γράφει η Βάλια Πάτσιου
Τα σχολεία ξεκίνησαν! Ναι, το ξέρω, πάει καιρός, όμως με ένα παιδί που πάει πρώτη φορά στο σχολείο, αυτό το ξεκίνημα δεν είναι και το πιο εύκολο της ζωής του.
Η περίοδος της λεγόμενης προσαρμογής «τραβάει» λίγο παραπάνω και ποικίλει από παιδί σε παιδί. Στη δική μου περίπτωση, η Μαρία έκανε σχεδόν έναν μήνα να το πάρει απόφαση και να αρχίσει να χαίρεται με το νέο της περιβάλλον και τις νέες της δραστηριότητες. Και δεν εννοώ μόνο τα πρωινά κλάματα στο σπίτι πριν ξεκινήσουμε για το σχολείο και την απελπισία της κατά τη διάρκεια του αποχωρισμού, αλλά και για την επιθετικότητά της απέναντι στο οικογενειακό της περιβάλλον και το υπερβολικό στρες κατά τη διάρκεια του ύπνου της.
Είναι λίγο δύσκολο για ένα μοναχοπαίδι να τα βγάλει πέρα μόνο του ξαφνικά. Δεν είναι μόνο ο αποχωρισμός από τη μαμά και τον μπαμπά, αλλά και μια απότομη αυτονόμηση. Ένα πιτσιρίκι συνηθισμένο να «καθαρίζουν» οι δικοί του για αυτό, έρχεται, για πρώτη φορά, να ζητήσει, να διεκδικήσει, να προστατευθεί και, γενικότερα, να τα καταφέρει μόνο του. Οπότε, γυρνώντας το παιδί στο σπίτι πολύ πιεσμένο από τις νέες συνθήκες(άσε που σε θεωρεί και υπεύθυνο για την αλλαγή αυτή), βγάζει όλον το θυμό και συσσωρευμένο στρες επάνω σου. Ξαφνικά, το μελιστάλαχτο αγγελούδι σου σε κλωτσάει και σε «στολίζει» όσο καλύτερα και περισσότερο μπορεί. Το παιδί έχει την ανάγκη να εκτονωθεί κάπου και ο μόνος που δε θα το αποπάρει είσαι εσύ! Υπομονή…
Σε λίγο όλα θα πάνε καλύτερα. Μόλις το παιδί νιώσει ασφάλεια θα ξεκινήσουν τα ωραία. Τα πολύ ωραία σχολικά χρόνια του Νηπιαγωγείου!
Φιλώ σας. Β.
[divider]Τεύχος Νοεμβρίου 2015[/divider]
