πλανήτη μας. Δεν πειράζει θα τα λύσουν όλα οι κυβερνήσεις, θα φέρουν φόρους για να σωθεί ο πλανήτης μας, αλλά όχι αποτελέσματα.
Πιστεύεις αλήθεια ακόμα όλους αυτούς ότι θα σε σώσουν, ότι υπολογίζουν τα ζώα, τα δέντρα τα φυτά το οξυγόνο σου; Ζεις ακόμα σε αυτήν την ουτοπία ότι θα σε σώσουν γενικώς εκείνοι που πράττουν λες και θα ζουν για πάντα.
Αλήθεια έγινε κάτι μετά από τόσα χρόνια, έστω και στη δική μας μικρή χώρα, έκανε κάποιος κάτι ουσιαστικό; Απολύτως τίποτα, απλά θα περιμένουμε και τα επόμενα καλοκαίρια για να παρακολουθούμε τα δάση να καίγονται και ο ένας θα ρίχνει τις ευθύνες στον άλλον. Από την Ηλεία μέχρι το Μάτι, από την Κινέτα μέχρι το Καρπενήσι και η ιστορία επαναλαμβάνεται…
Οι κραυγές είναι τόσο δυνατές αλλά εμείς έχουμε χάσει την ακοή μας…
