Η Δήμητρα Λημνιού μπορεί να μετράει σχεδόν οκτώ χρόνια στον χώρο της υποκριτικής, όμως τα βήματά της είναι σταθερά και ανοδικά.
Concept συνέντευξης + Φωτογραφίες: Γιώργος Αλεξανδράκης
Αν η (Αθήνα ή άλλη πόλη) ήταν μια μεγάλη θεατρική σκηνή, ποιο έργο θα ανέβαζες και σε πιο κτίριο θα το φιλοξενούσες;
Θα ανέβαζα την «Ευρυδίκη» του Ανούιγ. Αυτός ο μύθος του Έρωτα και του Θανάτου ποτέ δεν ειπώθηκε τόσο ποιητικά απελπισμένα όσο μέσα από τα μάτια του Ανούιγ. Θα ήθελα να παιχτεί σε έναν παλιό σιδηροδρομικό σταθμό που κανένα τρένο να μη φεύγει για πουθενά.
Ποιος σκηνοθέτης θα ήταν ο ιδανικός να μεταφέρει την παράσταση στον κινηματογράφο;
Ο Ντάρεν Αρονόφσκι.
Ποια στιγμή της ημέρας θα επιθυμούσες να φωτιστεί το σκηνικό της ζωής σου;
Την ώρα που πνίγεται ο καλοκαιρινός ήλιος μέσα στη θάλασσα και αλλάζει όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου.
Ενδεχομένως να χρειαστείς κάποια έργα τέχνης ως μέρος του σκηνικού. Ποιος καλλιτέχνης (ζωγράφος, γλύπτης κ.λπ.) θα ήθελες να τα φιλοτεχνήσει και ποια έργα του θα αποτελούσαν μέρος της σκηνογραφίας;
Από την μπλε περίοδο του Πικάσο: «Η ζωή», «Μητέρα και παιδί» και οπωσδήποτε «Η Γυναίκα με τα σταυρωμένα χέρια».
Ποιο μουσικό έργο θα ήθελες να ακουστεί στο τέλος της παράστασης ή κατά τη διάρκειά της;
Kατά τη διάρκεια της παράστασης θα ήθελα να ακουστεί το «Cripple and the starfish» των Antony and the Johnsons, όπως και το «A thousand kisses deep» του Leonard Cohen. Το τέλος δεν το γνωρίζω ακόμα…
Για να επικοινωνήσεις την παράσταση θα χρειαστείς φωτογραφικό υλικό για να πάρουν οι θεατές μια πρώτη γεύση γι’ αυτό που θα παρακολουθήσουν. Αυτό θα μπορούσε να είναι μια φωτογραφία, ένα κόμικς ή κάποιο γραφιστικό. Ποιο θα επέλεγες ως αναφορά για το έργο σου;
Θα επέλεγα μια εικόνα εμπνευσμένη από την ταινία «Sin City», με την Ευρυδίκη ολομόναχη, με γυρισμένη πλάτη και ένα κόκκινο φόρεμα, ψηλά πάνω σε μια γέφυρα πάνω από τον σιδηροδρομικό σταθμό να κοιτά ένα τρένο να χάνεται στη θάλασσα σαν ήλιος.
