του Γιώργου Αλεξανδράκη (Editorial 08)
Μία μέρα πριν το νέο τεύχος ανέβει διαδικτυακά και μετά από πολλές προσπάθειες για να καταφέρω να γράψω το editorial του τεύχους Ιανουαρίου, σκέφτομαι πως θα περίμενε κανείς κάτι ήρεμο, ευοίωνο και χαρμόσυνο, ένεκα της αλλαγής του έτους και της μεγάλης κατανάλωσης νόστιμων επίγειων αγαθών. Αναρωτιέμαι αν αρκεί μια μέρα, λίγα λεπτά, λίγες ώρες για να αλλάξουν όλα.
Το νέο έτος με ποιό θαύμα θα είναι τελικά καλύτερο; Πως από τη μια στιγμή στην άλλη μπορείς να πεις οτι θα αλλάξουν τα πάντα; Κατόπιν δικής τους πρωτοβουλίας; Ως δια μαγείας; Η θετική σκέψη είναι σαφώς ζητούμενο, είναι όμως αρκετή; Μήπως αν όλη αυτή η θετική διάθεση των εορτών παραμείνει και τις υπόλοιπες μέρες, θα δημιουργηθεί αυτό το κάτι καλύτερο που αποζητούμε;
Πόσα χρόνια χάθηκαν ματαιόδοξα, πόσους παλιούς χρόνους που μας πήγαν στραβά- στον καθένα ξεχωριστά, λες και είχε ο χρόνος συμφωνήσει γι΄αυτό- ξορκίσαμε, μαζί μ’ αυτούς και τις στιγμές μας; Προσωπική μου ευχή να απαλλαχτούμε από κάθε τι ασήμαντο. Να μην το χάσουμε το χρόνο αυτό. Να μη χάσουμε τη ζωή.
Το τεύχος Ιανουαρίου είναι αφιερωμένο στον εκφοβισμό κάθε μορφής, το σχολικό, τον επαγγελματικό αλλά και αυτόν στα κοινωνικά δίκτυα. Σ’ αυτόν που βιώνουν πολλοί συνάνθρωποί μας. Ας το αλλάξουμε, ας υπερασπιστούμε, ας μορφώσουμε κοινωνικά τα παιδιά μας, ας γίνουμε αλυσίδα για να σταματήσει η βία αυτή.
Μετά από μια προσωπική έρευνα στο facebook σχετικά με το bullying, διαπίστωσα πως ακόμη και σήμερα ο κόσμος φοβάται να μιλήσει ανοιχτά για ένα προσωπικό του βίωμα. Εξίσου αρνητικός θα ήμουν κι εγώ πριν κάποια χρόνια, ως προς το να επικοινωνήσω το δικό μου πρόβλημα, τη δική μου εμπειρία ως θύμα σχολικού εκφοβισμού. Υπήρξα κι εγώ το φοβισμένο αυτό παιδί που έβλεπε το σχολείο ως εφιάλτη, τους συμμαθητές του ως απειλή, τις προσβολές μέσα εξόντωσης της εσωτερικής του δύναμης και ένα κόκκινο φανάρι ή ένας ψηλός λόφος, η λύτρωσή του. Τα σαββατοκύριακα ήταν ο παράδεισός μου, μακριά απο το σχολείο, μακριά απο τη λεκτική βία. Ο αριθμός των παιδιών που ζουν κάτι ανάλογο δεν είναι σίγουρα στατιστική. Ας μην αφήσουμε κανέναν πλέον να φερθεί άδικα στους άλλους, ας μιλήσουμε, η φωνή μας ας γίνει πιο δυνατή απο την ηχορύπανση της λεκτικής βίας. Ισως τότε πούμε ότι κάτι έχει αλλάξει. Ό,τι κάτι πάει καλύτερα αυτό το νέο έτος.
Κλεισμένος σε δύο τοίχους, μη γνωρίζοντας τι συμβαίνει γύρω, στην πραγματική τους διάσταση, μπορώ να απογοητευτώ ή και να χαρώ, ανάλογα με το ποιοι είναι οι διαδικτυακοί μου φίλοι σε μια αρχική σελίδα και σε ένα ατομικό προφίλ. Και έτσι όλα μένουν σταθερά και ακίνδυνα ίδια. Και κάπως έτσι, σε 12 μήνες από τώρα θα ξορκίζουμε το 2014. Θα χαιρόμαστε που φεύγει. Ας βγούμε λοιπόν έξω να αφουγκραστούμε την πραγματική κατάσταση γύρω μας, όχι με οίκτο αλλά με ουσιαστικά βήματα, έτσι ώστε να τα καταφέρουμε όλοι μαζί. Μαζί! Όχι χώρια. Μαζί πριν η λέξη καταφέρει να εξαφανιστεί από το λεξιλόγιό μας.
