γράφει η Ηλέκτρα Λήμνιου
Κι εντέλει κατά πόσο η τόση κοινωνικοποίηση μας κάνει καλό; Όλος ο ντουνιάς των social media, κι ας μιλήσω για το Facebook, με το οποίο έχω μια πιο συχνή επαφή, σε κάθε “κοινωνικό event” εκφέρει άποψη. Και το θέμα δεν είναι ότι εκφέρει άποψη, κανείς δεν θα εμποδίσει κανέναν, το θέμα είναι ότι, συν τοις άλλοις, οι σχολιασμοί δίνουν και παίρνουν, με απώτερο σκοπό να πείσουν τον συνομιλητή ότι αυτό που λέει είναι λάθος ή “όχι σωστό” (γιατί όλα είναι θέμα προσέγγισης) και ότι “καλύτερα πριν κάνεις ένα post, σκέψου το κοινό στο οποίο απευθύνεσαι” ή “Εσύ τι έκανες για αυτό; Μόνο να σχολιάζεις ξέρεις;”.
Γενικά, παιδιά, πολύ κακό για το τίποτα. Χαλάμε τις ψυχές μας για γνώμες ανθρώπων στους οποίους υπό κανονικές συνθήκες ούτε σημασία δεν θα δίναμε. Το υπό κανονικές συνθήκες συγκεκριμενοποιείται στον χωροχρόνο πέρα από την “προστασία” που μας παρέχει απλόχερα το internet. Το να είναι όλα λίγο απρόσωπα, βοηθάει περισσότερο. Και τι σε νοιάζει τι θα πει ο καθένας; Για ποιον λόγο γίνονται αυτές οι συνομιλίες; Για το ποιος θα υπερισχύσει; Για το σωστό και το λάθος που ορίζει ποιος; Οπότε μία καλή λύση θα ήταν απλά να μη δίνεις σημασία. Αφού, στην πραγματικότητα, δεν σε ακουμπά. Το επόμενο που συμβαίνει, λοιπόν, είναι το απείρου κάλους “κράξιμο”. Ο ένας κράζει τον άλλον για τα πάντα. Ας πούμε επειδή απλά πόσταρε κάτι ή επειδή δεν θεωρείται ο αρμόδιος να σχολιάσει. Επειδή δεν του άρεσε η ανάρτηση. Επειδή σχολίασε αρνητικά αυτός που πόσταρε κάτι, οπότε κράζει και ο άλλος αυτόν που έκραξε πρώτος. Βλέπουμε ότι είναι ένας φαύλος κύκλος. Μία νέα μόδα, στην οποία προσαρμοζόμαστε. Δυστυχώς.
Μπήκαμε, λοιπόν, στο 2016. Ας είμαστε περισσότερο αισιόδοξοι. Ας ασχοληθούμε με πράγματα τα οποία μας ενδιαφέρουν. Ας θυμηθούμε για τι προοριζόμαστε κι ας θέσουμε νέους στόχους. Να απασχολήσουμε το μυαλό μας με ουσιαστικά πράγματα και να πάψουμε να θέλουμε να υπερισχύουμε έναντι των συνανθρώπων μας.
