“Δεν είναι χαζή μια ερώτηση αν δεν μπορείς να την απαντήσεις.” Jostein Gaarder, 1952-, Νορβηγός συγγραφέας
Όταν πολλοί από μας επειδή δεν μπορούμε να δώσουμε κάποια απάντηση σε μία ερώτηση που μας γίνεται, για όποιον λόγο κι αν γίνεται αυτό, τότε ρίχνουμε την ευθύνη στην ερώτηση. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι ακριβώς, καθώς δεν υφίσταται χαζή ερώτηση.
Αλήθεια θα χαρακτήριζες ποτέ ένα παιδί χαζό, επειδή κάνει συνεχώς ερωτήσεις οι οποίες για σένα μπορεί να έχουν απαντηθεί προ πολλού; Και αλήθεια τώρα, ποιάν ερώτηση θα όριζες εσύ ως έξυπνη; Εκείνη που σε μια συνέντευξη θα καταφέρει να εκμαιεύσει στοιχεία του συνεντευξιαζόμενου, ή εκείνη που θα είναι ειλικρινής, πηγαία και άμεση;
Πόσες ερωτήσεις έμειναν αναπάντητες επειδή ο φόβος μπροστά στο ενδεχόμενο γελοιοποίησής μας, στάθηκε εμπόδιο στο να εκφραστεί λεκτικά; Και πόσες πολύπλοκες ερωτήσεις, με τον μανδύα της δηθενιάς, ήταν ερωτήσεις που απλά εμπεριείχαν άγνωστες για τους πολλούς λέξεις ή εξειδικευμένη ορολογία, με σκοπό να ονομαστούν έξυπνες; Πόσες από αυτές απαντήθηκαν επί του θέματος; Και πόσες άλλες άφησαν κενά και περεταίρω ερωτηματικά;
Και τι γίνεται όταν τα ερωτήματα διατυπώνονται για να διαβαστούν από ένα ευρύ κοινό διαφορετικού υπόβαθρου; Σε τι βαθμό λαμβάνει υπόψη αυτός που θέτει τις ερωτήσεις, την παιδεία και τα ενδιαφέροντα του αναγνωστικού κοινού; Ποιος ορίζει λοιπόν το βαθμό ευφυΐας μιας ερώτησης;
Κι αν είσαι αμετανόητος ως προς την κρίση σου, γιατί δεν μετατρέπεις τη χαζή ερώτηση σε μία πολύ έξυπνη, ή και ανατρεπτική ακόμα, απάντηση; Ναι! Χαζές ερωτήσεις δεν υπάρχουν. Ούτε και χαζές απαντήσεις.
Υπάρχει θα ‘λεγα σωστή και λάθος διατύπωση. Στοχευόμενες ερωτήσεις και μυστικοπαθείς απαντήσεις.
Πολλά ερωτηματικά, σε μια δουλειά, αλλά και σε μια κοινωνία γενικότερα που έχει απορίες, που δεν εφησυχάζει στα όσα ξέρει, που θέλει να μάθει, να μοιράσει τη γνώση. Σε μια δουλειά και σε μια κοινωνία που οι απαντήσεις, δηλαδή, το να μοιράζεται κανείς τη δική του αλήθεια είναι τόσο θεμιτό όσο και ζητούμενο.
