γράφει ο Γιώργος Μπίλιος
Θυμάμαι παλιά, εκεί στην εφηβεία, όταν έτρωγα καμιά χυλόπιτα από κανά κορίτσι, κλεινόμουν στο σπίτι, δεν μιλούσα σε άνθρωπο, έκανα πακέτα τα τσιγάρα και έπινα μέχρι τελικής πτώσης. Νόμιζα ότι ερχόταν το τέλος του κόσμου. Ότι είχα κατάθλιψη και τέτοια. Μόλις περνούσε λίγο ο χρόνος κι έβρισκα νέα… ενδιαφέροντα, ξαφνικά ούτε «κατάθλιψη» ούτε τίποτα. Ξανάβρισκα την ενέργειά μου, ήμουν κοινωνικός και πάει λέγοντας. Ή θυμάμαι, ας πούμε, έφερνα κάτι ξεγυρισμένα 10άρια στη Φυσική και τη Χημεία που ήμουν σκράπας και στο σπίτι είχαμε ομηρικούς καυγάδες, του στιλ τι θα κάνεις όταν μεγαλώσεις, δεν μας λυπάσαι, θα μας πεθάνεις και τέτοια βαρύγδουπα.
Το θέμα όμως πάντα ήταν το μέτρο.
Προχθές ήμουν στο σούπερ μάρκετ και πέτυχα έναν πιτσιρικά να μιλάει με τους γονείς του, γιατί δεν τον αφήνανε να μπει μέσα στο καρότσι για τα ψώνια. Και του λέγανε ότι είσαι μεγάλος πια για να μπαίνεις στο καρότσι. Κι εκείνος σχεδόν αποστομωτικά τους είπε ότι όποτε θέλετε είμαι μικρός κι όποτε θέλετε είμαι μεγάλος. Αποφασίστε, επιτέλους. Ο μπαμπάς του, γελώντας, του είπε ότι η αλήθεια είναι ότι ούτε εμείς έχουμε αποφασίσει ακόμα.
Το θέμα όμως πάντα είναι το μέτρο.
Οι αγρότες διαδηλώνουν για τα αιτήματα που τους απασχολούν κι εμείς ασχολούμαστε αν είναι σέξι ο Κρητικός μελισσοκόμος κι αν έχει γαλανά ή μελιά μάτια (λόγω του ότι είναι μελισσοκόμος) κι αν πρέπει να κάνει ή όχι γυμνή φωτογράφιση. Αλλάζει η ζωή μας, περνάνε μέτρα που δεν μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα κι εμείς ξιφουλκούμε στο fb για το τι φοράει η μία και τι δεν φοράει η άλλη τηλεπερσόνα που έχει λύσει 3 φορές το πρόβλημα της ζωής της και όλης της οικογένειάς της. Αλλάζει ο χάρτης των ελευθεριών μας, αθώοι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους γιατί κάποιος φανατικός θρησκευτικός ηγέτης το αποφάσισε όταν τα κέρδη του μειώθηκαν δραματικά, κι εμείς βγάζουμε τα μάτια μας γιατί ήρθε η αντίπαλη ομάδα στο γήπεδό μας και δεν θέλουμε να την αφήσουμε να μας κερδίσει.
Και χάνουμε το μέτρο. Τα εκατοστά και τα χιλιοστά. Κι αφήνουμε το πραγματικό, γιατί μας αρέσει να ζούμε σε παράλληλα σύμπαντα. Τραβάμε το χαλάκι και χώνουμε μέσα ό,τι μας ενοχλεί, απλά για να μην το βλέπουμε. Γιατί μας ενοχλεί στην όψη, όχι στην ουσία του. Γιατί έτσι έχουμε μάθει. Επιφανειακά. Ξεσκονίζουμε τα πάνω-πάνω, μην τυχόν και πιάσουμε το μεδούλι και τρομάξουμε.
Αν λοιπόν αυτό δεν είναι σουρεαλισμός, τότε τι;
