Η Άση Δημητρολοπούλου είναι σκηνογράφος σε θέατρο, κινηματογράφο και, παράλληλα, διδάσκει στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, στο Ναύπλιο, το μάθημα της σκηνογραφίας. Με σπουδές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, θα μας μιλήσει για τις σπουδές της στο Παρίσι , για τη δουλειά της, για την παιδική της ηλικία και, φυσικά, για την πόλη.
Σπουδάζει Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, παράλληλα με τις σπουδές της, εργάζεται σε αρχιτεκτονικά γραφεία της Αθήνας, φεύγει στο Λος Άντζελες, με σκοπό να κάνει μεταπτυχιακά στη σκηνογραφία, όμως, τελικά, αποφασίζει να πάει στο Παρίσι για μεταπτυχιακές σπουδές στη Σορβόνη, όπου και μένει 6 χρόνια. Έκανε το πρώτο της μεταπτυχιακό στις «Τέχνες του Θεάματος», το δεύτερο μεταπτυχιακό της στις «Πλαστικές τέχνες» και το τρίτο πάνω στην «Αισθητική και θεωρία της Αρχιτεκτονικής», αλλά και τα τρία ήταν με άξονα τη σκηνογραφία σε τρία διαφορετικά τμήματα.
Αναφέρεται στα Εξάρχεια, μιας και κινείται εκεί σαν να είναι η μικρή πόλη της, η πόλη που της αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις… Δεν μπορεί να φανταστεί μακριά από εκεί τον εαυτό της, όλα δίπλα, η γειτονιά, ο κόσμος, οι φίλοι που τους συναντά τυχαία, της αφήνουν μία αίσθηση ενός μικρού Παρισιού, όπως λέει χαμογελώντας… Έχουν μια απίστευτη ζωντάνια που της φτιάχνει τη διάθεση, αναφέρει πριν ξεκινήσουμε τις ερωτήσεις μας.
Πώς προέκυψε η σκηνογραφία του θεάτρου;
Στα 12 μου χρόνια άρχισα να διαβάζω θεατρικά κείμενα που έβρισκα στη βιβλιοθήκη του πατέρα μου, στην αρχή τα διάλεξα γιατί ήταν πιο μικρά από τα υπόλοιπα. Μου άρεσε να τα διαβάζω και να παρατηρώ τους χαρακτήρες, να σκέφτομαι με αφορμή τις πράξεις τους ….Πιο πολύ το ηθικό μέρος με ενδιέφερε ποιος κάνει το σωστό – λάθος , το καλό – το κακό, πώς φτάνει η σύνθεση όλων στο τέλος, με εξίταρε αυτό. Μου αρέσει πολύ το θέατρο, το θέατρο είναι μία ομαδική διαδικασία και όχι εγωιστική πράξη. Ακόμα και σήμερα, όταν πηγαίνω στο θέατρο, δεν θέλω να το σκέφτομαι κάπως, να είμαι προκατειλημμένη, θέλω να το βλέπω σαν παιδί.
Ποιο ήταν το πρώτο θεατρικό έργο που διάβασες;
Το πρώτο θεατρικό έργο που διάβασα το διάλεξα τυχαία και ήταν «Η επιστροφή της γηραιάς Κυρίας» του Ντύρενματ.
Ποια ήταν η πρώτη σου σκηνογραφική δουλειά στην Ελλάδα, όσον αφορά στο θέατρο;
Η πρώτη θεατρική μου συνεργασία ήταν με τη Ρούλα Πατεράκη στο θεατρικό έργο «Ορλάντο», σε διασκευή του Bob Wilson, με τη Μάνια Παπαδημητρίου, στο Απλό Θέατρο.
Τι αναπολείς από την παιδική σου ηλικία, όχι μόνο όσον αφορά εσένα, αλλά και τους γύρω σου;
Την αθωότητα, την έκπληξη και την πρώτη σκέψη χωρίς πίσω κείμενο.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις όταν σου προτείνουν να δημιουργήσεις σκηνικά σε μία παράσταση;
Διαβάζω το κείμενο και αφήνομαι να δω τι αίσθηση θα μου δημιουργήσει . Δημιουργώ μια «σύνθετη» εικόνα και την συζητώ με τον σκηνοθέτη για να δω πώς το έχει σκεφτεί εκείνος. Αυτή η επικοινωνία είναι από τις πιο ωραίες στιγμές στη διαδρομή και ενθουσιάζομαι όταν η δύναμή μας έχει κοινή φορά. Οι ηθοποιοί επίσης είναι σημαντικό να αισθάνονται άνετα μέσα στα κοστούμια και έτσι, όσον αφορά στο ενδυματολογικό, θέλω να το συζητάμε, προκειμένου να βγει η αισθητική της παράστασης, αλλά και να νιώθει όμορφα ο ηθοποιός. Νοιώθω να κάνω μια εφήμερη αρχιτεκτονική ενός ονείρου που δέχεται ηθοποιούς και θεατές και μένει μόνο σαν ανάμνηση.
Τι θα συμβούλευες έναν σκηνογράφο που θα ξεκινούσε σήμερα;
Το πρώτο που θα έλεγα σε κάποιον είναι να ρωτήσει τον εαυτό του αν αυτό είναι όντως που επιθυμεί πολύ, γιατί, αν δεν το επιθυμεί πολύ, υπάρχουν πολλοί λόγοι να το εγκαταλείψει, Η δυνατή επιθυμία για μένα είναι και το βασικότερο. Το επάγγελμα του σκηνογράφου δεν είναι ένα εγωιστικό επάγγελμα, αλλά αποτέλεσμα συνεργασίας, οπότε να είναι έτοιμος να δουλέψει ομαδικά και όχι μόνο με τα δικά του θέλω. Αυτές είναι οι εσωτερικές ερωτήσεις που θα πρέπει να κάνει κάποιος. Επίσης θα τον συμβούλευα να ξεκινήσει ως βοηθός ή με την παρέα του να κάνει δικές του προτάσεις, για να μάθει και τη διαδικασία του θεάτρου, γιατί οι σπουδές δεν είναι η ίδια η πράξη.
Πώς αισθάνεσαι όταν διδάσκεις νέους ανθρώπους;
Είναι πολύ γοητευτικό να βρεις τι ενδιαφέρει τους νέους να ακούσουν, το να δεις αυτό το υλικό που έχεις πώς μπορείς να το κεντρίσεις, για να δημιουργήσει με ελευθερία, αλλά και με σκέψη, να μην έχεις κάτι προκατασκευασμένο να τους μεταδώσεις. Να μπορέσεις να ανοίξεις έναν δρόμο, ένα παράθυρο και να δημιουργηθεί κάτι όμορφο.
Πώς είναι η Άση στη δουλειά της και πώς η Άση στη ζωή της;
Στη δουλειά μου είμαι πιο αυστηρή και πολύ απαιτητική με τον εαυτό μου, στη ζωή μου είμαι πιο χαλαρή και λιγότερο απαιτητική, όμως, πέρα από το πώς είμαστε, είναι και τι αίσθηση δίνουμε και, νομίζω ότι, ανήκω σε αυτούς τους ανθρώπους που δεν δίνω τη σωστή αίσθηση από την πρώτη στιγμή… Αυτό που προτείνω είναι να δίνουμε χρόνο, για να γνωρίσουμε τον άλλον και, γενικά, να μην είμαστε σε αυτή την εμπόλεμη κατάσταση της επιθετικής κριτικής. Ο κάθε άνθρωπος έχει τη «χάρη του», έχει κάτι να σου πει…
Υπάρχει κάποιο όνειρο σε σχέση με τη δουλειά σου που θα ήθελες να πραγματοποιήσεις;
Ναι, θέλω πολύ να κάνω σκηνικά για την Όπερα…Και κινηματογράφο. Έχω κάνει κινηματογράφο, μου αρέσει πολύ η διαδικασία , η περιπέτεια που έχει στη δημιουργική του φάση…. Στην Όπερα έχω εργαστεί ως βοηθός, αλλά θα ήθελα να δημιουργήσω τα δικά μου σκηνικά για μια παράσταση Όπερας.
Την πρώτη σου δουλειά στο Παρίσι πώς τη βρήκες; Ποια ήταν η διαδικασία που κίνησες;
Έκανα αιτήσεις στην Όπερα του Παρισιού, κτυπώντας την πόρτα πολύ απλά…Είναι περισσότερο θέμα επιθυμίας, αν καταλάβουν ότι η επιθυμία σου είναι μεγάλη και το κυνηγάς, η πόρτα κάποια στιγμή σου ανοίγει. Το ίδιο συνέβη και στην Όπερα στις Βρυξέλλες και σε άλλα μεγάλα θέατρα στο Παρίσι.
Τι θα ήθελες να αλλάξει γύρω σου;
Θα ήθελα να μην υπάρχει φόβος στις ανθρώπινες σχέσεις, στον έρωτα , στη φιλία… Να γίνονται πιο όμορφες, ουσιαστικές και αληθινές σχέσεις. Θα ήθελα να ερωτεύονται περισσότερο οι άνθρωποι και να αφήνονται περισσότερο. Να ερωτεύονται τον άλλο, τον/ τη φίλη , την πόλη, τη δουλειά τους… Και να κοιτάζουν με θαυμασμό…
Τι είναι πολιτική πράξη για εσένα;
Η πολιτική πράξη έχει να κάνει αυτήν τη στιγμή με τη δράση, με την απαίτηση, με το να ζητάς αυτά τα οποία σε οδηγούν να κάνεις τα πράγματα σωστά, είτε είναι στην δουλειά σου είτε είναι στη ζωή σου, με μια γνώση και διεκδίκηση των δικαιωμάτων, της ζωής, του «Υπάρχω».
Ποια θεωρείται πετυχημένη παράσταση;
Μία σύμπραξη μεταξύ συντελεστών με απόλυτο σεβασμό στον θεατή, μια σωστή ομαδική δουλειά, για να μιλάμε για την πρώτη επιτυχία.
Ποιος είναι καλός σκηνογράφος;
Καλός σκηνογράφος είναι αυτός που μπορεί να κάνει μια πολύ καλή /δυνατή ανάγνωση του έργου και να τη δείξει στη σκηνή, να δημιουργήσει εικόνα ενός κόσμου που όλοι όσοι συμμετέχουν μπορούν να υπάρχουν, έναν «χώρο –δοχείο» για το όνειρο !!! Βεβαίως να έχει τα απαραίτητα, για να μπορεί με αξιοπρέπεια να το δημιουργήσει.
