γράφει ο Γιώργος Μπίλιος
Ίσως ήταν από τους δίσκους που περίμενα πιο πολύ απ΄όλους το τελευταίο διάστημα. Όχι τόσο γιατί ήταν από έναν από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, αλλά γιατί, όταν πρωτοκυκλοφόρησε το single Blackstar, ήμουν σχεδόν εκστασιασμένος. Ήταν σαν o Bowie να έβρισκε το νήμα από ‘κει που το είχε αφήσει με τον Major Tom, τον Ziggy Stardust, τον Aladdin Sane, όλες τις περσόνες που κατά καιρούς είχε επινοήσει για να τροφοδοτήσει το απίστευτο ταλέντο του. Όλος ο πειραματισμός και η ανάγκη του για να βρει νέα πεδία έκφρασης τόσο σε επίπεδο ήχου όσο και εικόνας. Κάτι που πάντα φρόντιζε. Το άρτιο αποτέλεσμα σε ό,τι κι αν ξεκινούσε.
Όσο κι αν είναι δύσκολο να απομονώσω τη συναισθηματική μου φόρτιση για την απώλειά του, θα προσπαθήσω να γράψω για τον δίσκο, χωρίς επικήδειες φιοριτούρες.
Το Lazarus το είχα ακούσει πριν βγει το video κι ήταν ένας ακόμα λόγος να περιμένω πολλά πράγματα από τον δίσκο. Ένα κομμάτι που σε πιάνει από το λαιμό και δεν σε αφήνει λεπτό. Από τα κιθαριστικά ριφ μέχρι τα σαξόφωνα που παραληρούν, όλα συνηγορούν στο να δημιουργήσουν μια μυστηριακή ατμόσφαιρα. Και οι στίχοι, πέραν της προσωπικής του αγωνίας, που ανάγλυφα εξιστορούν, δημιουργούν μια επιπλέον συναισθηματική φόρτιση.
Κατά τα άλλα, ξεχωρίζω το Dollar Days, για τον γνώριμο pop ήχο του Bowie από την εποχή του Lady Grinning Soul, και σίγουρα τα Girl loves me, Sue και ‘Tis a pity she was a whore, για το πειραματικό του πράγματος ενορχηστρωτικά, αλλά και συνθετικά ( η χρήση ηλεκτρονικών στοιχείων, περίεργων ρυθμικών). Επίσης η παρουσία της jazz κουλτούρας είναι εμφανής με τον μοντέρνο jazz σαξοφωνίστα Donny McCaslin να έχει τον πρώτο λόγο (μαζί με το τρίο που ειδικά γι’ αυτόν τον δίσκο επιλέχθηκαν, όταν τους είχε δει ο Bowie σε ένα jazz club παλιότερα).
Το πιο αδιάφορο για μένα κομμάτι είναι και το τελευταίο του δίσκου I can’t give everything away, ίσως γιατί αναφέρεται στη λιγότερη ελκυστική περίοδο του Bowie.
Γενικά, πιστεύω ότι είναι ένας δίσκος πολυσυλλεκτικός με σημαντική συνθετική αξία, χωρίς να προσμετρώ την αξία που αναγκαστικά αποκτά ως κύκνειο άσμα.
Ο θάνατος ως κομμάτι της πορείας αυτής που λέγεται ζωή βρίσκει στον Bowie τη θέση που του αξίζει. Γίνεται πηγή έμπνευσης. Αστείρευτης.
