ΣΗΜΕΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑΣ
από το Γιώργο Μπίλιο
And a happy new tear…
Καλές γιορτές… Ευτυχισμένο το Νέο Έτος… Χαρούμενα Χριστούγεννα… Ευχές παντού…
Κι εσύ, βυθισμένος στις ανασφάλειές σου, πρέπει να φορέσεις την καλύτερη Αγιοβασιλιάτικη στολή σου και να κάνεις χαρούμενο τον κόσμο. Αυτόν που περιμένει τις γιορτές σαν ένα διάλειμμα από την καθημερινότητά του, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, για να γιορτάσει. Τι να γιορτάσει; Να γιορτάσει στιγμές χαράς, συμπιεσμένες σε μια βδομάδα. Ό,τι δεν κατάφερε να κάνει έναν χρόνο, να το κάνει σε μια βδομάδα. Να θυμηθεί τους δικούς του ανθρώπους, να περάσει χρόνο μαζί τους, να χαμογελάσει επιτέλους. Μ’ ένα πνεύμα συντροφικότητας, αγάπης, αλληλεγγύης, προσφοράς και διαλογισμού, που επισκέπτεται τις καρδιές των ανθρώπων μόνο τα Χριστούγεννα. Γιατί, όμως, μόνον τότε;
Κι εσύ που παλεύεις με τα θηρία της ζωής σου καθημερινά, κάνεις αναδρομή στον χρόνο που έφυγε και πάλι βλέπεις ότι δεν έκανες αυτά που είχες υποσχεθεί στον εαυτό σου στις αρχές της χρονιάς. Αλλιώς τα είχες ονειρευτείς κι αλλιώς στα έφερε η ζωή. Και ήρθαν ξανά Χριστούγεννα και ξανά δεν θα ξεκουραστείς, γιατί πρέπει να φροντίσεις να διασκεδάσεις αυτούς που έχουν αποφασίσει να διασκεδάσουν…
Κι εσένα ποιος θα σε φροντίσει; Ποιος θα σε κάνει να χαμογελάσεις; Έτσι όπως χαμογελούσες παιδί, όταν σου έδιναν την αγαπημένη σου σοκολάτα. Εγκλωβισμένος σε μια εικονική πραγματικότητα χαράς και ευδαιμονίας, σου ’ρχεται να βγεις στον δρόμο φωνάζοντας «Δεν Θ Ε Λ Ω άλλα Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Γ Ε Ν Ν Α». Θες να κλειστείς στο δωμάτιο σου, να κλείσεις κινητά και ακίνητα και να βλέπεις το ταβάνι. Μακάρι αυτό το ταβάνι να ήταν ουρανός. Να κοίταζες τ’ αστέρια, αλλά δεν πειράζει. Και το τελείως λευκό είναι ηρεμιστικό.
Η επιλογή του να γίνεις μουσικός είναι ώρες-ώρες αδιέξοδη. Γιατί δεν επιτρέπεται να είσαι θλιμμένος όταν όλοι πρέπει να «γιορτάσουν». Δεν επιτρέπεται να έχεις τα «ψυχολογικά» σου όταν παίζεις. Όλα πρέπει να τα ξεχνάς και να βγάζεις τον «καλύτερό σου εαυτό». Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται τι συμβαίνει στην ψυχή σου, στο σπίτι σου, στην οικογένειά σου. Ενδιαφέρεται μόνο για να ξεχάσει τι συμβαίνει στην ψυχή του, στο σπίτι του, στην οικογένειά του. Κι εσύ είσαι εκεί γι’ αυτόν. Μεγάλο φορτίο. Να κουβαλάς στις πλάτες σου τόσους άλλους ανθρώπους. Κι αυτοί οι άνθρωποι να κουβαλάνε τα δικά τους προβλήματα, τα οποία θέλουν να τα αδειάσουν μπροστά σου.
Κι εκεί που δεν θες να βγεις απ΄το σπίτι ανεβαίνεις στη σκηνή κι όλο αυτό το σκηνικό μεταλλάσσεται. Και τα προβλήματα γίνονται ενέργεια, δύναμη ζωογόνα, ανάγκη έκφρασης και αγαλλίαση. Γιατί αρκεί ένα χειροκρότημα, ένα νεύμα, ένα λίκνισμα, μια ματιά να σε κρατήσουν για 3 ώρες. Κάθε παράσταση είναι ένα ξόδεμα κι ένα γέμισμα, μαζί. Σαν επαναφορτιζόμενη μπαταρία.
Ειδικά όταν καταλαβαίνεις ότι οι «δικοί σου» άνθρωποι που περνάς τις γιορτές μαζί τους είναι αυτοί που έρχονται εκεί που παίζεις. Και κάθε χρόνο είναι διαφορετικοί. Όπως κι ο χρόνος που άφησες πίσω σου…
