Μα πού τον έχω βάλει; Έφαγα τον τόπο! Μήνες ολόκληρους τον ψάχνω και δεν καταλαβαίνω πού έχει πάει! Τον καλό μου εαυτό, μωρέ, μην και τον είδε κανείς; Να δεις που θα τον έχω κρύψει με τα χειμωνιάτικα…! Κατά λάθος ή επίτηδες, δεν ξέρω, αλλά εκεί μέσα πρέπει να ‘ναι. Στη βαλίτσα μου την κόκκινη. Ναι, ναι, στην κόκκινη… Στη μαύρη αποκλείεται! Εκείνος έψαχνε πάντοτε κάτι χαρούμενο.
Εγώ πήγα και κλείστηκα στη μαύρη. Όχι βαλίτσα. Περίοδο. Μήνες τώρα. Η μαύρη περίοδος του Χρόνη που κοντεύει να χρονίσει. Κι έτσι…τον έχασα. Και πώς να μην τον χάσω να μου πεις…! Έτσι όπως ήταν ο χειμώνας (με μετακομίσεις, επαναπροσδιορισμούς, αποτυχίες και αναδουλειά), πάλι καλά που μπήκε μόνο στη βαλίτσα και δεν πήρε τη δικιά του -παρέα με των ομματιών του- και να εξαφανιστεί μια και καλή! Ήταν η εύκολη λύση στη δύσκολη περίοδο. Και η άμυνά μου δηλαδή. Ήταν σαν κάποιος να μου ‘πε πως φταίει αυτός που πάνε όλα χάλια.
Ο καλός μου εαυτός, ντε. Σαν κάποιος να μου ‘πε ότι τη στιγμή που ήμουνα σε τέλμα έπρεπε να του δώσω μια, να τον πετάξω όπου βρω και να φορέσω άμεσα τον άλλον. Τον κακό, τον μουρτζούφλη, τον ζηλιάρη, τον εγωιστή, τον αγέλαστο, τον κακεντρεχή, αυτόν που τους κοιτάζει όλους με μισό μάτι, γιατί το άλλο ενάμισι είναι τυφλωμένο από τη ζήλια, επειδή σε εκείνους πάνε όλα καλύτερα από ό,τι σε μένα. Ανεξάρτητα απ’ το αν πηγαίνουν στα αλήθεια ή όχι. Εγώ έτσι το έβλεπα. Ήμουνα ο πιο δυστυχισμένος όλων, άρα, έστω και ελάχιστα καλύτερα να ‘τανε ο άλλος, τον κοιτούσα με το μισό μάτι που έχει μείνει ανέπαφο απ’ την τύφλωση, γιατί αυτό και μόνο του άξιζε. Μισό και πολύ του ήταν! Κι ανοίγω τη βαλίτσα προφανώς και τον εξαφανίζω τον καλό σου. Τον καλό μου, δηλαδή. Δε μου έκανε πια. Μου ‘πεφτε στενός. Με περιόριζε. Έτσι, τουλάχιστον, πίστευα. Ότι έφταιγε αυτός.
Ότι είχα έναν καλό εαυτό μεγέθους small σε ένα σώμα xlarge!!! Και τον ανέβασα μαζί με φούτερ και πουλόβερ στο πατάρι, γιατί πια δε με κολάκευε. Αναδείκνυε τα ελαττώματά μου, τα τρωτά μου σημεία, αυτά που όλοι θέλουμε να κρύψουμε, επειδή νομίζουμε ότι εκεί οφείλεται η μοναξιά μας, η κακή γνώμη των άλλων για μας, το ότι είμαστε los- ers γενικώς, ρε αδερφέ. Στο ότι δείχνουμε τα τρωτά μας σημεία και οι άλλοι μας εκμεταλλεύονται. Δεν μας παίρνουνε στα σοβαρά, γιατί σ’ αυτή τη ζωή οι άνθρωποι υπολογίζουν μόνο τους σκληρούς, τους δυνατούς, αυτούς που τους γεννούν τον φόβο. Εγώ τουλάχιστον τις είχα πει άπειρες φορές αυτού του είδους τις μπαρούφες.
Κι έτσι τον καταχώνιασα και αποφάσισα να βγάλω τον χειμώνα με τον άλλον. Αυτόν με τον μισό το μάτι. Που, πέραν δηλαδή του οφθαλμολογικού του θέματος, σε όλα τα άλλα ήταν τέλειος. Σαφέστατα φαρδύς, αναμφισβήτητα πιο άνετος και γενικώς ένας εαυτός που βγαίνει πάντα σε ριχτή γραμμή για να μη διαγράφει και να μην εμποδίζει πουθενά. Αμ, ξέρει τι κάνει αυτός, για χαζό τον πέρασες; Κανένας κακός δεν είναι χαζός, δυστυχώς. Ξέρει τι κάνει. Βγαίνει πάντα σε king size, ώστε και να μπορεί να τον φοράει ο οποιοσδήποτε και να συναγωνίζεται τον small καλό, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Διότι την ώρα που θες να κρύψεις τα τρωτά, δεν κάθεσαι να το πολυσκεφτείς. Βάζεις το ριχτό και φεύγεις. Στα τσακίδια τα small. Στον Καιάδα! Στο πυρ το εξώτερον!
Κι εγώ τότε έτσι τον έβλεπα τον καλό μου εαυτό. Σαν μια μπλούζα που δε με κολακεύει. Που τονίζει τη μεγάλη μου κοιλιά και το μπυρόκοιλο. Κι αντί να αλλάξω σώμα, άλλαξα ρούχο ο ηλίθιος. Γιατί -ακόμα και στην περίπτωση που θεωρείς ότι σ’ αυτά οφείλεται η μαύρη σου η μοίρα- προσπαθείς να τα αλλάξεις, βρε κατακαημένε, κι όχι να τα καλύψεις! Λες και δεν καταλαβαίνει ο άλλος ότι κάτω από την κελεμπία κρύβονται κιλά! Είσαι κάτισχνος στην πραγματικότητα, αλλά την έβαλες έτσι, για χαριτωμενιά!
Μα έχεις δει ποτέ αδύνατο να κυκλοφορεί με xlarge;;; Άρα; Άρα, αν κάποιος θέλει να σε εκμεταλλευτεί, δεν τον κοροϊδεύεις με εαυτούς κακούς και αεράτους. Αν δε θες να σε εκμεταλλευτεί, φρόντισε να αδυνατίσεις. Να εξαφανίσεις τα τρωτά. Να έρχεται κατά πάνω σου και να βρίσκει κόκαλο. Να κουτουλάει και να βγάζει καρούμπαλο. Όχι να βουλιάζει μαλακά-μαλακά στα αφράτα σου λιπάκια και να ξαποσταίνει εκεί μέχρι να πετύχει τον στόχο του. ΑΝ δηλαδή οφείλεται εκεί το «κακό». Γιατί εγώ δεν το πιστεύω, να σας πω την αλήθεια. Δεν πιστεύω ότι δεν είμαστε ευτυχισμένοι, γιατί το θέλουνε οι άλλοι, αλλά γιατί το θέλουμε εμείς.
Εμείς αφήνουμε να ξαποσταίνει ο καθένας μαλακά-μαλακά στα αφράτα μας λιπάκια μέχρι να πετύχει τον στόχο του. Και η λύση μάλλον δεν είναι τα ριχτά και ούτε καν οι δίαιτες, αν δεν τις κάνουμε γιατί τις θέλουμε εμείς. Η λύση είναι προφανώς να απομακρύνουμε από πάνω μας όλους αυτούς που ξαποσταίνουνε όχι για να ξεκουραστούν εκείνοι, αλλά για να κουράσουνε εμάς.
Κι ας μην ξεχνάμε ότι οι αφράτες επιφάνειες κάνουν και «γκελ»! Με την ίδια ευκολία που χτυπάει κάποιος πάνω τους, με την ίδια ευκολία μπορεί και να εκσφενδονιστεί. Ε, ναι, αυτό αποφασίζω. Να κρατήσω τα τρωτά μου, να βγάλω απ’ τη βαλίτσα τον small, αλλά λατρεμένο και πανέμορφο, καλό μου εαυτό και να ξεχυθώ στις παραλίες περήφανος, χαμογελαστός και έτοιμος για όσα «γκελ» χρειάζονται! Αποφασίζω small λοιπόν! Στο κάτω-κάτω δε μετράει σε όλα τα πράγματα το μέγεθος…
Υ.Γ.: Εντάξει, μην το παρακάνουμε και με τα κιλά… είπαμε να μας στενεύει ο καλός μας… όχι να μην μας μπαίνει καθόλου!
