Αυτό το τεύχος είναι αφιερωμένο στον παππού και τη γιαγιά, στα παιδικά μας χρόνια κατ’ επέκταση, τότε που οι περισσότεροι περνούσαμε στο σπίτι των γονιών των γονιών μας. Ναι, και όμως καλοκαίρι και μιλάω για τα δύο αυτά πρόσωπα που σημάδεψαν την ζωή μου των παιδικών, εφηβικών, άλλα και μετέπειτα χρόνων… Αχ, αυτή η γιαγιά! Πάντα με το χαμόγελο, να με περιμένει με την ποδίτσα της και στα χέρια της πάντα ένα χαρτομάντιλο να σκουπίζει τα χέρια της, πάντα εκεί, στην κουζίνα, να φτιάχνει τα καλύτερα…. Οι μυρωδιές έφταναν ως την αρχή του χωριού, οι κολοκυθοκεφτέδες αυτοί που δεν μυρίζουν πια, όμως μυρίζουν οι αναμνήσεις, τα όμορφα χρόνια εκείνα που δεν ξεχνιούνται… Ο παππούς και αυτός εκεί, χαμογελαστός είχε και έχει πάντα μια ιστορία να διηγηθεί από την πραγματική ιστορία ως και τα χρόνια με τη γιαγιά… «Αχ αυτή η χρυσοχέρα», αναφέρει συνέχεια, «το κοριτσάκι μου…». Εξήντα χρόνια γάμου, αλλά όχι τυπικά χρόνια, αλλά ουσιαστικά! Θυμάμαι κάποτε είχαν κανονίσει να πάνε ταξίδι στην Ικαρία στα ιαματικά λουτρά, τους είχα θυμώσει, δεν ήθελα τη θάλασσα, ήθελα τον παππού και τη γιαγιά, ήθελα να περνάω τα καλοκαίρια μου εκεί, παγωτά, βόλτες, παραμύθια, φαγητό, κουβέντες… Αχ, αυτό το στενό δρομάκι με τις καρέκλες έξω… Και καθόμασταν όλα τα παιδιά (τα εγγόνια) και οι γιαγιάδες μας έπλεκαν και μασουλούσαν σποράκια ή, άλλοτε πάλι, καθάριζαν φασολάκια, πατάτες για το βραδινό μας, όλα για εμάς… Και έλεγαν αστείες ιστορίες…. Γελούσαμε… Το βράδυ πάλι με έβαζε στο κρεβάτι και μου έλεγε παραμύθια, δικής της έμπνευσης, ήμασταν αγαπημένοι, ήμασταν ευτυχισμένοι… Δεν ξέρω αν είχε επιλέξει αυτήν τη ζωή, αλλά της έδειχνα την αγάπη μου καθημερινά, το ήξερε, το ένιωθε, το έλεγα…. Και αυτό με πονάει λιγότερο…. Αγαπώ τον παππού και τη γιαγιά… Μπορεί να έφυγε και να μην μπορεί τα χέρια να αντιδρούν γιατί δεν μπορούν να πιάσουν τα χέρια της, αλλά οι αναμνήσεις πλέον είναι τόσο έντονες και η κληρονομιά της, τα συναισθήματα που άφησε είναι εκεί… Μην αφήσετε ούτε μια μέρα να περάσει, εκφραστείτε, αγκαλιάστε τους, δώστε τους ένα φιλί, μία βόλτα, δείξτε τους την αγάπη σας… Εγώ δεν πρόλαβα όσα είχα σκεφτεί να κάνω… Απλά δεν πρόλαβα όλα αυτά… Ίσως μερικά… Αλλά και πάλι, τίποτα δεν είναι ίδιο, στα ίδια μέρη εκεί που πηγαίναμε ένας μικρός κόμπος στο λαιμό να σκέφτομαι, ναι είμαι εδώ, αλλά χωρίς εσένα;
Σε αγαπώ παππού! Είσαι η παρηγοριά μου…. Σε αγαπώ γιαγιά! Και πάντα θα σε αγαπώ…
