γράφει η Παμπ Χρυσή
Και χωρίς να παίρνουμε ανάσες να θεωρούμε ότι έχουμε χρόνο και να συνεχίζουμε να τρέχουμε με σκυθρωπό το κεφαλάκι. Ανθρώπινες φιγούρες γεμάτες σκοτούρες να προσπερνάνε την ίδια τη ζωή. Με ανάσες κομμένες,με ανάσες επιβίωσης κι όχι αληθινής ζωής να τρέχουμε να προλάβουμε τα μη ουσιώδη .Αυτά μάθαμε να κάνουμε τρόπο ζωής.
Με φοβισμένη,κοψοχολιασμένη ανάσα να παραμένουμε θεατές και να περιμένουμε την επόμενη μέρα μέσα σε καταθλίψεις που περιμένουμε ως εκ θαύματος να εκλείψουν. Την επόμενη μέρα… Ποιός μωρέ εγγυάται ότι θα υπάρξει επόμενη μέρα;
Η ζωή μας πλέον αμέτρητα ‘τσιγάρα’, αβέβαιη και τόσο λεπτή, μια κλωστούλα μικρή. Και το κακό να παραμονεύει λίγο παραπέρα.
Φόβος, βία, χάος, ασθένειες.
Πες μου ποιος φόβος μας νίκησε πάλι… ΟΧΙ. Ενα βροντερό ΟΧΙ. Πόσο ακόμα να μας λυγίσει ο φόβος και ο πανικός; Πόσα ακόμα μαθήματα ζωής να πάρουμε για να περάσουμε στην πράξη και στην ουσία; Ζωή γεμάτη φοβίες ,πανικούς κι ανασφάλειες δεν είναι ζωή, τάφος παρόλο που τα ζωτικά όργανα λειτουργούν είναι.
Πόσο ακόμα θα αναβάλλουμε να ζήσουμε; Πόσο ακόμα θα μιλάμε για ζωή χωρίς να την ευχαριστιόμαστε; Για πόσο ακόμα θα ανασαίνουμε σαν άνθρωποι μηχανές;
Να ζήσουμε μωρέ. Να ζήσουμε όπως ακριβώς μας αξίζει. Κι αν κανείς δε γεννά πια ελπίδα, κι αν κανείς πια εδώ δεν τραγουδά ίσως, λέω ίσως κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή. Εγώ ,εσύ ,όλοι μαζί. Αλυσίδα χαμόγελου, αλυσίδα αγάπης σ’ έναν κόσμο που γέμισε διαταραγμένα μυαλά. Αλυσίδα ανάσας αληθινής, αλυσίδα της ίδιας της ζωής.
Κι αν μια ανάσα η ζωή μας όλη πάντα θα προλαβαίνουμε. Αρκεί να μην αναβάλλουμε. Δεν έχουμε χρόνο για άλλες αναβολές. Δεν έχουμε χρόνο για άλλες μαυρισμένες ψυχές. Έχουμε όμως χρόνο να ξεκινήσουμε ξανά. Κι όσο κι όπου μας βγάλει. Τώρα! Οχι από αύριο …..
Και τσιπουράκι που πάσα νόσο θεραπεύει στην υγειά μας. Σαν αυτή τίποτα!
Και με μία ανάσα λυτρωτικό χαμογελάκι.
