Code 2015
από τη Δέσποινα Μονογιού
Ζηλεύω τη μέρα που θα ‘ρθει εμένα βρίσκοντας σε χώρα ισόγειο και όχι υπόγειο, μια τηλεόραση ασπρόμαυρη να παίζει το δικό μας πολύχρωμο ριάλιτυ με πρωταγωνιστές υψηλής ευκρίνειας, με ανοδική πορεία χωρίς ποδοπατήματα να ανηφορίζουμε το Λυκαβηττό, λύκος στο δρόμο μας να μη βρεθεί ποτέ ξανά, γιατί μου ‘σκισαν ήδη τα ρούχα σε αγώνα “μισοτιμής το πήραμε φέτος λόγω κρίσεως το πρωτάθλημα” οι φίλαθλοι, φίλαθλο αποκαλεί το γιο της οπαδό η μάνα που χθες τον καθοδήγησε να βρει δουλειά με ένα τηλεφώνημα, και τώρα στην απέξω κλαίνε μαζί για την κοινωνία την άδικη, την ίδια στιγμή που η σκύλα μάνα/κοινωνία δεν ξέρω, πέταξε τον παράνομο, στον κόσμο παντού κυνηγημένο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, να προσεύχεται το παιδί του να τον ξαναδεί σε πατρίδα άγνωστη, ανώνυμη, μακριά από μπαμ, μπαμ σκάει και φεύγει στον αέρα η προσπάθεια να πείσεις για αυτονόητα, σεβάσου με καπετάνιε, μη με δουλεύεις, δεν σε εκλιπαρώ, σχεδόν σε λυπάμαι για την κατάντια της απαίδευτης ψυχής σου, πάρτα, όλα δικά σου είναι, όλα εσύ τα έφαγες, πάρε και φάε μέχρι το μπαμ, δεν θα γελάω στο υπόσχομαι, το κακό του κακού αρρωστημένα δεν με ερεθίζει, μα ζηλεύω, ζηλεύω τη μέρα που θα χρειαστεί να σε επαινέσω που κοίταξες πέρα απ’ την πάρτη σου, αν κι αυτό στη γλώσσα του ήθους το λένε ευχή. Αυτό θα ευχηθώ. Μια χώρα ισόγειο.
