γράφει η Ηλέκτρα Λήμνιου
“Και οι άνθρωποι φεύγουν
κι εμείς δεν αντιδράμε
μάθαμε να ξεχνάμε
και να μένουμε μόνοι”
Το υπόλοιπο δικό σας.
Γιατί η μοναξιά ίσως και να είναι βολική καμιά φορά. Άβολη, όμως, πάντα όταν θυμάσαι το παρελθόν. Συχνά δύσκολη, όταν ονειρεύεσαι το μέλλον.
Το να ξεχνάς στιγμές, καταστάσεις κι ανθρώπους ίσως, εντέλει, να μην έδειχνε το απαραίτητο ενδιαφέρον ή αυτό που νόμιζες ότι υπήρχε.
Η αδράνεια από την άλλη, η αποδοχή πραγμάτων που, κατά βάθος και που υπό άλλες συνθήκες, ούτε κατά διάνοια θα δεχόσουν και η καθημερινότητα φθείρουν εμάς και τους γύρω μας. Παράλληλα διαμορφωνόμαστε. Ο καθένας διαφορετικά.
Και οι άνθρωποι φεύγουν. Για πάντα ή για λίγο. Άλλοι κοιτάμε το ρολόι κι άλλοι την πυξίδα μας. Άλλοι φεύγουμε στην πραγματικότητα κι άλλοι στα ψέματα. Φεύγουμε καμιά φορά για εμάς, αλλά φεύγουμε, που και που, και για τους άλλους. Φεύγουμε για το καλύτερο, φεύγουμε και για το χειρότερο. Εκ των προτέρων δεν γνωρίζει κανείς μας τίποτα και σίγουρα όχι τον προορισμό. Όλα είναι ιδέες και απόψεις. Υποκειμενικές ιδέες και υποκειμενικές απόψεις. Όλα μια ιδέα είναι.
Κάποια στιγμή όλοι επιστρέφουμε. Αποζητάμε τα γνώριμα, οικεία μέρη. Μπορεί να μην είμαστε όπως ήμασταν την τελευταία φορά που μας άφησαν ή αφήσαμε. Όχι γιατί αλλάξαμε εμείς ή οι άλλοι. Άλλαξαν ο καιρός και οι εποχές, οι ανάγκες και οι προτεραιότητές μας, τα θέλω και τα μη μας. Τα όριά μας.
Αλλά αυτοί είμαστε. Θα πηγαίνουμε και θα ερχόμαστε. Σαν ιδέες και σαν όνειρα μέσα σε σώματα. Θα γνωρίζουμε ανθρώπους, θα αφήνουμε άλλους πίσω μας, θα μας αφήνουν άλλοι πίσω τους. Και στους καιρούς αυτούς θα κοιτάμε να βρούμε ο καθένας το καλύτερο για τον εαυτό του. Θα θέλουμε συμπαράσταση κι ας μην είναι όλα μας τα θέλω και τα όνειρα αποδεκτά από τους άλλους. Κι ας μην συμφωνούμε σε όλα με τους άλλους. Και θα διαφωνούμε διαρκώς, γιατί θα ψάχνουμε κάτι για να συμφωνήσουμε. Και θα ζητάμε και θα μας ζητάνε υπομονή. Θα μιλάμε για δίκαιο και για άδικο. Ο στόχος θα είναι ο ίδιος, με διαφορετική προσέγγιση κάθε φορά. Όχι ψεύτικη προσέγγιση, μόνο διαφορετική. Γιατί αλλάζουν οι εποχές και οι εμπειρίες μας και προσαρμοζόμαστε σε αυτές. Το πιο φυσιολογικό. Το πιο ανθρώπινο.
Πάντα θα πηγαίνουμε και θα ερχόμαστε.
Ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο και φεύγει. Σίγουρα δεν έρχεται για να φύγει. Τα ενδιάμεσα είναι όλα δικά μας και στο χέρι μας.
Και μεγαλώνουμε μόνοι μας και μαζί με τους άλλους ταυτόχρονα. Ή γενικά όπως το βλέπει κανείς.
