Συνέντευξη: Δέσποινα Μονογιού
Η νεαρή εικαστικός Inas Al-soqi χαρακτηρίζει τον εαυτό της ως μια ονειροπόλο που συνθέτει την ιστορία της μέσα από κολάζ, χαρακτική, σχέδιο και ζωγραφική.
Γεννήθηκε στη Ρουμανία αλλά η οικογένειά της μετακόμισε στο Κουβέιτ λόγω του κομμουνισμού, για να φύγει και πάλι κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Κόλπου. Στην ηλικία των 15 μετακομίζει στις ΗΠΑ, αργότερα σπουδάζει Καλές Τέχνες και βρίσκει εν τέλει ένα μέρος για να εγκατασταθεί και να «μιλήσει» για την πολιτική, τον πόλεμο, την τάξη και την αρχοντιά και τη δική της κληρονομιά, μέσα από την τέχνη του κολάζ. Η Τέχνη πάντοτε αποτελούσε τον βράχο της στη ζωή, σαν μια παγκόσμια γλώσσα που δεν μπορεί να επηρεαστεί από τίποτα, άσχετα με το που βρισκόταν.
Ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη ενώ τα κολάζ της έχουν ταξιδέψει ανά τον κόσμο.
“Όσο έχω τα βιβλία μου (για κολάζ) θα αισθάνομαι σαν να είμαι σπίτι μου”. Η μετακίνηση από τόπο σε τόπο ενίσχυσε την κλίση σου προς την τέχνη; Βοήθησε στο να ‘χωρέσεις’ κάπου;
Το ότι έπρεπε να μαθαίνω συνεχώς μια καινούρια γλώσσα και να προσπαθώ να βρω ένα μέρος για τον εαυτό μου, σίγουρα είναι κάτι που με έκανε να στραφώ προς την τέχνη. Το καλό με την τέχνη είναι ότι μπορείς να μείνεις κλεισμένος μέσα με τον εαυτό σου και να μην ξεμένεις ποτέ από ιδέες. Όποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα απαιτεί ομάδα ανθρώπων.
Αν υποθέσουμε πως η τέχνη του κολάζ είναι μια μορφή αναδημιουργίας, αισθάνεσαι μια βαθύτερη ανάγκη για να ξαναδημιουργήσεις ή να διορθώσεις τον κόσμο όπως είναι τώρα;
Η ομορφιά του κολάζ είναι ότι συλλέγεις εικόνες στις οποίες δίνεις ένα ολότελα καινούριο νόημα και δυναμική. Δημιουργώ ιστορίες.
Θα χαρακτήριζες την τέχνη σου ως έναν τρόπο για να κρατήσεις ζωντανές τις αναμνήσεις σου; Δηλαδή, εικόνες πολέμου, πολιτιστικής κληρονομιάς κλπ;
Οι αναμνήσεις γίνονται κομμάτια κάποιου άλλου. Η τέχνη μου σχετίζεται με την ερμηνεία και την παρουσίαση μιας κληρονομιάς που δεν ‘φωτίζεται’ σωστά. Είμαι πολύ περήφανη για την κληρονομιά μου και μακάρι να αισθανόμουν την ανάγκη να την υπερασπίζομαι συχνότερα.
