του Γιώργου Αλεξανδράκη
Οι πυρκαγιές, η λειψυδρία, η ανθρώπινη παρέμβαση στη φύση -όχι ό,τι καλύτερο- και η καταστροφή της αλυσίδας, ώθησε ερπετά, θηλαστικά και πτηνά να ψάξουν ένα άλλο μέρος για να μπορέσουν να τραφούν και να ζήσουν στον πλανήτη αυτό. Στην πορεία τους, μερικά χάθηκαν και έφτασαν μέχρι και τις πόλεις και έτσι το φαινόμενο όπου ζώα φτάνουν σε αυλές σπιτιών -είτε μιλάμε για φίδια, είτε για αρκούδες και αλεπούδες- γίνεται ολοένα και πιο έντονο.
Αυτό που ψάχνουν δεν είναι παρά τροφή, καθώς το δικαίωμα τους για επιβίωση τους το στέρησε ανθρώπινο χέρι.
Κι έχουμε χλωρίδα και πανίδα εναντίον τσιμέντου, μπετόν και αποκαϊδιών . Φύση και υγεία ενάντια στον καρκίνο της πόλης, τον δικό μας καρκίνο.
Ανακαλώ στη μνήμη μου όσα γνωρίζω για το υπομονετικό ταξίδι του αυτοκρατορικού πιγκουίνου, για το θαρραλέο και όλο θανάσιμα εμπόδια ταξίδι της χελώνας-νεογνό μέχρι τη θάλασσα και αναρωτιέμαι πόση ασπλαχνία, μικροπρέπεια και βαναυσότητα χρειάζεται για την καταστροφή της ομαλότητας της φύσης.
Και δεν με φοβίζει περισσότερο το οικονομικό μέλλον των παιδιών. Με φοβίζει η κατάσταση της γης που θα συναντήσουν τα μάτια τους, τα αποκαΐδια που θα κληρονομήσουν. Και εύχομαι το μέλλον τους να είναι απτό και όχι ψηφιακό, να έχει χώμα καθαρό και δέντρα αιώνια.
Γιατί δεν μεγαλώνουμε λοιπόν τα παιδιά μας, απαλλαγμένα από φόβους; Γιατί δεν τους μαθαίνουμε να σέβονται το περιβάλλον; Ας τους διδάξουμε τον σεβασμό γενικότερα και όχι τη βία, την προφύλαξη, ακόμη και αν εμείς οι ίδιοι φοβόμαστε. Η εξολόθρευση του οικολογικού συστήματος σίγουρα δεν είναι η λύση.
Φόλες, χημικά, τσουγκράνες, όπλα που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος τάχα μου για να αμυνθεί, δικαιολογώντας την απεχθή του πράξη. Τόσος χρόνος χαμένος, απλά για να σκορπίσει το κακό. Ας κάνει τις τσουγκράνες λάβαρο φυτεύοντας ένα δέντρο στη μέση του πουθενά, ας δώσει σκιά σε ένα ζώο (μπορεί να γίνει και δικός του ο ίσκιος), ας αφήσει ένα ζευγάρι πουλιών να φτιάξει τη φωλιά του. Ας δημιουργήσει τουλάχιστον κάτι όμορφο και πραγματικά ωφέλιμο, χωρίς λαμαρίνες, τσιμέντα, σκουπίδια. Ένα έργο αληθινά αλτρουιστικό από το οποίο και ο ίδιος θα επωφεληθεί.
Φοβόμαστε τον θάνατό μας από έναν μη ορατό εχθρό της παραπληροφόρησης, αλλά δεν φοβόμαστε τον σιγανό μας θάνατο, εκείνον που μπούμερανγκ θα μας φέρει η φύση, από καθετί ξένο που της δώσαμε. Προσφέρουμε απλόχερα και ατρόμητα έναν βίαιο θάνατο σε πλάσματα της φύσης για να βγάλουμε τον χειμώνα ωραία στυλιστικά, χωρίς την απειλή τιμωρίας, γιατί μεγαλώσαμε με την ψευδαίσθηση ότι «αν είναι να σου τύχει, θα τύχει». Ξεσπάμε σε αυτό που στη φύση θεωρούμε πιο αδύναμο από εμάς, γιατί με αυτό μπορούμε να αναμετρηθούμε και να βγούμε θριαμβευτές.
Και είπε το λιοντάρι της ιστορίας: «Ποιος γράφει την ιστορία, πες μου ποιος;»
Στην τελική, ότι κακό μας έχει συμβεί στη ζωή, ξεκίνησε από εμάς.
Συγγνώμη στα ζώα θα ζητήσω που δεν μπόρεσα να τα προστατεύσω όσο θα ήθελα, συγγνώμη σε κάθε πλάσμα που μεγαλώνει με τον φόβο και γίνεται ένας άνθρωπος σε συνεχή άμυνα από πλασματικούς κινδύνους, αγνοώντας τις πραγματικές απειλές. Απλά συγγνώμη.
Ο πλανήτης ανήκει στη φύση κι εμείς, απλά περαστικοί…
