(editorial)
γράφει η Δέσποινα Μονογιού
Τα κοινωνικοπολιτικοοικονομικά βαρίδια που σηκώνουμε στις πλάτες μας τα τελευταία χρόνια, αδιαμφισβήτητα προστάζουν αντίδραση και ξεσηκωμούς σε διάφορα επίπεδα. Πάνω σ’ αυτή τη βάση, περισσότερο από ποτέ στους μοντέρνους καιρούς της Ελλάδας, βρήκαν πάτημα wannabe ηγέτες και καθοδηγητές για να γράψουν τη δική τους ιστορία.
Οι ‘άνθρωποι με αυλή’ δεν είναι καινούριο φαινόμενο και η βάση στην οποία στηρίζεται το φαινόμενο αυτό δεν είναι ούτε παράλογη, ούτε ακατανόητη. Λίγο ή πολύ ο καθένας μας επιζητεί επιβράβευση ή αποδοχή για τις πράξεις του, για το αποτέλεσμα της δουλειάς του, για το έργο του που χρειάζεται να επικοινωνήσει προς τα έξω, αλλά και για τις ποιότητές του ως άνθρωπος. Ωστόσο, σε μια καλή μερίδα ανθρώπων που η ιδιότητά τους δεν απαιτεί κερκίδα, η ανάγκη για επιβεβαίωση φαίνεται πως ξεπερνάει τα όρια του λογικού και του υγιούς. Και αυτή η υπέρμετρη δίψα για ανθρώπους-ακόλουθους και ο υπερβολικός ζήλος για την κατάκτησή τους, μοιάζει με επί πτωμάτων ανάβαση.
Οι άνθρωποι που θέλουν αυλή – δηλαδή, αυτοί που θέλουν να περιβάλλονται από ανθρώπους για τους οποίους αποτελούν ίνδαλμα και οι οποίοι δείχνουν τυφλή εμπιστοσύνη σε ό,τι ξεστομίσει ο ‘ηγέτης’ τους χωρίς δεύτερη σκέψη και που εναντιώνονται σε όποιον με θράσος τολμήσει να εκφέρει αντίθετη άποψη με το πρόσωπο λατρείας- είτε αυτοί είναι δημόσια πρόσωπα, ποιητές, καλλιτέχνες ή μη αναγνωρίσιμα πρόσωπα-επίδοξοι πρωταγωνιστές στην ασημαντότητα των social media, ίσως δεν είναι κάτι που πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο από τους ίδιους τους αυλικούς.
Το να ταΐζεις και, περισσότερο, να προσπαθείς να συντηρείς το τέρας του ναρκισσισμού και της εγωπάθειας μιας μονάδας και να θέτεις τον εαυτό σου σε ψυχολογία προβάτου, με σκοπό να ικανοποιήσεις τις κανιβαλιστικές τάσεις του ενός που χορταίνει την ανασφάλειά του με τους επαίνους των πολλών, δεν είναι λιγότερο επικίνδυνο και καταστροφικό. Η έλλειψη βούλησης, η θεοποίηση προσώπων σε συνδυασμό με το αλάθητο που τους δίνεται, οδηγεί ακαριαία σε μια κοινωνία ναρκωμένη, μουδιασμένη, χωρίς σθένος για πρωτοβουλία. Η θετική στάση προς κάθε κίνηση ή λόγο του ινδάλματος, η παντοτινή επιβράβευσή του – τις περισσότερες φορές αδικαιολόγητη – και το χτύπημα στον ώμο κάθε που λυγίζει το εικόνισμά του, αποτελούν μετωπική σύγκρουση με μια κοινωνία που περισσότερο από ποτέ στην ιστορία της Ελλάδας του 21ου αιώνα καλείται να είναι σε εγρήγορση, με πλήρη διαύγεια και ορθή κρίση.
Η καθαρή και ανεπηρέαστη άποψη μακριά από προκαταλήψεις και στερεότυπα, η εγκράτεια, η έξω από τον όχλο στάση ζωής, η τάση προς την όποια κατεύθυνση που δεν κληρονομήθηκε πάππου προς πάππου, ο άνθρωπος έξω από το κουτί, έχουν σημασία για το κτίσιμο μιας κοινωνίας ζωντανής που θα αναπνέει χωρίς τεχνική υποστήριξη.
«Οι άνθρωποι που πάνε μπροστά σ’ αυτόν τον κόσμο, είναι αυτοί που σηκώνονται, αναζητούν τις συνθήκες που θέλουν, κι αν δεν τις βρουν, τις διαμορφώνουν μόνοι τους. »
Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω
