γράφει η Ηλέκτρα Λήμνιου
Λέμε πως σήμερα ερχόμαστε αντιμέτωποι με παράξενες τακτικές καλλωπισμού. Ινστιτούτα αισθητικής, επώδυνες, κατά τα άλλα, καταστάσεις και όλα στον βωμό της ομορφιάς, της καλαισθησίας και της προσωπικής ικανοποίησης/αυτοπεποίθησης γυναικών και ανδρών. Εξάλλου «μπρος στα κάλλη, τι είναι ο πόνος;», δεν λένε; Πολλές και πολλοί είναι αυτοί που επενδύουν μια μικρή περιουσία με σκοπό να είναι ευπαρουσίαστοι. Ο καθένας για τον δικό του λόγο και καλά κάνουν οι άνθρωποι.
Η αισθητική είναι μία έννοια κατά τα άλλα υποκειμενική. Προσαρμόζεται ανάλογα με τα πρότυπα του καθενός, το οικείο του περιβάλλον και την εκάστοτε χρονική περίοδο, όπως όλοι γνωρίζουμε. Από το πάλαι ποτέ, δεκαετίες πριν, οι άνθρωποι είχαν μια έφεση στο να «προσέχουν» τον εαυτό τους. Προϊόντα και χρώματα, φτιαγμένα με φυσικές, κυρίως, πρώτες ύλες αποτελούσαν τις προϋποθέσεις για να πετύχουν οι άνθρωποι το επιθυμητό αποτέλεσμα. Προχωρώντας λίγο στις δεκαετίες και φτάνοντας κοντά στα 30s και 40s, ο κόσμος, και κυρίως ο γυναικείος πληθυσμός, αναζήτησε νέες «μεθόδους ομορφιάς». Εκεί έκαναν την εμφάνισή τους τεράστια μηχανήματα, πρωτοποριακά για την εποχή τους, δύσκαμπτα ωστόσο για τα τωρινά δεδομένα. Σίγουρα, πρόκειται για μηχανήματα που δεν μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις σπίτι σου.
Μία εικόνα ίσον χίλιες λέξεις, άλλο να τα λέμε και άλλο να τα βλέπουμε. Γυναίκες, μέσα σε σιδερένια μηχανήματα, οπλισμένες με απεριόριστη υπομονή κι επιμονή και με σκοπό την προσωπική τους ομορφιά κι ανάδειξη, αποτελούν εικόνες τουλάχιστον σουρεαλιστικές. Λίγες, επίσης, θα είχαν την ευκαιρία να επωφεληθούν τέτοια προνόμια πριν από 70 και 80 χρόνια, δεδομένου του κόστους τους. Για να κάνεις, λοιπόν, τα μαλλιά σου μπούκλες έπρεπε να συνδεθείς (ναι! Εσύ και το κεφάλι σου) σε ένα μηχάνημα, να πάρουν τα μαλλιά σου σε τούφες και να τα συνδέσουν με το ρεύμα. Η θερμότητα που έβγαινε από εκεί έφερνε το επιθυμητό αποτέλεσμα και voila! Μπορεί καμιά φορά να μη φαινόταν και τόσο φυσικό το μαλλί σου, αλλά το χρήμα που επενδύθηκε για μία τέτοια πολυτέλεια αφήνει όλα τα υπόλοιπα εκτός συζήτησης. Και φυσικά στον κοινωνικό σου περίγυρο θα ήσουν το πρώτο θέμα συζήτησης.
Ακόμα ένα παράδειγμα θα φέρω και θα κλείσω κάπου εδώ. Το γεγονός του να έμπαινε ξανά αυτό το έρμο κεφάλι σου ξανά σε ένα πελώριο μεταλλικό μηχάνημα, το οποίο έρχεται απόλυτα κοντά στα μάτια σου, με σκοπό να «χαράξει» μια ίσια γραμμή πάνω στο βλέφαρο και κάτι αντίστοιχο για τα χείλια σου και πάει λέγοντας, πώς θα σου φαινόταν; Εμένα περιττό. Και τρομακτικό κυρίως. Και αστείο (μιας και δεν με αφορά άμεσα). Παρόλ’ αυτά ήταν κάτι που ίσχυε τουλάχιστον για μία δεκαετία και χρησιμοποιούταν. Ήταν μια πραγματικότητα που υπερέβαινε τα «φυσιολογικά» δεδομένα. Κάπου εκεί αναρωτιέμαι: «Κοίτα να δεις τι κάνουν η δημιουργία αναγκών και το marketing».
