από τη Βάλια Πάτσιου
Στη ζωή που κάνεις με ένα παιδί έρχεται πάντα μια στιγμή εκεί που κυλούν όλα ομαλά, εκεί που όλα μοιάζουν να έχουν πάρει έναν δρόμο, εκεί που πας να βαρεθείς από την τρελή ρουτίνα… τσουπ, κάτι αλλάζει, κάτι γίνεται και ξανά ανηφόρες τραβάς! Γιατί η αλλαγή πίστας είναι πολύ ζόρικη, ειδικά στην αρχή.
Κάπως έτσι είναι και το κόψιμο της πάνας. Εκεί που πια το έχεις πάρει απόφαση ότι θα πλένεις και θα αλλάζεις το μωρό σου εφ’ όρου ζωής, έρχεται η στιγμή που είτε στο λέει κάποιος (μια φίλη, η παιδίατρος, ο ψυχολόγος, η μάνα σου, η νηπιαγωγός, όλοι γενικώς) είτε καβαλάει τη λεκάνη μια μέρα και τα κάνει μόνο του. Εκεί λες “είναι πια καιρός”. Και κάνεις την κίνηση ματ και βγάζεις την πάνα. Πράγμα που δεν επιτρέπεται να μετανιώσεις φυσικά. Πρέπει να είσαι αποφασιστική και κάθετη.
Έλα όμως που το παιδάκι σου από την πρώτη μέρα της ζωής του άλλα έχει μάθει. Παρόλο που μπορεί να σε έχει δει δεκάδες φορές και να έχει ενδιαφερθεί για τις δικές σου λειτουργίες, καθόλου δεν το ενδιαφέρουν τελικά οι δικές του σε σχέση με αυτό το κάθισμα με την τρύπα στη μέση. Αυτό έχει μάθει να τα αμολάει παντού χωρίς να έχει δεύτερες σκέψεις. Οπότε η διαδικασία ξεκινάει με πιπί και κακά παντού. Και εσένα να κατηγορείς τον εαυτό σου ότι βιάστηκε και ότι έχεις βάλει το παιδί σε μια άκυρη και άκαιρη διαδικασία. Εκεί αρχίζει και πελαγώνεις. Αρχίζεις τα τηλέφωνα. Σερφάρεις στο ίντερνετ. Παίρνεις την παιδίατρο. Παρακαλάς τη μάνα σου να θυμηθεί. Ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος;;;
Υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί. Κανένας λάθος, κανένας σούπερ σωστός. Διαλέγεις έναν που να ταιριάζει στο παιδί σου και σε εσένα. Τί έκανα εγώ θα σας το πω την επόμενη φορά. Και ελπίζω ότι τα μόνα τσίσα και κακά που θα βρίσκω να είναι σε ένα και μόνο μαγικό και αγαπημένο μέρος…τη λεκάνη! Φιλώ σας! Β
