Επιτέλους στο κρεβατάκι σου! Σήμερα θα κοιμηθείς, δεν μπορεί… Αν δεν κοιμηθείς και σήμερα, κλείνεις αισίως 7 μέρες άυπνος. Βρυκολάκιασες κανονικά. Κλείνεις τα μάτια σου και νιώθεις τις βλεφαρίδες σου να ενώνονται μαλακά και γλυκά. Ναι, το νιώθεις .Έρχεται… Τα σεντόνια σε αγκαλιάζουν και κάνεις 2,3 μικροκινησούλες για να νιώσεις σε όλα τα σημεία του κορμιού σου την γλυκιά αίσθηση των δροσερών, φρεσκοπλυμένων σεντονιών. Όλα καθαρά… Ααχ!
Καθαρά… Τα δόντια μου τα έπλυνα; Αύριο μην ξεχάσω να πάω στην οδοντίατρο, τόσο καιρό το αναβάλω. Κάτω από το σπίτι μου είναι το γραφείο της. Ξεφτίλα πια. Μισός χρόνος πέρασε χωρίς τον προγόμφιο. Θα ξυπνήσω στις 7-7.30 να πάω, 8 να ΄χω τελειώσει, 8.30 να ‘μαι στη δουλειά. Ωραία… Ύπνος τώρα!
Αυτή την αίσθηση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου την είχες τόση ανάγκη. Ησυχία, επιτέλους. Χωρίς κόρνες, χωρίς κίνηση στους δρόμους.
Κίνηση… Ωχ, το αυτοκίνητο δεν έχει βενζίνη, να βάλω αύριο. Πάλι το ξέχασα. Αμάν πια αυτό το πράγμα. Δεν μπορώ άλλο μ’ αυτό το αμάξι. Όλο τελειώνει η βενζίνη. Άλλο ένα 20ευρω χαμένο. Λεφτά μην ξεχάσω να βγάλω. Πάλι με 10 ευρώ έμεινα… Όλο τελειώνουν και όλο βγάζω, ίδια δουλειά συνέχεια. Μετά την οδοντίατρο θα πάω, μεταξύ 8 και 8.30. Ίσως να αργήσω ένα τέταρτο στηδουλειά. Δεν πειράζει. Δεν γίνεται αλλιώς. Ας με διώξουν… Να πετάξω και τα σκουπίδια πριν φύγω, θα με διώξουν και απ’ την πολυκατοικία στο τέλος. Και την άμμο του γατιού να πετάξω. Ωχ όχι, ξέχασα να την ταίσω σήμερα! Πφφφ… Φτάνει, φτάνει! Σκάσε! Πρέπει να κοιμηθώ!!!
Τα σεντόνια, όμως, ξαφνικά σαν να βγάζουν ατμούς. Έσκασες… Ξεσκεπάζεσαι. Σαν να βράζεις νιώθεις. Και τα μάτια σου τα νιώθεις πρησμένα. Πας να ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου να δροσιστείς. Δεν θες να κοιταχτείς στον καθρέφτη. Τις τελευταίες μέρες φαίνεσαι 10 χρόνια μεγαλύτερος.
Πώς να μην φαίνομαι τόσο, μ’ αυτήν την κούραση που τραβάω;
Τι είναι αυτό; Ψέματα… ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑ!!! Τα μάτια μου είναι κατακόκκινα και είμαι λευκός σαν νεκρός. Τα δόντια μου… Τα δόντια μου είναι μυτερά και ο προγόμφιος συνεχίζει να λείπει. Τι είδους αστείο είναι αυτό;
Ντύνεσαι γρήγορα και κατεβαίνεις 3-3 τα σκαλιά. Θέλεις να βρεις κάποιον να σε βοηθήσει. Ποιον; Ρίχνεις μια μάτια γύρω σου και όλα είναι θεοσκότεινα. Και αυτό που βλέπεις μπροστά σου…σου κόβει την ανάσα!!! 100 άνθρωποι, χλωμοί κι αυτοί σαν εσένα κάθονται στην πλατεία και έχουν χώσει τα μυτερά τους δόντια στο δέρμα τους και ρουφάνε το ίδιο τους το αίμα! Το ρουφάνε με λύσσα και άγχος! Σαν να πρέπει να το ρουφήξουν όλο μέχρι την τελευταια σταγόνα. Κάποιες στιγμές μοιάζουν σαν να το θηλάζουν…
Πλάκα μου κάνετε… Τι συνέβη; Τι πάθαμε; Ξυπνήστε, σας παρακαλώ, σας ικετεύω… Μην το κάνετε αυτό!Το χάνουμε το παιχνίδι! Ακούστε…Ξυπνήστε. Μην τους κάνουμε το χατίρι…
Κανείς δεν σ’ ακούει, όλοι είναι καθηλωμένοι και ρουφάνε το ίδιο τους το αίμα. Μερικοί το απολαμβάνουν κιόλας. Άλλοι το κάνουν γιατί τους είπαν ότι έτσι πρέπει και άλλοι γιατί είδαν τους άλλους να το κάνουν και το πήραν ως δεδομένο. Υπάρχουν και αυτοί που τους ανάγκασαν να το κάνουν.
Μέχρι που, κάποια στιγμή, κάποιος σ’ ακούει και σταματάει. Σε κοιτάει διερευνητικά και σε πλησιάζει αργά. Και αρχίζει χωρίς καμία προειδοποίηση και φωνάζει κι αυτός σαν κι εσένα. Ουρλιάζετε μαζί και οι δύο… Και ακούει κι ένας τρίτος και έρχεται και κατευθείαν άλλος ένας, κι άλλος κι άλλος…
Επιτέλους…
Το Τεύχος Δεκεμβρίου βρίσκεται Online. Αν σας άρεσει η ομαδική δουλειά του City Code μην ξεχάσετε να γίνετε μέλη στην σελίδα μας στο Facebook https://www.facebook.com/CityODE Ευχαριστούμε για την στήριξη σας.
