Όταν η φιλοδοξία και οι κόποι αποφέρουν καρπούς, τα αποτελέσματα μπορούν να είναι μόνο θετικά. Η So7 είναι ένας από τους καρπούς του Δημήτρη Κουρούμπαλη. Ο νεαρός καλλιτέχνης έχει πάθος με το θέατρο, το οποίο -όπως αναφέρει- είναι extreme sport. Ρεαλιστής και σε μια διαρκή πορεία εξέλιξης, μας μιλάει για το θέατρο στη σύγχρονη εποχή, τις βασικές αρχές του, καθώς και για τις πεποιθήσεις και τα κατορθώματά του.
Συνέντευξη: Ηλέκτρα Λήμνιου
Η So7 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως παιδί σας με συν-δημιουργό τη Φρόσω Κορρού. Όχι μόνο δημιουργείτε παραστάσεις, αλλά μεταλαμπαδεύετε και τις γνώσεις σας σε φιλόδοξους ανθρώπους. Είναι η αγάπη σας γι’ αυτό που έχετε μάθει να κάνετε η αφορμή για τη δημιουργία αυτής της ομάδας;
Το θέατρο είναι extreme sport. Απαιτεί χρόνο, πνευματικό και σωματικό μόχθο, ακραία ψυχική εμπλοκή και πολλά χρήματα για να ανταποδώσει με μικρές χαρές, μεγάλες απογοητεύσεις και ελάχιστο οικονομικό όφελος. Μόνο η αγάπη μπορεί ν’ αντισταθμίσει τέτοια ανισορροπία. Με τη Φρόσω μπαίνουμε στη δημιουργία κάθε καινούργιας παράστασης με όραμα, με την επιθυμία να εκφράσουμε κάτι που μας απασχολεί, με την ελπίδα να επικοινωνήσουμε ιδέες, εικόνες, λόγια και συναίσθημα στο κοινό. Έχουμε φτιάξει 10 παραστάσεις και σε καθεμία το όραμά μας πήρε διαφορετική μόρφη: στο «Τι θα κάνουμε τώρα;» στην αρχή της κρίσης εκφράσαμε το δίλημμα αν θέλουμε να μείνουμε ή να φύγουμε από την Ελλάδα, στον «Ηγέτη» αναζητήσαμε τον ιδανικό πολιτικό αρχηγό, στο «Τέλος του κόσμου» είδαμε τι κάνουν 8 άνθρωποι μετά την καταστροφή, στο «R.I.P. Romeos Ioulietta Panta» αφήσαμε τον έρωτα να μας γλιτώσει και στο «Εκτός ορίων» βουτήξαμε βαθιά στον κόσμο της ποίησης. Η So7 παρατηρεί τον σύγχρονο κόσμο, εμπνέεται και τον μεταπλάθει σε θεατρική τέχνη, με μοναδικά της εφόδια την αγάπη και την εμπιστοσύνη τόσο στον κόσμο όσο και στην τέχνη. Αν δεν υπήρχε η αγάπη, η σφοδρή αγάπη μέσα στον πυρήνα της So7, θα είχαμε από καιρό εξαντληθεί και θα είχαμε αναγκαστεί να τα παρατήσουμε.
Φωτογραφίες: George Alexandrakis Photography, Artwork: Amarildo Topalis, Mua: Μαρία Νικολουδάκη, Hair: Χαράλαμπος Ταλιαδώρος, Styling: Nayo P
Σε χρόνια δυσκολιών –αντικειμενικών θα λέγαμε- πόσο εύκολο είναι να πείσετε τους νέους καλλιτέχνες να στηρίζουν και να αγαπάνε αυτό που κάνουν; Πολλές φορές η απελπισία μάς οδηγεί στο να παρατήσουμε τα όνειρα και τους αγνούς μας στόχους. Έχετε βρεθεί αντιμέτωπος με τέτοιες καταστάσεις;
Οι δύσκολες καταστάσεις μπορούν να συνοψιστούν στην εξής μία: την έλλειψη πόρων. Χωρίς χρήματα η τέχνη απογοητεύει, όχι μόνο τον καλλιτέχνη αλλά και το κοινό της. Το θέατρο είναι μια σχετικά μικρή αγορά στη χώρα μας, γεγονός που έρχεται σε αντίθεση με τη γιγάντια παραγωγή του στην Αθήνα. Πιστεύω πραγματικά ότι οι καλλιτέχνες που συνεχίζουν να το υπηρετούν, βρίσκουν τη δύναμή τους στην αγάπη τους προς αυτό, αγάπη που προσπαθώ να μεταδώσω κι εγώ στους φοιτητές μου. Αν ένας καλλιτέχνης νιώσει μέσα του τη βαθιά, αδιαπραγμάτευτη αφοσίωση σ’ αυτό που κάνει, τότε θα σταθεί όρθιος απέναντι σε καθετί που θα του συμβεί. Αν περιμένει αντάλλαγμα για να συνεχίσει, θα βρεθεί σύντομα σε αδιέξοδο. Ίσως αυτή είναι και η μόνη διαφορά ανάμεσα σ’ αυτούς που γίνονται καλλιτέχνες και σ’ αυτούς που δεν τα καταφέρνουν.
Όντας άνθρωπος μορφωμένος, αλλά και συνάμα με αρκετές εμπειρίες, προσωπικές κι επαγγελματικές, είναι η εκπαίδευση η βάση για να μπορέσει κάποιος να καταρτιστεί επαρκώς στο θέατρο και να έρθει «αντιμέτωπος» με τη σκηνή;
Ο ηθοποιός είναι μια μηχανή που βελτιώνεται με την πάροδο του χρόνου. Βρίσκεται διαρκώς σε κατάσταση ρίσκου, οι επιτυχίες τον τονώνουν και οι αποτυχίες των εκπαιδεύουν. Κάθε καινούργια δουλειά μπορεί να είναι και μια καινούργια γνώση για την τέχνη του. Υπάρχουν φυσικά εκείνοι που εκμεταλλεύονται αυτή τη δυνατότητα και άλλοι που επιλέγουν την ασφάλεια όσων έχουν ήδη κατακτήσει. Εγώ είμαι της άποψης ότι το θέατρο χρειάζεται ποικιλία εφοδίων, γιατί μοιάζει με τη ζωή. Κάθε βιβλίο που διαβάζω, κάθε έργο τέχνης που βλέπω, το πρώτο πτυχίο μου στη φιλοσοφία-ψυχολογία και το μεταπτυχιακό μου στην κοινωνιολογία, οι άνθρωποι που παρατηρώ στο δρόμο και οι συνεργάτες μου με την εμπειρία και τις ιδέες τους ενισχύουν τη μηχανή μου, την εμπλουτίζουν, την προετοιμάζουν καλύτερα για την επόμενη δουλειά. Ελπίζω ότι θα έχω την όρεξη να μη σταματήσει η διαδικασία της «επιμόρφωσης» ποτέ.
Ποιες είναι οι δικές σας βασικές αρχές και αυτές που θεωρείτε ότι χρειάζεται να έχει ένας ηθοποιός ώστε να μπορεί να σηκώσει επάξια τον τίτλο του ηθοποιού;
Προσωπική εργασία, αφοσίωση στο θέατρο, ικανότητα να δημιουργήσει μαγεία.
Το θέατρο είναι μία από τις βασικές μορφές τέχνης, από τα αρχαία χρόνια. Ερχόμενοι, λοιπόν, στο σήμερα, πιστεύετε ότι οι Έλληνες καλλιτέχνες τιμούν το παρελθόν τους; Θεωρείτε ότι έχουν απαγκιστρωθεί ουσιαστικά από αυτό, με σκοπό τη δημιουργία «φρέσκιας» και σύγχρονης τέχνης, δεδομένου πάντα ότι κι εσείς προάγετε κάτι το σύγχρονο;
Το θέατρο στην Αθήνα βρίσκεται σε εξαιρετικό επίπεδο από πλευράς ηθοποιών, ιδεών, ευρηματικότητας. Χωλαίνει στο επίπεδο της παραγωγής. Χωλαίνει επίσης όταν η πρωτοπορία γίνεται αυτοσκοπός. Έχω εμπιστοσύνη στην παράδοση, από την άποψη ότι μπορεί να δώσει εναύσματα για ανατροπές. Οι ηθοποιοί χρειάζεται να κρατήσουν τα καλά της παράδοσης, τον εύηχο λόγο, την ελληνικότητα (ό,τι σημαίνει αυτό) στην αποτύπωση των καταστάσεων, τη σύνδεση που τους παρέχει με το βαθύ συναίσθημα του κοινού τους. Η φρέσκια, «σύγχρονη» τέχνη υφίσταται μόνο εντός διαλόγου με ό,τι έχει προηγηθεί. Δεν μπορεί να είναι κάτι καινούργιο χωρίς να έχει υπάρξει το παλιό. Οπότε δεν νομίζω ότι χρειάζεται απαγκίστρωση από τη θεατρική «παράδοση», όσο χρειάζεται η κατανόηση και η αφαίμαξη των καλών της στοιχείων.
Η συνέντευξη εμπεριέχεται στο δεύτερο Ελληνόαγγλικό έντυπο τεύχος του CITY CODE.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική του περιεχομένου (Συνέντευξη & Φωτογραφίες τόσο για άλλα μέσα όσο και σελίδες στα Social Media) του CITY CODE με οποιονδήποτε τρόπο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα. Σε αντίθετη περίπτωση το νομικό τμήμα του CITY CODE θα λάβει όλα τα νόμιμα μέτρα.
