Συνέντευξη: Amarildo Topalis
Η Νεοϋορκέζα καλλιτέχνης Julia Randall αγαπά να ζωγραφίζει μεταξύ άλλων, υπερβολικά στυλιζαρισμένα στόματα και γλώσσες, με διάφορους τρόπους, παρατηρώντας το πραγματικό ανθρώπινο στόμα. Οι εικόνες της είναι ερωτικές, χιουμοριστικές, όμορφα αποκρουστικές, με συναισθηματισμό, φυσικές και αφύσικες ταυτόχρονα, οδηγώντας τον θεατή σε έναν κόσμο αθωότητας, σωματικότητας και επιθυμίας.
Η τέχνη της έχει παρουσιαστεί σε ατομικές εκθέσεις στη Νέα Υόρκη και στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας. Τα σχέδιά της έχουν συμπεριληφθεί σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στις ΗΠΑ.
Η δουλειά σας μπορεί να χαρακτηριστεί από ερωτισμό και ευαισθησία, αν και στα περισσότερα σας έργα, διακρίνονται μόνο μερικά μέρη του σώματος. Που στοχεύει αυτή η απομόνωση από το υπόλοιπο σύνολο;
Βλέπουμε κυρίως το στόμα και τη γλώσσα, ωστόσο, αυτά είναι πολύ προσωπικά και οικεία ταυτόχρονα. Το στόμα είναι ένα σημαντικό μέρος του σώματος, με το οποίο φιλάμε, δαγκώνουμε και τρώμε. Είναι η πύλη για την ομιλία και το νόημα. Είναι άγριο και τρυφερό. Απομονώνοντας το στόμα και τη γλώσσα σε λευκό χώρο, αυτό συντείνει στην αίσθηση της ηδονοβλεψίας, η οποία εμποτίζει τις εικόνες με μια ερωτική φόρτιση. Επίσης, επέλεξα να απομονώσω το στόμα, γιατί μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο αλλάζει ο ζωγραφικός χώρος. Τα χείλη μένουν στην επιφάνεια του χαρτιού, η γλώσσα πλησιάζει το πεδίο του θεατή και η κοιλότητα του στόματος τρυπά το πλαίσιο της εικόνας και παραπέμπει στο βαθύ διάστημα.
Για τους περισσότερους, μια τσιχλόφουσκα είναι ένα παιχνίδι, μια γεύση, και παράλληλα, μια σέξι και αθώα εικόνα. Τι σημαίνει στο έργο σας;
Αρχικά με γοήτευσε σαν ιδέα η τσιχλόφουσκα, λόγω της σχέσης της με τα προηγούμενα έργα μου με τα στόματα και τις φυσαλίδες.
Η τσιχλόφουσκα είναι ένα μπανάλ, αναλώσιμο υλικό και η ευχαρίστηση που παίρνει κανείς από τη γεύση της δεν διαρκεί. Μεταφορικά, μια μεγάλη φούσκα προδίδει νεανική χαρά και αισιοδοξία. Ωστόσο, το ξεφούσκωμά της, συμβολίζει απογοήτευση και χαμένες ευκαιρίες. Η φούσκα είναι ένα δοχείο που κρατά την αναπνοή μας για μια σύντομη στιγμή, σε φυσική μορφή. Βλέποντάς τις στο σύνολο, οι εικόνες διόγκωσης/ξεφουσκώματος μιας φούσκας, αποτυπώνουν τη φυσική εκδήλωση της αναπνοής. Όταν αυτά ζωγραφίζονται υπέρ μεγεθυμένα και σε υπερβολική ανάλυση, οι εικόνες είναι αφαιρετικές και γεμάτες μυστήριο και θυμίζουν σωματικά όργανα και μεμβράνες. Ως υποκατάστατα για το σώμα, μπορούν να εμφανιστούν άθλια, ανατριχιαστικά, και συχνά χιουμοριστικά, μια διασταύρωση του παραλόγου και του κωμικοτραγικού.
Το ερωτικό στοιχείο που διαπερνά τις εικόνες της τσίχλας, περισσότερο υπονοεί παρά επεξηγεί: το κολλώδες, η υγρασία και το εκτεθειμένο υλικό της τσιχλόφουσκας, απηχούν τη σωματικότητα της πραγματικής ερωτικής εμπειρίας.
Ποια η σχέση σας με τα ζώα και τι πιστεύετε για τα πειράματα που γίνονται στη βιομηχανία καλλυντικών; Έχετε ποτέ σκεφτεί κάτι που θα μπορούσε να αποτρέψει αυτές τις πράξεις;
Αγαπώ τα ζώα, τα έντομα και τα πουλιά. Τα σχεδιάζω λόγω της εκτίμησής μου για τη φύση και την εκπληκτική ποικιλία της. Πιστεύω πως οι άνθρωποι θα πρέπει να αφήσουν τον φυσικό κόσμο μόνο, όσο το δυνατόν περισσότερο. Η γενετική τροποποίηση και όλες οι βιοτεχνολογικές εξελίξεις στην αμερικανική τεχνολογία και τη γεωργία, με αγχώνουν πολύ! Δεν έχω ιδέα πώς να αποτρέψουμε κάτι τέτοιο ή πως να αντιμετωπίσουμε αυτή την ευνοιοκρατία εταιρικών συμφερόντων.
H δουλειά σας έχει εκτεθεί σε μεγάλες γκαλερί και έχει δημοσιευθεί σε όλο τον κόσμο. Τι άλλο θεωρείτε εσείς μεγάλη επιτυχία, όσον αφορά την εργασία σας;
Η στιγμή μεγαλύτερης ευτυχίας για μένα, σε σχέση με τη δουλειά μου, είναι όταν δούλευα πάνω στη σειρά έργων Lick Line. Ένιωθα πως είχα τελικά σκοντάψει πάνω σε μια ιδέα πραγματικά δική μου, σέξι και αστεία, περίεργη και όμορφη. Επίσης, κάνοντας τη σειρά εκείνη, δίδαξα στον εαυτό μου πώς να σχεδιάζει καλά.
Η πρώτη έκθεση του Lick Line σε γκαλερί, μου έφερε επίσης ένα ισχυρό αίσθημα επιτυχίας. Μέχρι τα 34 μου δεν είχα δείξει τα έργα μου. Τότε με είχαν συστήσει σε έναν έμπορο τέχνης στη Νέα Υόρκη, τον Jeff Bailey, που του άρεσαν πραγματικά τα σχέδια με το στόμα και έτσι μου έδωσε την ευκαιρία για την πρώτη μου ατομική έκθεση. Ήταν τέλεια (και τρομακτικά!). Ήταν η πρώτη φορά που έδειχνα την τέχνη μου σε αγνώστους -μου άρεσε η αίσθηση του να βλέπω τη δουλειά μου απ’ έξω. Ήταν ένα πραγματικό μάθημα για μένα, ως καλλιτέχνη.
Ποια είναι η μεγαλύτερη παγίδα και παραπλάνηση στη σημερινή κοινωνία μας;
Μπορώ να μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου, είμαι μόνο ένα άτομο, και δεν είμαι και σίγουρη τι ή ποιος είναι η «κοινωνία». Για μένα, μια μεγάλη παγίδα, είναι να πέφτουμε θύματα στην ιδέα ότι υπάρχει ένας «σωστός» τρόπος για να ζήσει κάποιος τη ζωή του, ότι υπάρχει ένα πρότυπο στο οποίο όλοι θα πρέπει να στοχεύουμε. Νομίζω ότι λειτουργούμε πολύ ως μονάδες. Ο επιθυμίες μου μπορεί να είναι διαφορετικές από τις δικές σας, και οι στόχοι ή οι φιλοδοξίες σας μπορεί να είναι αντίθετες από τις δικές μου.
Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να σχεδιάσετε στο μέλλον αλλά δεν έχει ακόμη ωριμάσει στο μυαλό σας;
Το μέλλον είναι τόσο απρόβλεπτο! Πιο νέα, πίστευα πως έπρεπε να «επιλέξω τον δρόμο μου», να κάνω σχέδια και να πάρω αποφάσεις για το καλλιτεχνικό μου μέλλον. Όταν μεγάλωσα και η ζωή μου παρουσίασε μεγάλες, απρόβλεπτες αλλαγές, εγκατέλειψα αυτόν τον τρόπο σκέψης. Τα πάντα είναι σε διαρκή ροή. Έχοντας πει αυτά, θέλω να είμαι σε θέση να συνεχίσω να κάνω την τέχνη μου, να κρατάω τις στενότερες σχέσεις μου ζωντανές, και να παραμείνω ανοιχτή σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται (επαγγελματική και προσωπική).
[divider]English[/divider]Julia Randall – Artist
Interview: Amarildo Topalis
Native New Yorker artist Julia Randall loves portraying, among others, overly stylized mouths and tongues in various ways, by observing the actual human mouth. Her images are erotic, humorous, beautifully disturbing, emotional, natural and unnatural at the same time, leading the viewer to a world of innocence, corporeality and desire.
Her artwork has been featured in solo exhibitions in New York City and in Sydney, Australia. Her drawings have been included in numerous group exhibitions around the USA.
Eroticism and sensitivity can define your work, even though, only some body parts can be seen in most of your work pieces. Why are these parts isolated from the rest of the body?
We see the mouth and tongue all the time, yet they are simultaneously very private and intimate. The mouth is the body’s critical site where we kiss, bite, and eat; it is a portal to speech and meaning. It is ferocious and tender. Isolating the mouth and tongue in white space adds to the sense of voyeurism, which imbues the images with an erotic charge. I also chose to isolate the mouth because I like the way pictorial space is altered; the lips sit on the surface of the paper, the tongue reaches out to the space of the viewer, and the cavity of the mouth punctures the picture plane and alludes to deep space.
A bubble gum is a game, a taste, and at the same time, a sexy and innocent image. What does it mean in your art work?
I was initially attracted to the idea of bubble gum as a subject because of the link to my previous drawings of mouths and saliva bubbles.
Bubblegum is a banal, disposable material, and the pleasure taken from its flavor is fleeting. Metaphorically, a fully inflated bubble suggests cheeky youthful pleasure and optimism; however, a deflating bubble hints at disappointments and missed opportunities. The bubble is a vessel that holds our breath, for a brief moment, in a physical form. Seen as a group, the inflating/deflating bubble imagery is a physical manifestation of breathing. When drawn larger-than-life and in hyper-detail, the images are abstracted and imbued with mystery, and bring to mind bodily organs and membranes. As surrogates for the body, they can appear abject, creepy, and often humorous—an intersection of the absurd and grotesque.
The erotic current that runs through the bubble gum images is more suggestive than illustrative: the viscosity, wetness and the exposed skin of the bubblegum echo the physicality of actual erotic experience.
What is your relationship with animals and what do you think about the experiments done on them for cosmetic products? Have you ever thought of something that could prevent these acts?
I love animals, insects, and birds. I draw them because of my appreciation of nature and all its amazing variety. I believe that humans should leave the natural world as much alone as possible. Genetic modification and all the biotechnical “advances” in American technology and agriculture make me incredibly nervous. I have no idea how to prevent or counteract this favoritism of corporate interests.
Your work has been exhibited in large galleries and has been published worldwide. What else do you consider as a great success, regarding your work?
My moment of greatest work-related pleasure was working on the Lick Line mouth drawings. I felt that I had finally stumbled upon an idea that was really mine, that was sexy and funny, strange and beautiful. Also, I really taught myself how to draw well while making that series.
My first gallery show of Lick Line also brought me a powerful feeling of success. I had never shown my artwork until I was 34 years old. I was introduced to a New York dealer, Jeff Bailey, who really liked my mouth drawings and gave me my first solo show. It felt great (and terrifying!). It was my first time showing my art to an audience of strangers—and I loved the feeling of seeing my work totally separated out from me. It was a real learning moment for me, as an artist.
What is the biggest trap and misguidance in our society today?
I can only speak for myself—I am only one person, and I am not sure what or who “society” is. For me, one big trap is falling prey to the idea that there is a “correct” way to live one’s life, that there is a standard we all should be aiming for. I think we are all very individual; my desires may be different from yours, and your goals or aspirations may be opposite of mine.
Is there anything you’d like to draw in the future but has not matured in your head yet?
The future is so unpredictable! When I was younger, I had the idea that I had to “choose my path,” to make plans and decisions for my artistic future. As I have aged, and life has presented me with major, unforeseeable changes, I have relinquished that way of thinking. Everything is always in flux. Having said this, I want to be able to keep making my art, to keep my closest relationships vibrant, and to remain open to any opportunities (professional and personal) that present themselves.
[divider]More Art of Julia Randall in February Issue[/divider]
