Θα τον συναντήσω ένα βράδυ Τετάρτης στο θέατρο Διάνα, στο Πανεπιστήμιο, όπου ανεβάζει την παράσταση «Κατάδικός μου». Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης θα μου ανοίξει τη πόρτα από το καμαρίνι του και είχα την αίσθηση ότι είναι το σπίτι του, καθώς το μάζευε, γρήγορα και βιαστικά, για να με καλωσορίσει. Πριν από κάθε συνέντευξη, νιώθω ότι πρέπει να σπάσω λίγο τον πάγο, να τον κάνω να χαλαρώσει τον συνεντευξιαζόμενο, για να μπορέσει να αφεθεί, να είναι ο εαυτός του και εκεί κάνει την έκπληξη, μου μιλάει και μου ανοίγεται σαν να πίναμε έναν καφέ έξω οι δύο μας, λες και δεν υπάρχει κάμερα. Έχει χιούμορ, κάνει γκριμάτσες στην κάμερα, χαλαρώνουμε… Ξεκινάει η συνέντευξη, θα μπορούσα να μιλάμε ώρες, δεν είναι από εκείνους που κρύβονται, γιατί είναι μία κάμερα μπροστά τους, τα λέει χύμα και τσουβαλάτα. Αγωνίστηκε για να φτάσει μέχρι εδώ είχε τσαμπουκά, τόλμη και πίστευε στο ταλέντο του. Εμένα μου άρεσε που είχε άποψη, συμφωνούσες ή όχι, ήταν τεκμηριωμένη και δεν μπορούσες να του πεις κάτι. Χαίρομαι που υπάρχουν και τέτοιοι νέοι ηθοποιοί, χαίρομαι που η χώρα μας συνεχίζει να βγάζει τέτοια ταλέντα. Μιλήσαμε ώρα, όταν βγήκα έξω το θέατρο ήταν κατάμεστο, είχαν όλοι πάρει τη θέση τους και μία υπέροχη παράσταση θα ξεκινούσε!
