Βρεθήκαμε στο Λονδίνο, σ’ ένα μικρό καφέ κοντά στο Βρετανικό Μουσείο που μέναμε, καθόταν μία κοπέλα και διάβαζε πίνοντας το καφεδάκι της. Της ζητήσαμε ευγενικά στα αγγλικά να καθίσουμε μαζί της, μιας και δεν είχε άλλο τραπεζάκι κενό, εκείνη πολύ ευγενική και με αγγλική προφορά μας δέχτηκε… Ξαφνικά φύσηξε και εκεί, ανάμεσα στις σημειώσεις της, υπήρχε ένας μικρός στίχος στα ελληνικά. Και, κάπως έτσι, γνωριστήκαμε…
Πώς πήρες την απόφαση να φύγεις από την Ελλάδα και επέλεξες να σπουδάσεις στο Λονδίνο;
Κατά τη διάρκεια του τρίτου έτους των σπουδών μου στο Τμήμα Θεάτρου της σχολής Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη, αποφάσισα να κάνω προσωπική «απεργία θεάτρου», ως διαμαρτυρία για τις δουλειές που παρουσιάζονταν εκείνο τον καιρό στη Θεσσαλονίκη. Για έναν χρόνο λοιπόν δεν πάτησα το πόδι μου στο θέατρο, ξέροντας ότι αναζητούσα κάτι το οποίο η Θεσσαλονίκη δεν μπορούσε να μου προσφέρει. Την ίδια περίοδο αποφάσισα να κάνω Erasmus στο πανεπιστήμιο του Exeter, στην Αγγλία. Εκεί ήταν που ανακάλυψα την performance, κι αποφάσισα να επιστρέψω στην Αγγλία μετά το τέλος των σπουδών μου για μεταπτυχιακά.
Πόσα χρόνια είσαι στο Λονδίνο;
Ήρθα στο Λονδίνο το 2004. Πριν από ένα χρόνο μετακόμισα στο Cambridge για να διδάξω θέατρο στο πανεπιστήμιο.
Σκέφτεσαι να παραμείνεις εκεί;
Ναι. Η Αγγλία μου αρέσει πολύ. Παρ’ότι βρέχει εννιά μήνες το χρόνο, μπορεί κανείς να βρει ευκαιρίες σε καλλιτεχνικό, επαγγελματικό ή προσωπικό επίπεδο ή κι αν δε βρει, να τις δημιουργήσει.
Πόσο δύσκολο είναι για μια κοπέλα που δεν ειναι Βρετανίδα να δουλέψει στο θέατρο;
Εξαρτάται για πιο είδος θεάτρου μιλάμε. Αν ένας Έλληνας ενδιαφέρεται να δουλέψει στο West End, χρειάζεται να έχει αρκετή υπομονή. Χρειάζεται επίσης πολύ καλή Αγγλική προφορά! Αντίθετα, η performance στην οποία ειδικεύομαι εγώ, δίνει τη δυνατότητα στον καλλιτέχνη οποιασδήποτε εθνικότητας να αξιοποιήσει τα ειδικά χαρακτηριστικά του μεσω της παράστασης. Μάλιστα είναι η διαφορετικότητα του performer που γίνεται το αντικείμενο της παράστασης σε αυτή την περίπτωση.
Τι σου λείπει από την Ελλάδα;
Η θάλασσα, οι ντομάτες και οι γονείς μου. Και το ηλιόλουστο μπαλκόνι της Θεσσαλονίκης που έβλεπε Ναυαρίνου.
Τελικά η ζωή στο Λονδίνο είναι εύκολη;
Όχι. Η Αγγλία γενικά είναι αρκετά ζόρικη, ειδικά αν είναι κανείς καλομαθημένος. Έχω ζήσει σε κακόφημες περιοχές, για παράδειγμα, λόγω των υψηλών ενοικίων˙ τα πρώτα χρόνια δούλευα σαν τρελή, κι ακόμα πολλές φορές δεν παίρνω ανάσα ούτε το σαββατοκύριακο, όπως και πάρα πολλά νέα παιδιά στον καλλιτεχνικό χώρο. Όμως αν έχει κανείς όρεξη για δουλειά, η Αγγλία έχει πολλά να προσφέρει και στο Λονδίνο μπορεί κανείς να βρει ό,τι είδους τέχνη επιθυμεί. Μπορεί επίσης να γνωρίσει τους πιο ιδιόμορφους, ενδιαφέροντες και υπέροχους ανθρώπους καθώς πίνει καφέ στο Hackney ή κάνει βόλτα στo Bethnal Green.
Τι θα συμβούλευες κάποιον άνθρωπο που θα ήθελε να σπουδάσει Θέατρο στο Λονδίνο;
Να προσπαθήσει παράλληλα με τις σπουδές του να κάνει όσο περισσότερα καλλιτεχνκά projects μπορεί. Να γνωρίσει κόσμο και το κυριότερο: να ανακαλύψει με τί είδους θεάτρου θέλει να ασχοληθεί και να το ανακαλύψει κάνοντάς το.
Ποια είναι η διαδικασία ακροάσεων; Είναι εύκολο να προσεγγίσεις ανθρώπους του θεάτρου και να τους ζητήσεις ακρόαση;
Μπορεί κανείς να βρεί πληροφορίες για ακροάσεις μέσω του διαδικτίου. Όσον αφορά την performance, η διαδικασία είναι διαφορετική. Πρέπει κανείς να κάνει πρόταση σε συγκεκριμένα φεστιβάλ για να παρουσιάσει δουλειά. Τα πιο γνωστά φεστιβάλ του Λονδίνου για καλλιτέχνες στο ξεκίνημά τους ή emerging artists, όπως ονομάζονται, είναι το Spill Festival, που διοργανώνεται από την Paccitti Company, το Acciden- tal Festival που οργανώνεται από το Central School of Speech and Drama. Αυτά μπορεί να τα βρει μέσω sites στο διαδύκτιο, όπως για παράδειγμα το Artsadmin (https://www.artsadmin.co.uk/), το οποίο στέλνει κάθε βδομάδα ένα πολύ ενημερωμένο E-digest, δηλαδή ένα email με όλα τα καλλιτεχνικά νέα. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να γραφτεί στο site δωρεάν και να λαμβάνει το email.
Τι ετοιμάζεις αυτήν την περίοδο θεατρικά;
Δουλεύω πάνω σε μια παράσταση σε συνεργασία με το Joe Kelleher, η οποία λέγεται How to catch a dog in a bucket. Η παράσταση αυτή παίρνει τη μορφή διάλεξης και προσπαθεί μέσω του ήχου και της επανάληψης να δείξει πώς μπορεί κάποιος να παγιδεύσει ένα σκύλο μέσα σε ένα κουβά. Στην ουσία η ιδέα αυτή λειτουργεί σαν αφορμή για την perfo- mance. Ποτέ στην πραγματικότητα δεν δίνουμε κανονικές οδηγίες, πάντα μιλάμε για φαντασιακά σενάρια. Η ιδέα του σκύλου λειτουργεί μεταφορικά. Είναι, για παράδειγμα πολύ δύσκολο να παγιδεύσεις ένα σκύλο, όπως και μία μνήμη ενώ μπορεί να προσπαθείς για ώρες. Η παράσταση έχει επίσης να κάνει με την ιδέα της ματαιότητα. Αυτό που υπονοούμε και το νόημα τελικά της παράστασης είναι το εξής; Προσπαθούμε να κάνουμε τι; Να παγιδεύσουμε ένα σκύλο σε ένα κουβά; Για πιο λόγο; για να τον αφήσουμε φυσικά και πάλι ελεύθερο… Η παράσταση θα παρουσιαστεί στις 30 Νοέμβρη στο πανεπιστήμιο Anglia Ruskin στα πλαίσια ενός συνεδρίου, το οποίο οργανώνω με θέμα την επανάληψη στο θέατρο.
Πώς έγινε η πρότασή σου σε κεντρικό θέατρο στο Λονδίνο και σου παραχώρησαν αίθουσα όπου πραγματοποιήσες perfomance και ο θεατής έβλεπε μέσα από κλειδαρότρυπα; Περίγραψέ μου το αυτό.
Η συγκεκριμένη παράσταση που αναφέρεις είναι μια από τις αγαπημένες μου λόγω της ιδιομορφίας της. Λέγεται Pussy Pocket και εντάσεται στο είδος της performance που ονομάζεται one-to-one. Αυτό σημαίνει ότι ο performer παίζει για ένα μοναδικό θεατή καθε φορά. Συνήθως οι παραστάσεις αυτές είναι μικρές σε διάρκεια και παρουσιάζονται σε μικρούς χώρους. Ο performer επαναλαμβάνει την παράσταση για κάθε θεατή (για μερικές ώρες). Το Pussy Pocket, το οποίο είχε να κάνει με την ψυχαναλυτική ιδέα της ‘vagina den- tata’, παρουσιάστηκε στο Soho Theatre του Λονδίνου και ο θεάτης παρακολουθούσε τη δράση μέσα από μια τρύπα που είχα κάνει σε ένα χαρτόνι, που έπαιζε το ρόλο ενός υποτιθέμενου τοίχου. Η παράσταση παρουσιάστηκε στα πλαίσια του φεστιβάλ Scratch Interact, το οποίο με προσκάλεσε να παρουσιάσω τη δουλειά μου.
