10,9,8,7,6,5,4,3,2,1…
γράφει ο Γιώργος Μπίλιος
Όταν πριν από 1 μήνα περίπου κυκλοφόρησε το Lazarus σκέφτηκα ότι ή ο Bowie και πάλι είναι μπροστά από την εποχή του, αγγίζει τον θάνατο με έναν ιδιαίτερο τρόπο ή θέλει κάτι να μας πει. Ενδόμυχα πίστευα ότι δεν ήταν η δεύτερη εκδοχή. Δυστυχώς διαψεύστηκα.
Όλο το τελευταίο διάστημα ένα κύμα μουσικής αλλά και συναισθηματικής ταύτισης, γεμάτο από στιγμές Bowie κυριάρχησαν στην καθημερινότητά μου. Το Lazarus έπαιζε μία φορά την ημέρα – τουλάχιστον – μαζί με άλλα παλιά και αγαπημένα του τραγούδια. Ώσπου ήρθε το ταξίδι στο Βερολίνο για να απογειώσει όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Την δεύτερη μέρα της διαμονής μου (08/01, ημέρα γενεθλίων του David) επισκέφτηκα μια εξαιρετική έκθεση φωτογραφίας του Anton Corbjin και αίσθηση μου έκανε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του που απεικονιζόταν σαν τον Χριστό την ημέρα της Ανάστασης. Συμβολισμός θα πει κάποιος που τώρα ξέρει τι συνέβη.
Την επόμενη μέρα βρίσκομαι σε ένα υπέροχο δισκάδικο, όπου τη βιτρίνα του κοσμούσε το νέο album του, Blackstar. Η χαρά μου ήταν ιδιαίτερα μεγάλη όταν απέκτησα το συλλεκτικό του βινύλιο. Παρεμπιπτόντως η περίοδος που ο Bowie έμεινε στο Βερολίνο ήταν μια ιδιαίτερα παραγωγική για κείνον με 3 δίσκους εκ των οποίων το Heroes έμελλε να γίνει παγκόσμια επιτυχία, μιλώντας για ένα ζευγάρι που προσπαθεί να αψηφήσει το τείχος και να βρει την ελευθερία του. Αυτή την ελευθερία σε όποια επιλογή, που πάντα ο Bowie υποστήριζε, με αμφίσημα μηνύματα και καυστικό τρόπο. Στην ιστορία έχει μείνει επίσης η συναυλία στο Δυτικό – τότε – Βερολίνο, όπου χιλιάδες Ανατολικογερμανοί είχαν φτάσει κοντά στα όρια του τείχους για να ακούσουν τη συναυλία, που για ευνόητους λόγους είχε στηθεί κοντά σ’ αυτό και ξεκίνησε με το Heroes…
Την επόμενη μέρα γύρισα στην Ελλάδα και η πρώτη είδηση ήταν αυτή της απώλειας αυτού του μεγάλου καλλιτέχνη. Όχι μόνο για τη μουσική του παρακαταθήκη, αλλά και του πάντα ιδιαίτερου τρόπου που αντιμετώπιζε την καθημερινότητα, τη ζωή αλλά και τον θάνατο. Με στιλ και ανατροπές. Έξω από φόρμες και κανόνες. Στεγανά και προκαταλήψεις.
Το βίντεο του Lazarus το είδα αφού επέστρεψα. Είναι μάθημα για το πώς ακόμα κι ο θάνατος μπορεί να αποκτήσει καλλιτεχνική υπόσταση. Όλα ήταν τόσο μελετημένα. Ήξερε ότι φεύγει και το έκανε με τον τρόπο που πάντα έκανε. Απροσδόκητα και με άποψη. Ανθρώπινα. Εξωγήινα.
Ευχαριστούμε για την ευγενική παραχώρηση της φωτογραφίας την Joanna Foteinopoulou που βρέθηκε στην έκθεση του φωτογράφου Anton Corbjin στην C/O Berlin και αποτύπωσε το έργο με εικονιζόμενο τον David Bowie από την έκθεση.
