Ωχ, αύριο είναι Δευτέρα… Mέχρι να έρθει η Παρασκευή… Tι μέρα είναι σήμερα; ΣΚ επιτέλους!
Του Γιώργου Αλεξανδράκη
Και κάπως έτσι εκφράσεις που επαναλαμβάνονται καθημερινά από όλους μας ή από μερικούς από εμάς– τουλάχιστον για μένα είχε καταντήσει ψωμοτύρι, ήθελα το ΣΚ ως ιδέα, αφού η δουλειά δεν σταματούσε ποτέ, αλλά είχα τη δυνατότητα να δω περισσότερους φίλους, μιας και υπήρχε συντονισμός και ελεύθερο ωράριο.
Αυτό πριν συμβεί το αναπάντεχο, αυτό που δεν μπορείς να το σταματήσεις.Όσο και να κρατάς την πόρτα κλειστή από τον φόβο, αυτή βρίσκει τον τρόπο να τρυπώσει και αν δεν είναι αυτή η λέξη, ίσως είναι κάποια άλλη.
Ώσπου χτύπησε την πόρτα, όχι τη δική μου άμεσα, άλλα έμμεσα, της ασθένειας που όλοι φοβούνται…Μπορώ να σου πω και εγώ την φοβάμαι τη λέξη, αλλά μου φεύγει πια μακρυά από το μυαλό, γιατί υπάρχει μέσα στην οικογένεια. Καρκίνος, λοιπόν, η λέξη και τρέμουμε όλοι εμείς που είμαστε, προς το παρόν, υγιείς.
Δεν είναι η ίδια η ασθένεια, αλλά η όλη διαδικασία…Ο πόνος, η ελπίδα, το κουράγιο, τα ψέμματα, όλα αυτά μαζί ανακατεμένα και δεν ξέρεις πώς να λειτουργήσεις. Απόψεις πολλές και διαφορετικές για την αντιμετώπιση και ψυχολογική στήριξη, που όμως δεν έχουν και καμία ουσία για τον ασθενή, γιατί του φαίνονται όλα ψέμματα.
Οι γύρω αισθανόμαστε χαμένοι και, τελικά, παίρνουμε κουράγιο από αυτούς που το βιώνουν, που βιώνουν τους πόνους της θεραπείας, γιατί θεραπεία έπρεπε να λέγεται όχι με την πραγματική λέξη που τόσα ΜΜΕ έχουν δημιουργήσει τον φόβο και που έχουν κάνει τους ανθρώπους να χάνουν την ελπίδα τους, γιατί φαντάζει τεράστιο και, όχι ότι δεν είναι τεράστιο, είναι, γιατί φαντάσου στην απλή γρίπη και νιώθεις εξουθενωμένος, όταν όλα αυτά τα φάρμακα μπουν στον οργανισμό σου σε καταβάλλουν και νιώθεις εξαντλημένος, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα και μπορεί να μην αισθάνεσαι κάτι, αλλά, μετά τη θεραπεία, αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα…Εσωτερικά δεν γνωρίζω, εικόνες σου μεταφέρω, αυτές που βιώνω τον τελευταίο χρόνο και από απόσταση.
Εικόνες που εκείνες γελούν και θα σου χαμογελούν και άλλοτε θα δακρύζουν, φωνάζουν και αισθάνεσαι ανήμπορος. Λευκές ποδιές έχουν γίνει εφιάλτες στα όνειρά μου, πηγαιονέρχονται, και πολλές φωνές. Φωνάζω και εγώ στον ύπνο μου, στον ξύπνιο μου πάλι προσπαθώ να χαλαρώσω, να εντάξω τα μικροπροβλήματα της καθημερινότητας και να γκρινιάξω με αυτά.Είναι τόσο μικρά αυτά τα προβλήματα, ενώ ο χρόνος χάνεται μέσα στα νοσοκομεία, ένας χαμένος χρόνος.
Οι συζητήσεις γυρίζουν γύρω από τον καρκίνο, εκείνον που υπάρχει η πιθανότητα να θεραπευτεί και εκείνον που όχι…Τους σταματώ και τους λέω, δεν θέλω να γνωρίζω, αν μου συμβεί, τι κουράγιο θα μου δώσετε; Θα θυμάμαι για ποιους μου είχατε πει ότι δεν… Και δεν θέλω να ξέρω… Θέλω να πολεμήσω, όχι να εγκαταλείψω. Αλλά αυτά είναι μόνο θεωρίες. Κανείς δεν γνωρίζει τη δύναμή του, το μέσα του και τι θα πολεμήσει.
Εκεί που ο φόβος σε κυριεύει, διαπιστώνεις ότι πολλοί τον πολεμούν με χιούμορ, με δύναμη και αγωνίζονται για να ζήσουν, μία ακόμη μέρα, ευτυχισμένοι. Αν σου κατέγραφα τα πόσα χαμόγελα συνάντησα μέσα στον Άγιο Σάββα, θα σου έλεγα ότι ήταν πολλά περισσότερα από όσα συναντώ στο μετρό, στο λεωφορείο, στον δρόμο, στη δουλειά. Πραγματικά χαμόγελα. Αλλάζω, άλλαξε και εσύ…
Ίσως τώρα να αναρωτιέσαι γιατί ο τίτλος δεν έχει καμία σχέση με το περιεχόμενο, όπως όμως διαπιστώνεις, ποτέ δεν βασιστήκαμε σε βαρύγδουπους τίτλους για μερικά κλικ, αν και πολλοί ήταν εκείνοι που μας το είχαν προτείνει, όμως το σημαντικότερο είναι να το διαβάσει αυτός που θα το επιλέξει όχι επειδή θα του κινήσει το ενδιαφέρον ένας απλός τίτλος. Η επιλογή είναι του καθενός τόσο για να πατήσει το σχετικό λινκ, να το φιλτράρει να το διαβάσει. Όπως πρέπει να πράξει και στη ζωή του να έχει την επιλογή. Αν και ο τίτλος του συγκεκριμένου editorial έχει συνάφεια μέσα στο μυαλό μου, γιατί κάθε Δευτέρα πριν από έναν χρόνο (τώρα πια δεν υπάρχει συγκεκριμένη μέρα, μπορεί να είναι η οποιαδήποτε μέρα) σηκωνόμασταν χαρούμενοι για να πάμε στη θεραπεία, χαρούμενοι που θα γλιτώναμε, χαρούμενοι όλοι, ψεύτικα ή μη, για να μην καταλάβουμε πόσο σοβαρό είναι, χαρούμενοι γιατί η ψυχολογία είναι σημαντική. Το «Ωχ, Δευτέρα», γιατί έχουμε δουλειά έπειτα από ένα ΣΚ νοητής ξεκούρασης, ακόμη και από συνήθεια το λέγαμε και όταν δεν είχαμε και ψάχναμε από την αρχή της εβδομάδας πότε θα έρθει το ΣΚ, αναίτια και χωρίς λόγο κατάντησε να μη σκεφτόμαστε τι μέρα είναι, χάσαμε τον χρόνο, αλλά και κερδίσαμε τον χρόνο με τον άνθρωπό μας, αργά ή νωρίς δεν έχει καμία σημασία... Ποτέ δεν είναι αργά..Αν πάλι πεις, ΩΧ, αύριο είναι Δευτέρα, σκέψου και χαμογέλασε και εσύ και πες θα είναι μία υπέροχη μέρα και μην αφήσεις τον χρόνο να φύγει. Όλα στο μυαλό είναι…
Σκοπός μου δεν είναι να σου δημιουργήσω τύψεις, αλλά να σε κάνω, μέσα από απλοϊκές σκέψεις, να μπορέσεις να ζήσεις όπως πραγματικά σου αξίζει. Το γράφω για να το διαβάζω και εγώ, μπας και καταλάβω να ζήσω ουσιαστικά χωρίς άγχος από ανόητους παράγοντες. Δεν θα το αφιερώσω σε αυτούς που βιώνουν τον καρκίνο, δεν έχουν ανάγκη από αφιερώσεις, αλλά σε όλους εκείνους που τα μη ουσιώδη έχουν γίνει τρόπος ζωής.
