Οι καλύτερες στιγμές είναι αυτές που τις είδες με τα μάτια και δεν πρόλαβες να τις αποτυπώσεις σε καμία ψηφιακή κάρτα. Αστραπιαίες στιγμές που μόνο η δική σου μνήμη τις καταχωρεί, αν σηκώσεις την κάμερα, τότε απλά ή θα είσαι τυχερός εάν αποτυπώσεις το επόμενο συναίσθημα ή θα την ξαναστήσεις προς τέρψιν ενός γεγονότος είτε απλά θα προχωρήσεις σε μία επόμενη κίνηση. Τις νιώθεις, τις αισθάνεσαι, τις ζεις.
H Στιγμή που περιμένεις στο φανάρι με κίνηση και ακριβώς στην είσοδο του ιστορικού κτηρίου της Βουλής βλέπεις έναν αστυνομικό να χαϊδεύει με αγάπη και στοργή μία γατούλα, η οποία στέκεται σαν άγρυπνος φρουρός, και εκείνη τον κοιτάζει, σε κάνει να ξεχνάς το κυκλοφοριακό, τα φανάρια, τη φασαρία της πόλης. Μια στιγμή που δεν ξεχνιέται, γιατί απλά δεν το έχεις συνηθίσει και η κοινή λογική σε έχει κάνει να πιστεύεις ότι η στολή δεν δημιουργεί συναισθήματα, αλλά αποστάσεις. Σε ορισμένες περιπτώσεις δεν ισχύει. Δες πέρα από τη στολή, δες το κοστούμι της ψυχής, ίσως και προχωρήσεις.
H Στιγμή που ψάχνεις να βρεις τη φωτογραφική, το κινητό για να αποτυπώσεις ένα μικρό γατίσιο κεφαλάκι, που ξεπροβάλλει πίσω από τον υπολογιστή και σε κοιτάζει πονηρά και δεν την βρίσκεις ή αν την βρεις δεν πιάνεις εκείνη την πρώτη στιγμή και χαμογελάς και η στιγμή αυτή επαναλαμβάνεται και είναι μία δική σου στιγμή. Ποιος ο λόγος να τη μοιραστείς; Αφού το ζεις και θα το ξαναζήσεις. Είναι η δική σου μοναδική στιγμή.
Η Στιγμή που βλέπεις ένα πανέμορφο γατάκι να παίζει και το πλησιάζεις είναι φιλικό, όμως όταν το φτάνεις, εκείνο μεταμορφώνεται σε πούμα σαν καρτούν έτοιμο να σε γδάρει. Από το αγάπη μου καταλήξαμε στο βρωμόγατο. Αυτή η στιγμή που τη σκέφτεσαι και γελάς. Είναι η άμυνα του. Φανταστείτε έναν άγνωστο να έρχεται καταπάνω σας, σίγουρα θα τον απωθήσετε.
Η Στιγμή εκείνη που σου εξιστορούν, αλλά δεν ήσουν εκεί να την καταγράψεις, ίσως γιατί δεν θα προλάβαινες κιόλας, που ένα μικρό κοριτσάκι ζητάει επίμονα από τη μαμά του να δωρίσει το σάντουιτς της στον κύριο που κάθεται στην άκρη του δρόμου και η μαμά δεν το αφήνει, αλλά το κοριτσάκι, εις πείσμα, πριν ανέβει στο ταξί, το αφήνει γρήγορα και φεύγει με τη μαμά του. Τα παιδιά είναι τα καλύτερα πρότυπα πολλές φορές, ας παραδειγματιστούμε από αυτά.
Η Στιγμή που η διαφορετικότητα, κατά κοινή ομολογία, και η κριτική προέρχεται από άτομα που κάποτε θεωρούνταν διαφορετικοί σε ξεπερνάει. Αφού όσο προχωράμε στα χρόνια θα τα ζήσουμε όλα τι το κριτικάρουμε; Αλλά και η καραμέλα με αφορμή τα παιδιά ότι, και καλά, αν με ρωτήσουν τι να απαντήσω; Δεν τα ρωτάς καλύτερα εσύ, μπας και μάθεις κάτι νεότερο; Ή και πάλι, αν το κάνουν, απλά απάντησέ του, ίσως πέρασε πολύς καιρός από τότε που έμαθες να του απαντάς και δεν του είπες «Είσαι μικρός ακόμη για να ρωτάς».
Η Στιγμή που περνάς βιαστικός τη πλατεία Συντάγματος και βλέπεις ένα στειρωμένο ηλικιωμένο σκυλάκι να το χαϊδεύει ένα μεσήλικας και να το δροσίζει με λίγο νερό που είχε βάλει στα χέρια του και εκείνο να χοροπηδάει απο χαρά σαν κουτάβι. Συγγνώμη, που άργησα στη δουλειά, αλλά το θέαμα ήταν παραπάνω από συγκινητικό. Λίγη δροσιά του έδωσε και εκείνο ανταπέδωσε με πολλές χαρές. Απίστευτα τα ζώα!
Η Στιγμή που κλείνεις τη φωτογράφιση για το εξώφυλλο του City Code με την πολύ αγαπημένη Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και σε ρωτάει για ένα θέμα που είχατε μιλήσει πριν από πολύ καιρό για έναν δικό σου άνθρωπο. Αυτό και αν είναι συγκινητικό, το να είσαι ανθρώπινος και να δίνεις βάση στο τι σου λέει ο άλλος. Συγκίνηση και μόνο που σκέφτομαι το πόσο αγάπη έχει αυτός ο Άνθρωπος.
Η Στιγμή που σε αγκαλιάζει μία φίλη σου και σου ζητάει συγγνώμη για μία συμπεριφορά που εσύ ούτε την αξιολογείς, γιατί ξέρεις τα συναισθήματά της και ότι μπορεί να συμβεί στον καθένα μας. Είναι από τις ανεκτίμητες στιγμές που δεν αποτυπώνονται, αλλά τις κρατάς στην καρδιά σου.
Η Στιγμή που ζητάς αίμα για έναν συνάνθρωπο και ξαφνικά κατακλύζεσαι από μηνύματα. Πάντα, όταν αντιληφθώ ότι κάποιος χρειάζεται, πάντα στέλνω μήνυμα στους φίλους-αιμοδότες, γιατί κάποιος το χρειάζεται για να ζήσει.
Η Στιγμή που θέλω να ξεχάσω όταν διοικητικός υπάλληλος νοσοκομείου μέσα στο ασανσέρ, ρωτώντας την πώς είναι και με την αποστομωτικής με αφέλεια απάντηση «Δόξα τω Θεω υπάρχει δουλειά», σημειώνω ότι εργαζόταν στο αντικαρκινικό τμήμα, στο τμήμα με τις χημειοθεραπείες, Αυτή η στιγμή θα παραμείνει χαραγμένη στο μυαλό μου, γιατί το θέμα δεν είναι αν έχεις δουλειά, αλλά το θέμα είναι ότι μία σκέψη βγαίνει στην επιφάνεια, χωρίς βέβαια να ξέρεις τι σου ξημερώνει.
Η Στιγμή που βλέπεις ένα νεαρό αγόρι να κάθεται σε ένα σκαλοπάτι με μία βαλίτσα και να κλαίει, να περνάς με το αυτοκίνητο και να μην ξέρεις που να σταματήσεις, αλήθεια πόσους πραγματικά ανθρώπους προσπεράσαμε; Η αλήθεια είναι πολλούς. Τη θυμάμαι σαν χθες, αν και έχουν περάσει χρόνια. Από τότε δεν προσπέρασα κανέναν, τουλάχιστον κάθισα και τον άκουσα.
Ζήστε πραγματικά, μην κοιτάξετε πίσω, αλλά κοιτάξτε μέσα σας, αφουγκραστείτε την ψυχή σας για το τι πραγματικά θέλετε εσείς! Η ζωή δεν ειναι και τόσο μεγάλη, μη φτάσουμε να πούμε χαμένα χρόνια, μπορεί να σου λείπουν τα λεφτά, αλλά, και όταν τα είχαμε, προσωπικά θυμάμαι τα προβλήματα που μου δημιουργούσαν. Αλήθεια είσαι ευτυχισμένος; Πραγματικά; Σκέψου και ελπίζω, σιγά σιγά, να ξεκλειδώσεις την ψυχούλα σου και να βρεις την ευτυχία.
