ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΤΖΑΝΗ
Συνέντευξη: Δέσποινα Μονογιού
Γεννήθηκε στην Αθήνα, μεγάλωσε στην Ηγουμενίτσα, σπούδασε στη Φλώρινα. Η βία αποτελεί σημαντικό στοιχείο έμπνευσης και έρευνας στη δουλειά της. Τα έργα της αποτελούν κραυγή αφύπνισης σχετικά με την παιδική κακοποίηση. Τα “παιδιά” της Χριστίνας Τζάνη έχουν μάτια μεγάλα και διαπεραστικά που επικοινωνούν τον πόνο και το δράμα. Με αυτόν τον τρόπο επιθυμεί να ευαισθητοποιήσει τον θεατή.
Γεννηθήκατε στην Αθήνα και σπουδάσατε στη Σχολή Καλών Τεχνών στη Φλώρινα – ένας τόπος συνάντησης ανθρώπων διαφορετικού background από διαφορετικά μέρη και με διαφορετικά βιώματα. Αυτή η διαφορετικότητα γίνεται αντιληπτή στη δουλειά του εκάστοτε σπουδαστή-καλλιτέχνη;
Δεν μπορώ να πω ότι διέκρινα διαφορές, οι καλλιτεχνικές ανησυχίες των συμφοιτητών μου κυμαίνονταν περίπου στα ίδια πλαίσια.
Ποια στοιχεία/συνθήκες είναι αυτά που ‘οδηγούν’ το δικό σας πινέλο;
Από ένα χρώμα, μία λάμψη ή ένα οποιοδήποτε οπτικό ερέθισμα έως ένα συναίσθημα είναι αρκετά ώστε να με οδηγήσουν σε μια δημιουργία.
Η φιγούρα τραυματισμένου ή παραμορφωμένου κοριτσιού είναι χαρακτηριστική στη δουλειά σας.
Θεωρώ ότι η δουλειά μου προσφέρει ένα κοινωνικό μήνυμα για την ευαισθητοποίηση του θεατή. Η παιδική κακοποίηση υπήρχε κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας σε όλες τις κοινωνίες, απαξιώνοντας με κακομεταχείριση την παιδική ηλικία. Η πρώτη κίνηση για νομική υπεράσπιση απέναντι σε περιστατικό κακοποίησης έγινε το 1874, απέναντι στη Mary Ellen Wilson, από την εταιρία προστασίας ζώων, με το σκεπτικό ότι το παιδί είναι ένα ζώο.
Η κακομεταχείριση συμβάλει αρνητικά, όχι μόνο στην ανάπτυξη της παιδικής τους ηλικίας, αλλά αφήνει τα σημάδια της στην ενήλικη ζωή και, κατά συνέπεια, σε ένα ολόκληρο κοινωνικό σύνολο, υπογραμμίζοντας την ανάγκη λήψης μέτρων.
Η φρίκη του πολέμου, της βίας και η κακοποίηση παιδιών είναι θέματα που πάντα απασχολούσαν τη ζωγραφική. Την ίδια στιγμή, η ιντερνετική διάδοση φωτογραφιών πνιγμένων παιδιών-προσφύγων διχάζει τον κόσμο. Ποια η δική σας θέση ως καλλιτέχνης που ασχολείται με τα ζητήματα αυτά;
Η δημοσιοποίηση της τραγωδίας των παιδιών με αυτές τις σκληρές εικόνες έχει σκοπό να ενισχύσει την κοινωνική απελπισία, απέναντι σε μια κατάσταση που σοκάρει. Πριν τις φωτογραφίες των πνιγμένων προσφύγων, εικόνες φρίκης από τη Γάζα είχαν κατακλύσει το διαδίκτυο…
Είναι κάτι που λείπει από την Ελλάδα και που θα διευκόλυνε τον χώρο της ζωγραφικής;
Οι περιοδεύουσες εκθέσεις στην επαρχία ώστε, κυρίως τα παιδιά αλλά και οι ενήλικες που δεν έχουν την δυνατότητα να παρευρεθούν στα μεγάλα αστικά κέντρα, να εμπλουτίσουν την εικαστική τους παιδεία.
Πρόσφατα θέσατε σε προσωπικό σας λογαριασμό το ερώτημα “Τι είναι τέχνη;” Τι είναι για σας αλήθεια;
‘Τι είναι Τέχνη;’ ένα θεμελιώδης ερώτημα που κρύβει αρκετές απροσδιόριστες απαντήσεις. Τέχνη είναι η ενέργεια που προκαλεί την αισθητική συγκίνηση του θεατή. Κατά τη γνώμη μου, αν δεν υπάρχει θεατής, δεν υπάρχει έργο. Τέχνη είναι η δημιουργία που καραδοκεί να ονομαστεί τέχνη μέσα από το κοινό και που αντιγράφει κομμάτια της φύσης, κρύβοντας μέσα της μιαν ιδέα, συνδεδεμένη με τον πολιτισμό της εποχής.
Facebook Page: Christina Tzani
Website: http://www.christina-tzani.com/
Christina Tzani
Interview: Despina Monoyiou
She was born in Athens, she grew up in Igoumenitsa and studied in Florina. Violence is an important element of inspiration and research in her work. Her art pieces are a cry of alarm on child abuse. Christina Tzanis’ “kids” have large, penetrating eyes that communicate pain and drama. This is the way she wishes to sensitize the viewer.
You were born in Athens and you have studied at the School of Fine Arts in Florina – a meeting place of people of different backgrounds, from different places, each one with different experiences. Can this diversity easily be perceived in the art work of each student?
I cannot say that I have discerned any differences; the artistic concerns of my fellow students have been ranged around the same framework.
2. What kind of information/factors ‘drive’ your own brush?
A color, a glare, a visual stimulus or a feeling are enough to lead me to an art creation.
3. The figure of an injured or deformed girl seems to characterize your work…
I believe that my work offers a social message that is to sensitize the viewer. Child abuse was always there, in every society throughout human history, devaluing childhood with maltreatment. The first move for legal defense against child abuse incident took place in 1874 from the animal protection company, against Mary Ellen Wilson, given that the child is an animal.
The mistreatment contributes in a negative way, not only on the development of their childhood, but it also leaves its traces in adulthood and, consequently, to an entire community, emphasizing the need for measures.
4. The horror of war, violence and child abuse are issues that have always preoccupied the artists. At the same time, the spreading of drowned refugee children’s photos on the internet divides people. What is your view on this as an artist who deals with these issues?
Making children’s tragedy known by the use of such harsh images intents to strengthen social despair when faced with shocking situations. Before the images of drowned refugees, horror images from Gaza have been flooding the internet…
5. Is something that would facilitate the art world missing from Greece?
Travelling exhibitions would give the children first for all, and also the adults who are not able to travel to the urban centres frequently, to enrich their artistic education.
6. You have recently raised the question “What is art?” on your social media account. So, what is art for you?
“What is Art?”. A fundamental question with several vague answers. Art is the energy that drives the aesthetic emotion of the viewer. In my opinion, if there is no spectator, there is no project. Art is a piece of creation that wishes to be recognised by the viewers as artistic; art copies fragments of nature, embodying an idea related to the era’s culture.
