Όταν το μωρό σου αρρωσταίνει πρώτη φορά με υψηλό πυρετό, χάνεις τον κόσμο. Όταν το βγάζεις από το μπάνιο και σπαρταράει σαν το ψάρι, επειδή ο πυρετός ανεβαίνει το Έβερεστ, σε κόβει κρύος ιδρώτας, λες κι εσύ με τον δικό σου ιδρώτα θα τον ρίξεις στα Τάρταρα… Όταν το μωρό με μαύρους κύκλους ψήνεται σε πλήρη ακινησία πάνω στον καναπέ και σε ρωτάει «μαμά, κουνιόμαστε;» ή δεν μπορεί να κρατήσει το κεφάλι του όρθιο και τα μάτια του ανοιχτά, τότε θες να κλάψεις πολύ.
Και όταν όλα αυτά συμβαίνουν και οι οδηγίες από τον γιατρό σου είναι, και καλά κάνει, όχι αντιπυρετικό πριν από το 39,5, έτσι ώστε να κάνει ο πυρετός τον κύκλο του και τη «δουλειά» του, έχεις ένα άγχος απερίγραπτο. Και αναρωτιέμαι γιατί τόσο άγχος; Γιατί τόση αγωνία; Μα γιατί έχω την απόλυτη ευθύνη ενός ανθρώπου, που δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις για τέτοια θέματα! Γιατί θυμάμαι από μικρή να λένε ιστορίες για το τι έπαθαν παιδάκια -που ποτέ δεν γνώρισα- από έναν υψηλό πυρετό. Και, τελικά, δεν έχει να κάνει με το πού θα κοιμηθεί, τι θα φάει, πόσο και πού θα παίξει, αλλά με το ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙ!
Μέσα σε όλα αυτά, φυσικά, έχει και ο καθένας την άποψή του! Τι; Ομοιοπαθητικά; Είσαι τρελλή; Τι; 39 και δεν έχεις δώσει τίποτα ακόμη; Δεν το λυπάσαι το παιδί; Εκεί είναι που τα παίζω. Γιατί δεν είμαι και θεός! Αντί να κρίνουμε τον άλλον στα δύσκολά του, καλύτερα θα ήταν να του δίναμε βοήθεια. Να του συμπαρασταθούμε. Ακόμα και με ένα τηλέφωνο, με ένα γλυκό λόγο συμπαράστασης, με tips και γιατροσόφια της γιαγιάς, με ένα πρόχειρο φαγητό, με μια επίσκεψη αστραπή.
Είναι μεγάλη, βαριά η ευθύνη μέχρι να μεγαλώσει το παιδί σου και να καταπίνει όσα χάπια και σιρόπια θέλει για να γίνει καλά. Τότε, δικαίωμά του. Μέχρι τότε όμως εγώ δε μπορώ να το κάνω έτσι! Μέχρι τότε θα προσπαθώ να κάνω το καλύτερο για εκείνο και ας μην κοιμάμαι τα βράδια από το άγχος και την αγωνία…Φιλώ σας!Β.
