Η Νατάσσα έφτιαξε έναν καφέ και κάθισε στο γραφείο της ξανά. Στην οθόνη του υπολογιστή της την περίμενε ακόμα εκείνο το γράμμα του ηλεκτρονικού της φίλου. Ήπιε μια γουλιά καφέ και ξαναδιάβασε την ερώτηση στο υστερόγραφο.
«ΥΓ: Δεν σε ρώτησα ποτέ αν έχεις κάτι στη ζωή σου αυτόν τον καιρό. Δεν θα ήθελα να το πάρεις για αδιαφορία. Θεώρησα πως ίσως να μη θέλεις να μου μιλήσεις για αυτό. Νιώθω ότι η επικοινωνία μας εστιάζεται στα δικά μου προβλήματα και ότι, κατά κάποιον τρόπο, έχεις γίνει η προσωπική μου ψυχολόγος. Δεν το θεωρώ δίκαιο. Αν θέλεις, γράψε μου κάποια πράγματα για την προσωπική σου ζωή».
Ακούμπησε την πλάτη της στη δερμάτινη καρέκλα και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Αναρωτήθηκε για ποια προσωπική της ζωή θα μπορούσε να του γράψει.
Με τον Αντώνη γνωρίστηκαν τυχαία σε ένα forum με θέματα ηλεκτρονικών υπολογιστών. Ήταν βράδυ και προσπαθούσε να τελειώσει μια εργασία, όταν κατάλαβε ότι το pc της άρχισε να καταρρέει από επίθεση ιών. Δύο η ώρα το πρωί δεν μπορούσε να ενοχλήσει κανέναν από τους φίλους της που σκάμπαζαν από υπολογιστές και η ίδια είχε γνώσεις που φτάνουν στο on\off. Αποφάσισε να επισκεφτεί κανένα forum, αναζητώντας λύσεις στο πρόβλημά της. Για καλή της τύχη έπεσε πάνω στον Αντώνη, που αντάλλασε πληροφορίες για ένα καινούργιο λογισμικό. Τη βοήθησε να καθαρίσει τους ιούς, αντάλλαξαν μερικά χιουμοριστικά μηνύματα με θέμα την ηλεκτρονική της ασχετοσύνη και, στο τέλος, αντάλλαξαν και ηλεκτρονικές διευθύνσεις, για παν ενδεχόμενο. Από την άλλη κιόλας μέρα, άρχισαν να επικοινωνούν και, χωρίς να το καταλάβουν, είχε περάσει ένας μήνας καθημερινής επικοινωνίας. Ένα e-mail το πρωί για καλημέρα και ένα το βράδυ για καληνύχτα. Και τι δεν είχαν γράψει! Για τα παιδικά τους χρόνια… Περιστατικά στο σχολείο… Καταστάσεις από παλαιότερες σχέσεις τους… Επαγγελματικά προβλήματα… Ο Αντώνης της είχε εμπιστευτεί ότι περνά τη χειρότερη περίοδο της ζωής του. Η σύζυγός του του ζήτησε να χωρίσουν έπειτα από 18 χρόνια γάμου και τρία παιδιά. Της εξήγησε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημά του ήταν ότι δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή του χωρίς την καθημερινή επαφή με τα παιδιά του. Ότι η κατάσταση της επικοινωνίας με τη σύζυγό του είναι σε επίπεδο βασικών, πρακτικών συνεννοήσεων και το κλίμα από ψυχρό ως πολικό. Έπειτα από εκείνες τις εκμυστηρεύσεις του, άρχισαν οι ανταλλαγές γραμμάτων με θέμα τη διαχείριση της σχέσης στο γάμο του. Η Νατάσσα τον συμβούλεψε, όσο πιο αντικειμενικά μπορούσε, και μερικές φορές τη διασκέδαζε να διαβάζει την αντρική σκέψη και τον τρόπο που ερμηνεύουν σημάδια που για τις γυναίκες είναι τόσο , μα τόσο προφανή!
Συχνά σκεφτόταν ότι η αλληλογραφία της με τον Αντώνη ήταν ύποπτη, αλλά η αξιοπρέπεια και το επίπεδο που κρατούσαν δεν της έδιναν αφορμές να ανησυχεί για κάτι. Αντίθετα, τον έβρισκε πολύ σοβαρό και ουσιαστικό στον λόγο του. Σύντομα απέκτησαν οικειότητα και μπορούσαν να ανταλλάσσουν πειράγματα και ευχάριστους αστεϊσμούς. Τις τελευταίες μέρες όμως, η Νατάσσα ψυχανεμιζόταν μια διάθεση φλερτ να πλανάται στον αέρα. Είχαν αρχίσει και οι πρώτοι υπαινιγμοί μιας ενδεχόμενης συνάντησής τους. Το έβρισκε λογικό με τόσα που είχαν πει, αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν το σκεφτόταν ακόμα πιο λογικά, αναρωτιόταν τι δουλειά είχε να σέρνεται σε καφέδες με έναν ημιχωρισμένο με τρία παιδιά.
Κοίταξε ξανά το υστερόγραφο και αποφάσισε να του απαντήσει, γράφοντάς του την αλήθεια της. Ήταν μια ευκαιρία να του εκφράσει έμμεσα και τη γνώμη της για τέτοιου είδους σχέσεις, έτσι ώστε, αν είχε κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού του, να το ξεχάσει! Ήπιε άλλη μια γουλιά καφέ και παραδέχτηκε πως έχει συνηθίσει την επαφή τους και πως αν ερχόταν το βράδυ χωρίς κανένα μήνυμά του στα εισερχόμενά της, σίγουρα θα ξαφνιαζόταν δυσάρεστα. Έχει γούστο… Τι την είχε βρει Χριστέ μου; Αυτό της έλειπε!
Σήκωσε τα μανίκια της φούξια πιτζάμας της και τοποθέτησε τα δάχτυλά της στο πληκτρολόγιο.
«Καλησπέρα Αντώνη μου,
Έχεις δίκιο. Δεν σου έχω πει τίποτα για την προσωπική μου ζωή. Η αλήθεια είναι πως αυτό που έχω, δεν το λες προσωπική ζωή. Είμαι σε φάση αγρανάπαυσης (γελάω αυτή τη στιγμή που σου γράφω κι ας μην είναι τόσο αστείο). Θα προσπαθήσω να σου γράψω για την –σχεδόν- προσωπική μου ζωή λοιπόν.
Ο σύζυγος μιας καλής μου φίλης έχει έναν φίλο που τον ξέρω κι αυτόν αρκετά χρόνια, σε επίπεδο παρέας. Δηλαδή τον έβλεπα σε διάφορες εξόδους που κάναμε όλη η παρέα μαζί. Ο φίλος του φίλου και πάει λέγοντας. Τα τελευταία 2 χρόνια έρχεται στο σπίτι της φίλης μου πολύ συχνά και έτσι γνωριστήκαμε επί της ουσίας. Είχαμε από την αρχή μια έντονη συμπάθεια και μια νοητική και ψυχική συγγένεια. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί για εκείνον κάτι πέρα από αυτό. Τον τελευταίο καιρό όμως, η χαρά μας να βρεθούμε στο σπίτι των φίλων μας ήταν μεγάλη. Η ανάγκη να απομονωθούμε και να μιλάμε οι δυο μας. Να βάζουμε τραγούδια ή να φέρουμε μια ταινία για να τη δούμε όλοι μαζί. Τώρα πια, φτάσαμε στο σημείο να ψάχνουμε αφορμές για να αγγίξουμε ο ένας τον άλλο. Να καθίσουμε δίπλα-δίπλα ή να δοκιμάσουμε αυτό που πίνουμε. Να μιλάμε με τραγούδια και βλέμματα, χωρίς να λέμε τίποτα. Φτάσαμε στο σημείο αναίτιων εκνευρισμών και παράξενων συμπεριφορών. Εκείνος δηλαδή. Έχει έναν εκνευρισμό (όχι εντελώς ορατό, αλλά τον καταλαβαίνω), επειδή όταν βρισκόμαστε , μερικές φορές με τη φίλη μου δεν καθόμαστε μαζί τους. Βρισκόμαστε για ώρες στο ίδιο σπίτι και μπορεί να βρεθούμε μόνο 20 λεπτά. Τον καταλαβαίνω γιατί κι εγώ νιώθω το ίδιο. Μιλάω με τη φίλη μου και έχω το νου μου σε εκείνον. Προχθές η φίλη μου με ρώτησε αν έχω παρατηρήσει κάτι περίεργο στην συμπεριφορά του και μου εξέφρασε την άποψη ότι μάλλον του αρέσω πολύ (για να είμαι ειλικρινής, αυτό που μου είπε ήταν : «σε γουστάρει» ). Όπως κατάλαβες, ούτε στη φίλη μου δεν είχα τολμήσει να το ξεστομίσω. Ο λόγος είναι απλός. Είναι παντρεμένος και έχει δυο παιδιά, 8 και 12 χρονών. Είναι αυτό που λένε, που πας, Καραμήτρο; Ξέρω ότι έχει σοβαρά προβλήματα στον γάμο του και ότι τον τελευταίο χρόνο σέρνεται αργά, αλλά σταθερά, προς το διαζύγιο (το ξέρω από τρίτους, όχι από τον ίδιο), αλλά εμένα δεν μου λέει τίποτα αυτό. Ίσως να είναι και χειρότερα. Δεν θα ήθελα να είμαι μέρος του Γολγοθά που έχει μπροστά του. Το καλό είναι ότι δεν έχω γνωρίσει ποτέ τη γυναίκα του ή τα παιδιά του. Νομίζω πως, αν είχε συμβεί αυτό, ποτέ δεν θα είχα αφήσει τον εαυτό μου να νιώσει έτσι. Από την άλλη, ας μη λέω μεγάλες κουβέντες.
Δυστυχώς, η παρέα του με κάνει να νιώθω χαρούμενη. Το να μιλάω μαζί του είναι όαση. Το ξέρουμε και οι δύο πολύ καλά. Η επικοινωνία μας είναι από εκείνες τις σπάνιες που γίνονται και με τα μάτια. Προχθές καθόμασταν στον καναπέ ο ένας δίπλα στον άλλο, σαν τίποτα παιδάκια του σχολείου, και βαριόμασταν απίστευτα την κουβέντα που είχαν οι υπόλοιποι. Έβγαλε το κινητό του και μπήκε στο youtube. Μου ζήτησε να του διαλέξω ένα τραγούδι και του διάλεξα το simply falling της Lyeoka. Μου απάντησε με rolling in the deep – Adele και ο παλιμπαιδισμός καλά κρατεί. Ούτε στο γυμνάσιο δεν είχα ζήσει τέτοια σκηνικά (γελάω πολύ, αν και τα πράγματα είναι παραπάνω από σοβαρά). Λυπάμαι για εκείνον, γιατί μοιάζει σαν το λιοντάρι στο κλουβί. Αρχίζει να μην το ελέγχει. Από την πλευρά μου, για να σου είμαι ειλικρινής, δεν θα ήθελα να αλλάξει κάτι. Προτιμώ αυτό το γλυκό παιχνίδι από μια κατάσταση αδιέξοδη ή ψυχοφθόρα. Δεν ξέρω τι θα κάνω ή που θα βγει. Απλώς το ζω.
Ορίστε! Σου ξεφούρνισα τα δικά μου, αντίθετα από σένα που πάντα αποφεύγεις τις λεπτομέρειες της ζωής σου και με έχεις πεθάνει στις γενικότητες. Ή είμαστε φίλοι ή δεν είμαστε.
Καλό απόγευμα φίλε μου»
Πάτησε την αποστολή και το ηλεκτρονικό της γράμμα πήρε τον δρόμο του. Όπως συμβαίνει συνήθως, είχε ήδη μετανιώσει για τα μισά από όσα είχε γράψει. Είχε μια διαίσθηση πως, ενώ η επαφή της με τον Αντώνη ήταν εντελώς φιλική, κάτι στο γράμμα της θα τον έκανε να νιώσει άσχημα. Το χειρότερο ήταν ότι στο βάθος ευχόταν να της απαντήσει λίγο πειραγμένα. Τα ροζ προβατάκια, πάνω στο φούξια μανίκι της πιτζάμας της, ήταν σαν να της έλεγαν όλα μαζί : «Πού βόσκεις; Έχεις ήδη μπλέξει! Αυτά που κορόιδευες δηλαδή…»
Βγήκε από το mail box της, αναστενάζοντας για άλλη μια φορά με την κατάστασή της, και σηκώθηκε από την καρέκλα της, με σκοπό να ανάψει θερμοσίφωνο. Οι σκέψεις εξακολουθούσαν. Μήπως δεν έπρεπε να γράψει εκείνο το «σε γουστάρει»; Αν της το είχε γράψει εκείνος, πώς θα ένιωθε; Θα της την έσπαγε πολύ, παραδέχτηκε. Μήπως δεν έπρεπε; Τι γουρούνα που ήταν ώρες-ώρες…
Το επόμενο πρωί ξημέρωσε Σάββατο. Σηκώθηκε από το κρεβάτι, πάτησε το on στον υπολογιστή της και πήγε στην κουζίνα να φτιάξει καφέ. Επέστρεψε στο γραφείο της και μπήκε στο mail box της. Τι χαρά! Είχε μήνυμά του στα εισερχόμενά της. Το άνοιξε χωρίς καθυστερήσεις.
«Καλημέρα Νατάσσα,
Δεν ξέρω ποιες είναι οι λεπτομέρειες που δεν σου γράφω, αλλά θα προσπαθήσω να σου δώσω μια εικόνα της πρόσφατης ζωής μου περιγράφοντας ένα Σ/Κ (αν και γνωρίζω ότι μπορεί να είναι ακατάλληλο για μέλλουσες συζύγους που θα ήθελαν παιδιά).
Παρασκευή, η πιο ωραία μέρα της εβδομάδας ( κάθε Παρασκευή κάνεις αυτή τη χαζή σκέψη, αλλά ξέρεις, εκ των προτέρων, ότι είναι ψέμα).
1. Στη δουλειά η ώρα να αποχωρήσω πλησιάζει. Ξαφνικά η γενική διεύθυνση θυμάται κάποιο θέμα να σε ρωτήσει ( + 1,5 hour delay from the expected depart time).
2. Τηλέφωνο από τη μητέρα μου για το πού είμαι και, στη συνέχεια, τηλεφωνεί και η σύζυγος (ενώ δεν θυμάμαι να μου έχει πει τίποτα την προηγούμενη) και μου υπενθυμίζει ότι θα αργήσει λίγο και ότι πρέπει να φροντίσω να φάνε κάτι τα παιδιά.
3. Τρέχω γρήγορα στους γονείς μου, γιατί έχω αργήσει για να πάρω τα παιδιά (είναι εκεί από το μεσημέρι για να φάνε και να διαβάσουν).
4. Στο σπίτι των γονιών μου, οι δικοί μου επιμένουν και μου αναφέρουν στα γρήγορα 5-6 θέματα προς επίλυση, ευτυχώς κανένα που να χρήζει ανάγκης περαιτέρω επεξεργασίας. Τα περισσότερα τα διαγράφω από τη μνήμη μου στα επόμενα 2 λεπτά. Έτσι κι αλλιώς, η πιθανότητα είναι οι δικοί μου αύριο να τα έχουν ξεχάσει, λόγω την σχετικής άνοιας ή να μην θυμούνται τι μου έχουν πει. Με τον πατέρα μου ανταλλάσω απλώς μια γρήγορη κουβέντα (κυρίως πολιτικής ενημέρωσης ή με κάποιο άλλο – σοβαρό θέμα πάντως ). Στη διάρκεια του briefing, ο σκύλος βρίσκει την ευκαιρία και μπαίνει μέσα στο σπίτι να παίξει με τα παιδιά, με λασπωμένα πόδια.
5. Επιστρέφουμε σπίτι μας, αφήνοντας τον γιο μου στο κολυμβητήριο (έχει ευτυχώς αρκετά αργά προπόνηση).
6. Με το που φτάνουμε σπίτι έρχεται μια πάρα πολύ ωραία ανακοίνωση ότι η μικρή έχει ξεχάσει τα βιβλία της στους γονείς μου (επανάληψη των κινήσεων 3 και 4).
7. Η ώρα του φαγητού (εκεί βοηθά λίγο και η μεγάλη κόρη). Ω! Τι πρωτότυπο! Κατεψυγμένη Pizza (η κυρία που καθαρίζει το σπίτι τις Παρασκευές δεν μαγειρεύει, γιατί είμαστε πιο χαλαροί).
8. Τώρα είναι η σειρά μου να επικοινωνήσω με τα παιδιά. Τους ρωτώ για την ημέρα τους, για τους φίλους τους, τα μαθήματα κλπ. Δεν λαμβάνω πάντα τις ανάλογες απαντήσεις. Κάποιες φορές περιγραφή 7 ωρών σχολείου εκφράζεται με μια μόνο λέξη: «Καλά». Υπάρχει όμως πλήρης αναλυτική ενημέρωση για το παιχνίδι που παίζει η μικρή (αφορά αρχαίες πόλεις που αγοράζεις στρατό και επιτίθεσαι σε άλλες πόλεις κλπ… ), σε τι κατάσταση βρίσκεται, ποιες συμμαχίες έχει και όλα τα σχετικά. Το θέμα δεν έχει σημασία τις περισσότερες φορές, αλλά, όταν είμαι ακροατής και τα παιδιά μου ξετυλίγουν τις σκέψεις τους, ποτέ δεν τα διακόπτω και πάντα μαθαίνω τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Είναι βασικά η ώρα ανταμοιβής του μπαμπά.
9. Προσπαθώ να ακούσω λίγο από την μέση τις ειδήσεις από τον ΣΚΑΪ στην τηλεόραση, αλλά ξαφνικά, λόγω πλειοψηφίας παρευρισκομένων, το κανάλι αλλάζει δικτατορικά στο Nickelodeon . . .
10. Είναι η ώρα να πάρω τον γιο μου από το κολυμβητήριο . Ως εκ θαύματος τηλεφωνεί η σύζυγος και με ενημερώνει ότι προλαβαίνει να τον πάρει αυτή από τον σύλλογο. Διπλή ευχαρίστηση, ευτυχώς σήμερα δεν άργησε τόσο σκέπτομαι (χωρίς βέβαια ποτέ να έχω την ενημέρωση για το περιεχόμενο της καθυστέρησής της).
11. Η σύζυγος και ο γιος επιστρέφουν. Υπάρχει ένα τυπικό καλωσόρισμα και μια ησυχία στις επόμενες κινήσεις.
12. Τώρα έχω την ώρα για λίγο relax. Κάθομαι στο γραφείο και ανοίγω τον υπολογιστή. Παρομοίως και η σύζυγος καταπιάνεται με δικές της ασχολίες (διαθέτει επίσης ένα laptop). Η διαρρύθμιση του σπιτιού επιτρέπει την αποξένωση καθόσον είναι μεζονέτα. Εγώ ξεκουράζομαι στο play room, το οποίο είναι σε διαφορετικό επίπεδο από το σαλόνι και το υπνοδωμάτιο.
13. Πριν πάνε τα παιδιά για ύπνο υπάρχει μια σύντομη οικογενειακή συνάθροιση στο ενδιάμεσο επίπεδο του living room για καληνύχτα και ένα τελευταίο briefing από όλους προς όλους.
14 Πάνε για ύπνο όλοι, εκτός από εμένα.
15. Βλέπω τα emails μου γρήγορα και στη συνέχεια – είναι ήδη αργά – βάζω λίγο να δω ειδήσεις (εφόσον δεν μου το επέτρεψαν προηγουμένως) από το internet. Διαβάζω το e- mail σου. Είναι η στιγμή της απιστίας μου απέναντι σε όλη την οικογένεια. Η διπλή ζωή μου.
16 Η ώρα περνά και όταν φτάνει η στιγμή να ανοίξω το pdf που ήθελα να διαβάσω για την δουλειά μου, η κούραση της ημέρας πέφτει βαριά στο μυαλό και το σώμα μου. Τουλάχιστον αύριο είναι Σάββατο σκέπτομαι και τελικά αποχωρώ από τη θέση του υπολογιστή.
17. 7:15 Με μόνο 5,5 ώρες ύπνου με ξυπνούν με στρατιωτικό τρόπο. Ο γιος μου έχει αγώνα στο Μαρούσι με την τοπική ομάδα και 9:00 πρέπει να βρισκόμαστε εκεί. Δεν θυμόμουν το πρόγραμμα, παρόλο που μου είχε ανακοινωθεί από την προηγούμενη εβδομάδα.
18. Ο αγώνας του μικρού (κερδίζει – χάνει) είναι πάντα κενός περιεχομένου από πλευράς ενδιαφέροντος για εμένα. Πολλές φορές ντρέπομαι τους άλλους γονείς, διότι τις περισσότερες φορές διαβάζω εφημερίδα ή κάποιες φορές είμαι γραφικός κουβαλώντας το tablet …
19. Επιστροφή στο σπίτι. Αμέσως τηλέφωνο. Οι γονείς μου τελικά δεν έχουν τόσο προχωρημένη άνοια και θυμούνται όλα τα χθεσινά θέματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθώ, τα οποία και επαναλαμβάνουν. (π.χ. Πρέπει να πάω τον σκύλο στον γιατρό).
20. Μεσημέρι τρώω στους γονείς μου και κάθομαι μέχρι αργά το απόγευμα μαζί τους. Ένας φίλος με παίρνει τηλέφωνο για το βράδυ. Χαίρομαι προς στιγμήν, αλλά λογαριάζω χωρίς τον ξενοδόχο. Σε λίγο με παίρνει και η κόρη, η οποία έχει να βγει και εγώ, φυσικά, θα πρέπει να την πάω και να την φέρω στο σπίτι. Πάλι υπηρεσία.
21. Το βράδυ στο σπίτι μου (πριν φύγω με την κόρη) έχουμε μια μίνι συνάντηση με τη σύζυγο για αλληλοενημέρωση κυρίως οικονομικών υποχρεώσεων και θέματα που άπτονται των παιδιών (επίσκεψη στο σχολείο, στο φροντιστήριο κλπ). Τουλάχιστον, πίνουμε μαζί ένα τσάι και, ταυτόχρονα, προγραμματίζουμε τις κινήσεις/υποχρεώσεις της επόμενης εβδομάδας. Όχι κάτι διαφορετικό από ένα επαγγελματικό meeting, αλλά με τσάι και κουλουράκια.
22. Επιστροφή το βράδυ με την κόρη, ευτυχώς όχι πολύ αργά, αλλά τότε μαθαίνω ότι η μικρή έχει πυρετό . Το Ponstan έχει τελειώσει, οπότε η αναζήτηση φαρμακείου είναι επιτακτική ανάγκη.
23. Είναι πια 12:40. Σήμερα ήταν μια καλή μέρα (όχι περίεργες συζητήσεις με τη σύζυγο) και ταυτόχρονα εκμεταλλεύτηκα και την έξοδο με την κόρη για να δω έναν φίλο για 1,5 ώρα. Είμαι όμως αρκετά κουρασμένος. Ανοίγω τον υπολογιστή και μπαίνω στο mail box μου. Είμαι περίεργος να διαβάσω τι έχει απαντήσει η νέα μου φίλη. (Υπάρχει ξανά το αίσθημα της απιστίας, δυστυχώς αυτό δεν το συνηθίζω τόσο εύκολα) Ξανά μια μεγάλη, ζουμερή απάντηση και ένα link με ένα μουσικό κομμάτι. Πολύ ευγενικό εκ μέρους της.
24. Σήμερα είναι Κυριακή. Τουλάχιστον κοιμήθηκα καλά. Προσπαθώ να οργανώσω λίγο το σπίτι, κάνοντας δουλειές, το ίδιο και η σύζυγος. Όσο για τα παιδιά, αυτά πρέπει να διαβάσουν. Έχω μαθηματικά με την κόρη μου, ενώ ο γιος στις 14:00 έχει αγώνα.
25. Γυρίζοντας στο σπίτι το απόγευμα, η σύζυγος έχει έξοδο. Ανακοινώνει όμως την ώρα επιστροφής και γενικότερα την περιοχή που θα βρίσκεται. Τίποτα άλλο.
26. Κάθομαι και δουλεύω /διαβάζω λίγο, ανακοινώνοντας ταυτόχρονα το δικαίωμα του μπαμπά να μη δει nickelodeon, αλλά κάτι της αρεσκείας του. Τα παιδιά συμφωνούν (θα πρέπει να πάνε και νωρίς για ύπνο εφόσον έχουν αύριο σχολείο).
27. Ο παραπάνω κανόνας αχρηστεύεται. Τα παιδιά διαλέγουν ένα απαράδεκτο έργο από το video club, οπότε και πάλι εγώ περιορίζομαι πίσω από το γραφείο μου.
28. Επικοινωνώ τηλεφωνικά με την αδελφή μου, όπου μαθαίνω άσχημα νέα της υγείας της. Ρωτώ τι γνώση έχουν οι γονείς μας πάνω στο θέμα. Εν τω μεταξύ η εμετική κωμωδία που έχουν διαλέξει να δουν τα παιδιά με εκνευρίζει αφάνταστα και τους ζητώ να χαμηλώσουν την ένταση του ήχου.
29. Αργά το βράδυ (μέσα στην υποσχόμενη ώρα) επιστρέφει και η σύζυγος. Επίσης μηδέν επικοινωνία… Πάει για ύπνο, αφού με καληνυχτίσει τυπικά.
30. Μόνος πια, μπαίνω ξανά στο mail box μου. Η καθημερινή απιστία μου. Δεν έχω μηνύματα. Να τολμήσω να στείλω εγώ κάποιο; Για να αρχίσει τι;
Είμαι μόνος. Αυτό που φοβάμαι είναι ότι τελικά και εμένα κάποια “με γουστάρει” . . . η μοναξιά.
Τέλος εβδομάδας.
Καληνύχτα Νατάσσα»
Η Νατάσσα, έμεινε να κοιτάζει την οθόνη, δαγκώνοντας νευρικά το κάτω χείλος της. Τελικά είχε δίκιο. Δεν έπρεπε να του γράψει εκείνο το «σε γουστάρει». Άλλωστε, με όλα τα «σε γουστάρει, τον γουστάρω, με γουστάρει» του κόσμου, ήταν τόσο μόνη όσο και εκείνος. Όσο τα εκατομμύρια ανθρώπων πάνω στον πλανήτη, που τα sos της μοναξιάς τους ταξιδεύουν τα χιλιάδες χιλιόμετρα των οπτικών ινών που δικτυώνουν την επικοινωνιακή μας απομόνωση. Δεν ήξερε τι θα του έγραφε , αλλά ήξερε πώς θα ξεκινούσε.
«Καλημέρα Αντώνη,
Δεν είναι ντροπή να νιώθεις μόνος…»
ΤΕΛΟΣ
