Γράφει ο Γιώργος Αλεξανδράκης
Γεννήθηκα στην πρώτη του ταινία. Ο ίδιος ήταν ήδη ένας πρωτοποριακός σκηνοθέτης και προσωπικότητα. Τότε ήταν η μετά Φράνκο εποχή, τότε που ο Ισπανός σκηνοθέτης ήθελε να δημιουργήσει ελεύθερα, να σοκάρει και να ορίσει κινηματογραφικά το τέλος της καταπίεσης. Γιατί η όποια δικτατορία δεν υφίστατο πια. Ίσως και γι’ αυτό οι ταινίες του να αφορούν την γυναίκα, αυτήν που μέχρι την πτώση του δικτάτορα υπηρετούσε αυστηρά τον ρόλο που ‘άρμοζε’ στη φύση της.
Ίσως γι’ αυτό λοιπόν να σκηνοθέτησε την μάνα στο “Όλα για την μητέρα μου”, την αδερφή και κόρη στο “Volver”, την καταπιεσμένη σύζυγο στο “Τι έκανα για να το αξίζω αυτό;”, τη γυναίκα θύμα βιασμού στις ταινίες “Κίκα” και “Μίλα της” και άλλες τόσες τραγικές φιγούρες-γυναίκες-ρόλους που καταφέρνουν πάντα να επιβιώνουν, παρά τα προβλήματα και τις κακουχίες.
Τον Pedro Almodovar και το έργο του το γνωρίζουμε. Τα βραβεία και τη διεθνή αναγνώριση, επίσης. Μιλώντας όμως με Ισπανούς καλλιτέχνες, διαπιστώνω το μεγαλείο του έργου του για μια χώρα που υπέφερε αρκετά, τη σημασία του έργου του για τον άνθρωπο που αναζητεί την αλήθεια μέσα απ’ την τέχνη.
Διαπιστώνω πως η τέχνη έχει λόγο και φωνή. Πως, ναι γαμώτο, ο ρόλος του ανθρώπου που αγωνίζεται, που λυγίζει, τσακίζεται αλλά επιβιώνει και προχωράει, αυτός αρμόζει στη γυναίκα, στον άντρα, στον άνθρωπο.
