Η «αισιόδοξή» μας, μάς άφησε κάπου εκεί στον κήπο του Ζαππείου και χρειάζεται πια λίγο χρόνο για να αποφασίσει πώς θα συνεχίσει τη ζωή της, που μαστίζεται από ατυχείς- για το τρίτο μάτι- συμπτώσεις. Δεν είναι όμως η μόνη αισιόδοξη σε ολόκληρη την πόλη! Υπάρχουν πολλοί πολλοί ακόμα που επιλέγουν να βλέπουν τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Γιατί μεταξύ μας τώρα… Όλα έχουν μια θετική πλευρά, αρκεί να θες να τη δεις! Ας δούμε, λοιπόν, πώς τη βλέπουν κάποιοι φίλοι που ζουν ανάμεσά μας μήπως καταφέρουμε να παραδειγματιστούμε από αυτούς! Καλή μας άνοιξη! (γενικότερα….)
Ξημερώνει μέρα που έρχεται από νύχτα πανσελήνου, ανοίγω τα μάτια μου και νιώθω πανευτυχής καθώς αντικρίζω τα- κλειστά ακόμα- βλέφαρα της αγαπημένης μου! Χαζεύω την αγγελική μορφή της και σκέφτομαι ότι είναι όμορφη, γλυκιά, τρυφερή, ερωτική, μοναδική κι ότι δεν είναι πια δική μου, καθώς αποφάσισε να με χωρίσει μήνες πριν! Γεγονός που δεν μου είχε προκαλέσει κάποιο ιδιαίτερα αρνητικό συναίσθημα.
Όχι τόσο έντονο τουλάχιστον που να μην μπορεί να καλυφθεί από το αίσθημα του θαυμασμού απέναντι στην αγαπημένη μου, που δεν επαναπαύτηκε στην υπέροχη σχέση που είχαμε, αντίθετα, ήθελε να συνεχίσει την ερωτική της αναζήτηση και να διεκδικήσει ό,τι καλύτερο για τον εαυτό της! Έπειτα από εμένα λοιπόν, βρήκε έναν φίλο τον οποίο, όπως λέει, ερωτεύτηκε τρελά, αλλά αυτός την παράτησε. Από το γεγονός αυτό και μετά, κάθε φορά που έχει ανάγκη από τρυφερότητα και παρηγοριά, ή που απλώς φοβάται- όπως αυτή τη νύχτα με την πανσέληνο- με καλεί. Μα και βέβαια ξέρω πώς λέγεται αυτό. Δεν είμαι χαζός! Εκμετάλλευση λέγεται!
Και δεν ξέρω σε ποιον Θεό να απευθυνθώ, ποιον να ευχαριστήσω, σε ποιον χρωστάω ευγνωμοσύνη, ποιανού τα χέρια να φιλήσω, ποιος, τέλος πάντων, είναι αυτός που ανακάλυψε αυτή την υπέροχη έννοια, αυτή την υπέροχη διαδικασία που λέγεται εκμετάλλευση! Αυτή τη λέξη που μου δίνει το κίνητρο, τον χώρο και τον τρόπο να βρίσκομαι κοντά στην αγαπημένη μου κι ας μην είμαστε μαζί! Αυτή την υπέροχη λέξη που μου επιτρέπει, μια στο τόσο, να της χαϊδεύω ξανά τρυφερά το χέρι, να της παραχωρώ τον ώμο μου όταν κλαίει γι’ αυτόν που την παράτησε, να ακούω ξανά τη φωνή της να περνάει από όλες τις ποιότητες ανάμεσα στη χαρά και την οργή!
«Αχ, θέλω να κάνω μια μεγάλη θυσία στον βωμό της εκμετάλλευσης, να θυσιάσω στην ανάγκη τον ίδιο μου τον εαυτό!», αυτή ήταν η τελευταία μου σκέψη πριν η αγαπημένη μου ανοίξει τα όμορφα μελιά της μάτια.
«Ακόμα εδώ είσαι», φάνηκε σαν να απόρησε.
«Ναι, άγγελέ μου!», απάντησα εγώ και σηκώθηκα να φτιάξω την παραγγελία: ελληνικό μέτριο με καστανή ζάχαρη.
Σηκώθηκα χαρούμενος και, με την πολύτιμη ενέργεια που μου είχε προσφέρει αυτή η νύχτα δίπλα στην αγαπημένη μου, άρχισα να ετοιμάζω τον καφέ, σιγομουρμουρίζοντας το «Όταν έχω εσένα», μέχρι το σημείο που άκουσα τη φωνή της να λέει «Σκάσε, ρε ηλίθιε, πρωί- πρωί». Έσκασα ένα πλατύ χαμόγελο συγκίνησης- είχε καιρό να μου μιλήσει με τόση οικειότητα- και της πήγα τον καφέ. Ρουφάει την πρώτη της γουλιά και κάνει μια γκριμάτσα σαν να ήπιε στυμμένο λεμόνι. Τα γέλια μου είναι ασυγκράτητα!
Είναι τόσο χαριτωμένη και τόσο αστεία, όταν σουφρώνει το μυτάκι της και γουρλώνει τα ματάκια της! Την κοιτάω και πλημμυρίζει η καρδιά μου από ευτυχία! Μου λέει πως ο καφές είναι άθλιος και θα σηκωθεί να κάνει έναν μόνη της και, αν μπορώ, να πηγαίνω σιγά σιγά γιατί έχει χιλιάδες δουλειές και δεν με θέλει μες στα πόδια της! Σηκώνομαι αμέσως γιατί θέλω κάθε άλλο απ’ το να γίνομαι βάρος στην αγαπημένη μου, τη φιλάω τρυφερά στο μέτωπο, μου χαρίζει ένα ακόμα γέλιο, τη στιγμή που σκουπίζει το φιλί μου, ανοίγω την πόρτα και φεύγω ευτυχής και γεμάτος.
Περπατάω στον δρόμο και ενώνω τους αστραγάλους μου, χοροπηδώντας, και λαχταρώ ήδη να έρθει η επόμενη στιγμή που θα θελήσει να με εκμεταλλευτεί η αγαπημένη μου για να ξαναπεράσω λίγο χρόνο κοντά της! Γιατί, αν υπάρχει κάτι που δίνει νόημα στην αγάπη, αυτό είναι οι θυσίες που κάνουμε γι’ αυτήν!
