Συνέντευξη: Γιώργος Αλεξανδράκης
Η όμορφη και ταλαντούχα Kathrin deBoer είναι τραγουδίστρια και μπασίστας. Πίσω στο 2005, σε μια μπυραρία κάπου στο βόρειο Λονδίνο, φτιάχνει μια μπάντα ηλεκτρονικής και soul μουσικής, αλλά και τη δισκογραφική Hippoflex Recording Industries, μαζί με τους Ricky Fabulous και DJ Modest. Οι Beleruche θα κυκλοφορήσουν 4 ολοκληρωμένα άλμπουμ. Το 2013 η μπάντα διαλύεται και από τότε η deBoer ξεκινάει μια σόλο καριέρα, δουλεύοντας με μεγάλα ονόματα της μουσικής βιομηχανίας όπως οι DJ Vadim, Bonobo και Aaron Jerome, aka SBTRKT.
Σήμερα δουλεύει με τον Max Cooper, γράφει για μια εκδοτική εταιρεία και βρίσκεται σε ένα μεγάλο και συναρπαστικό ταξίδι ως σόλο καλλιτέχνης. Βρίσκει παράλληλα χρόνο για την ανάπλαση τροπικών δασών στην Αυστραλία.
Τι σε έκανε να ασχοληθείς με τη μουσική βιομηχανία;
Χρόνια πριν προσπαθούσα να βρω τον σκοπό της ζωής μου και κατέληγα στο ότι υπήρχε μια πηγαία επιθυμία να ζω μέσα από τη μουσική, ότι η μουσική αποτελούσε τον μοναδικό τρόπο για να κατανοήσω τη ζωή. Κανείς δεν έφερε αντίρρηση και έτσι τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Σε γνωρίσαμε ως μέλος των Belleruche, μια μπάντα που ολοένα και εξελισσόταν για να σωπάσει αναπάντεχα. Τι οδήγησε στη διάλυση του γκρουπ;
Όντως ήταν απότομο, ίσως έπρεπε να το διαχειριστούμε καλύτερα. Ήταν απαραίτητο να κάνουμε ένα διάλειμμα, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Μανατζάραμε μόνοι μας τους εαυτούς μας και αυτό γινόταν δυσκολότερο όσο η μπάντα εξελισσόταν. Καθώς δημιουργούσαμε μουσική, κάποια άλλα κομμάτια της ζωής μας είχαν παραμεληθεί και έτσι έπρεπε να αυτοπροσδιορίσουμε τις προτεραιότητές μας.
Τα θετικά και τα λιγότερα θετικά στοιχεία της σόλο καριέρας;
Το καλύτερο πράγμα του να είσαι solo καλλιτέχνης είναι το ότι απελευθερώνεσαι δημιουργικά, ενώ το λιγότερο θετικό είναι το να μην μπορείς να κουβεντιάσεις ή να μοιραστείς τον ενθουσιασμό σου σε κάποια pub, μετά το live.
Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που σε απασχολεί όταν είσαι στη σκηνή;
Η αλήθεια είναι πως όχι, το να ζω τη στιγμή είναι το μόνο σημαντικό – πρέπει να ζεις τη στιγμή όταν βρίσκεσαι εκεί πάνω!
Άρα ξεχνάς όλα τα άλλα;
Δεν θα έλεγα τα πάντα, ωστόσο είμαι γνωστή για τους αυτοσχεδιασμούς μου όσον αφορά τους στίχους, στην περίπτωση που οι κανονικοί έχουν πάει περίπατο…
Ποια η μεγαλύτερη σου φοβία ως μουσικός;
Δύο φοβίες έχω:
α. Η μεγαλύτερη είναι μη σταματήσουν να γίνονται live εμφανίσεις. Οι μουσικές σκηνές στο Λονδίνο κλείνουν η μια μετά την άλλη αφού δεν μπορούν να αυτοσυντηρηθούν, ενώ οι μεσίτες περιμένουν σαν τα κοράκια να χάσουν τις άδειες τους, ώστε να τις μετατρέψουν σε γυμναστήρια, αλυσίδες καφέ και πολυτελή διαμερίσματα. Η αξία της γης στην οποία βρίσκονται αυτές οι ιστορικές σκηνές ανέβηκε τόσο από τότε που σημειώθηκε έκρηξη στην αγορά κατοικίας που ολοένα και χάνονται, μαζί με αυτές και τα θεμέλια των live εμφανίσεων και τα μέρη που αποτελούν βάπτισμα του πυρός για τους μουσικούς. Και είναι τόσο κρίμα, με τόση μεγάλη επιρροή για καινούρια και ενδιαφέρουσα μουσική!
β. Το να πρέπει να ακούω για πάντα σε επανάληψη το Top40. Κατ’ ακρίβεια, αυτό θα ήταν εφιάλτης!
Ποιες οι σημαντικότεροι παράμετροι που μπορούν να παίξουν ρόλο στην αναγνώριση ενός καλλιτέχνη; Οι συγκυρίες, η τύχη ή κάτι άλλο;
Έχω ανακαλύψει τρεις παράγοντες εξίσου σημαντικούς, κατά κάποιον τρόπο: η τύχη, το ταλέντο και η σκληρή δουλειά νομίζω συντείνουν σε αυτό.
Σε γνωρίσαμε ως μέλος των Belleruche. Πόσο δύσκολο είναι να ξανασυστήνεσαι στο κοινό, ως σόλο καλλιτέχνης πια;
Είναι πολύ διαφορετικό το να δουλεύεις μόνος σου, όλα εξαρτώνται από ένα άτομο αντί από τρία ή περισσότερα. Η δουλειά είναι σκληρότερη από πολλές απόψεις, όπως για το γεγονός ότι δεν έχεις συνεργάτες για να μοιραστείς μαζί τους το φορτίο ή για να λύσεις διάφορα. Για πολλούς λόγους είναι απελευθερωτικό, παρόλο που πιέζεσαι πολύ έχοντας την ευθύνη για το τελικό αποτέλεσμα. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω πως έχω βρει και τον βηματισμό μου ακόμη – μερικές οικογενειακές υποχρεώσεις στις οποίες πρέπει να παρευρεθώ, αποτελούν προτεραιότητα για μένα για την ώρα. Επίσης, δεν είμαι σίγουρη ότι έχω ξεπεράσει ακόμη τον ξαφνικό θάνατο ενός από τα μέλη της τωρινής μου μπάντας ως σόλο. Χρειάζομαι χρόνο αναδόμησης.
Ποιες οι εντυπώσεις σου για το ελληνικό κοινό;
Η πρώτη μου εμφάνιση στην Αθήνα ήταν με τον Bonobo. Οι άνθρωποι ήταν πολύ φιλικοί και μέσα στη μουσική. Λάτρεις της μουσικής! Η δεύτερή μου εμφάνιση ήταν με τους Belleruche, για την ακρίβεια, πρώτη φορά παίξαμε με τον RSN και ήταν τόσο καλά, ο Dj Noiz φιλοξένησε την εκδήλωση. Το κοινό πραγματικά άκουγε, ήταν αφοσιωμένο και ξανά τόσο θετικοί και φιλικοί που δεν μπορείς να ζητήσεις κάτι περισσότερο.
Ο έρωτας, η απογοήτευση κλπ μπορούν να επηρεάσουν τον τρόπο ερμηνείας;
Δεν θα έλεγα ότι η ερμηνεία θα ήταν διαφορετική εξαιτίας ενός έρωτα, ενός χωρισμού ή μιας απογοήτευσης, αλλά ό,τι γράφεται είναι σίγουρα επηρεασμένο από όσα συμβαίνουν στη ζωή, τη δική μου, της οικογένειάς μου ή των φίλων μου. Παράδειγμα το Rollerchain που γράφτηκε μετά από ένα σκληρό χωρισμό , όπως και η συνεργασία με την Ableton για νέους ήχους -πιστεύω πως ο χωρισμός επηρέασε πολύ τη μουσική που γράψαμε.
Ποιες είναι οι ιδανικότερες συνθήκες για ένα live;
Δύσκολη ερώτηση. Θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει για ιδανικό σύστημα ήχου και ελέγχου, ιδανικό ηχολήπτη, κατάλληλη μουσική σκηνή κλπ. Ωστόσο, τα live είναι πάντα τόσο απρόβλεπτα και η πραγματική μαγεία στη σκηνή βασίζεται σε λόγους και ένα σωρό παράγοντες που δύσκολα περιγράφονται.
Θυμάμαι να παίζω σε μια μικρή πόλη της Γαλλίας. Τρίτη βράδυ, να περιμένουμε 3 ώρες έξω από το συναυλιακό χώρο για να γίνει το soundcheck. Ένας πολύ καλός ηχολήπτης να κάνει ό,τι καλύτερο έχοντας ένα μέτριο σύστημα ήχου, τα καμαρίνια να μοιάζουν με γεμάτη αποθήκη, στη σκηνή ανυψωτικά μηχανήματα και καπλαμάδες να με κάνουν να αμφιβάλλω για την επιτυχία του αποτελέσματος. Την ώρα όμως που ανεβήκαμε στη σκηνή, όλα είχαν τακτοποιηθεί και όλα πήγαν ρολόι, ο χώρος ήταν όλο ενέργεια, οι άνθρωποι μετακινούνταν για να χωρέσουν κι άλλοι, η ενέργεια ανεβασμένη. Το να ζεις τη στιγμή, να έχεις ένα κοινό που εκτιμάει αλλά και λίγη τύχη, αυτά δημιουργούν κάτι που δεν μπορείς να καλουπώσεις, να αγοράσεις, να κατασκευάσεις κλπ.
Υποθέτω οι ιδανικές συνθήκες για τον καθένα εξαρτώνται από τον ίδιο. Δεν έχω προσπαθήσει ποτέ να το αναλύσω, νομίζω πως οι καλύτερες συναυλίες είναι αυτές που γίνονται τυχαία, όπου τα πράγματα δεν χρειάζεται να είναι τέλεια. Για μένα, το σημαντικότερο είναι να ζεις τη στιγμή, να πιστεύεις στη μουσική και να γίνεσαι ένα με τον υπόλοιπο χώρο.
Στο προηγούμενο τεύχος μας φιλοξενήσαμε τον RSN, ο οποίος μας μίλησε για το ‘Analog Memories‘. και μας είπε πως στο μυαλό του είχε εξ’ αρχής τους μουσικούς με τους οποίους ήθελε να συνεργαστεί. Εσύ ήσουν μια από αυτούς και μαζί τραγουδήσατε το ‘Lucky Old You‘. Ποιο στοιχείο σας ενώνει;
Αγάπη και σεβασμός! Δεν είμαστε ευλογημένοι; Οι φίλοι από τη μουσική είναι υπέροχοι, είμαστε πολύ καλοί φίλοι και εκτός χώρου.
[embedyt] http://www.youtube.com/watch?v=fGHWZV9ciM8[/embedyt]
Πως είναι να σε εμπιστεύεται ένας τόσο επιτυχημένος δημιουργός;
Είναι κολακευτικό και είμαι χαρούμενη που μπορούμε να γράφουμε μουσική, παρά την απόσταση μεταξύ Λονδίνου και Αυστραλίας. Ξέρεις, έχω γράψει το ‘Lucky Old You’ σε ένα τροπικό δάσος στην Αυστραλία. Ηχογράφησα τα φωνητικά στην ντουλάπα μιας καλύβας…
Είναι η σύνδεσή σου με την ελληνική σκηνή;
Υποθέτω.
Έχεις συνεργαστεί με πολλούς και σπουδαίους καλλιτέχνες – μουσικούς. Μπορείς να μου περιγράψεις με μια λέξη τη συνεργασία σας;
Bonobo: ‘Μεγάλος’
Dj Vadim: Διασκέδαση
RSN: Οικογένεια
Hugo Kant: Αγαπησιάρης
Max Cooper: Ιδιοφυΐα!
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Είναι πάρα πολλά. Θα ήθελα να συνεχίσω να δουλεύω με τους σπουδαίους ανθρώπους που ήδη δουλεύω, σε σύνθεση και ηχογράφηση. Υπάρχουν μερικές συναρπαστικές συνεργασίες στα σκαριά, έχοντας και αρκετό χρόνο παράλληλα για εξερεύνηση περισσοτέρων. Εκτός από τη μουσική, δουλεύω για την ανάπλαση ενός τροπικού δάσους στην Αυστραλία, εμβαθύνοντας στην οικολογία και στον λιτό βίο. Επίσης, περισσότερος χρόνος με την οικογένεια και φίλους. Αυτά θα έλεγα είναι τα σημαντικότερα.
Facebook Page: Kathrin de Boer
http://kathrindeboer.tumblr.com/
[divider]Anniversary Issue[/divider]
