Ο Γιώργος Μπίλιος ρίχνει αλάτι στις πληγές, αναθέματα,
προθέματα στην επικαιρότητα, φτάνει να έχετε
αποθέματα υπομονής για να διαβάζετε…
«Υπερασπίσου το παιδί, γιατί, αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα»
Έξυπνες βόμβες, ανόητοι άνθρωποι, διαμελισμένα κορμιά, άρρωστα μυαλά, σχολεία κενά, προαύλια ποτισμένα με αίμα, νοσοκομεία – νεκροτομεία, σήραγγες – σύριγγες, φωνές, κλάματα, σφαίρες, σειρήνες, ξένοι ανταποκριτές, Ηνωμένα Έθνη (;), εγχώριοι επικριτές, οι εκλεκτοί του Θεού, τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού, θρησκείες όπια λαών, ξύλινες γλώσσες, πολιτικά πιόνια, κόκκινος βραδινός ήλιος, ρουκέτες, ρίγη, οδύνη, πόνος, χαιρεκακία, μίσος, μίσος και πάλι μίσος.
Και τα παιδιά;
Χαμάς, Φατάχ, Ισραήλ, Παλαιστίνη, Σουδάν, Αίγυπτος, Ιράν, Ιράκ, Αμερική, Ελλάδα, Τουρκία, Ουκρανία, Ρωσία, Λιβύη, Λίβανος, κλίβανος, γάζες, Γάζες, λωρίδες, γη, πατρίδες, άνθρωποι, αδέρφια, οικογένειες, σπίτια, καταυλισμοί, λιμοί, παιδικές χαρές, παιδικές λύπες, παι-δικές μας χαρές και λύπες και δικές σας και όλων.
Και τα παιδιά;
Τι ξέρουν τα παιδιά από πολέμους; Από έχθρες, αντιπαλότητες, δικό μου και δικό σου, φυλές, γένη, σήμερα, αύριο, χθες, τότε, χρόνους, ιστορία, φανατισμό, ρατσισμό και μίσος; Ε; Τι ξέρουν; Κι αν δεν ξέρουν, γιατί πρέπει να μάθουν; Ποιοι είστε εσείς που αποφασίζετε να «παίξετε» με τον τρόπο σκέψης τους; Γιατί πρέπει να τα κάνετε σαν εσάς; Ρωτάω; Γιατί;
Τα παιδιά έχουν ανάγκη από χαμόγελα, όχι από βόμβες. Από αγκαλιές και παιχνίδια, όχι πόνο.
Κάποτε ήσασταν κι εσείς παιδιά. Θυμάστε; Αλλά μάλλον όταν «παίζατε» πόλεμο το κάνατε στ’ αλήθεια…
